In het woud || 18+

10. Volle maan

De dagen regen zich ongezien aaneen. Mijn hongergevoel gaf aan dat we onregelmatig te eten kregen: ik gokte op een maximum van één keer per dag. Toch at en dronk ik in het begin alles op zodra ik het kreeg, om de geur van de omgeving zo min mogelijk vat te laten krijgen op de inhoud.
Later werd ik daar wat losser in, aangezien ikzelf ook in hetzelfde aroma zat en het een deel van mij werd.

Onze potten werden op net zulke onvoorspelbare momenten verschoond. Ik leerde om de vieze bedoening bij de ingang van mijn kooi te zetten - want in tegenstelling tot de waterkruik paste die niet door de gaten die de tralies vormden - en zelf zo ver mogelijk tegen de andere kant, anders sloegen ze mijn cel over.
Ik wilde niet dat mijn cel over werd geslagen.

Mijn haren werden stijf van de viezigheid en hoewel ik elke keer wat van mijn kostbare water gebruikte om me op te frissen, voelde ik me met de dag smeriger worden. Mijn spijkerbroek was niet meer om aan te zien en ik had mijn trui vrij aan het begin aan mijn traliedak gehangen, zodat ik het kledingstuk af kon wisselen met mijn hemdje die ik eronder droeg. Het was niet warm, maar ook niet ijskoud in de kerkers.

Ik was erachter gekomen dat ik mijn kooi niet kon openen, hoeveel vruchteloze pogingen ik ook deed. Ik was niet handig en niet sterk genoeg en ik huilde bijna van frustratie totdat Jasper me gebood om op te houden. Hij was redelijk, gaf aan dat anderen het voor mij geprobeerd moesten hebben en net zo hard faalden.
Ik luisterde niet snel naar iemand, maar in dit geval moest ik mijn nederlaag toegeven.

Het absolute lichtpuntje van de dag zorgde gelukkig voor rust bij mij. Aan de woorden en gedragingen van mijn medegevangenen te merken, was hij ook hun reden om niet gillend gek te worden.
Men keek naar hem uit en hij kwam maar heel zelden niet.

Zijn naam was Louw en hij was degene die de paden tussen de kooien aanveegde totdat het kille beton zichtbaar was en allerhande kleine klusjes deed. Hij leek van mijn leeftijd - misschien iets jonger - en hij had prachtig blond haar, wat glansde in het schaarse licht dat de fakkels verspreidden.
Zijn ogen leken gelig door de geeloranje vlammen, waardoor ik gokte dat ze een soort van lichtbruin waren in normaal zonlicht.

Ik hoopte daar ooit achter te komen.

Wat opviel toen hij dichterbij kwam, was de leegheid in die ogen. Het was me al heel snel duidelijk dat zijn geest elders was, ofschoon er zeker wel karakter uit zijn blik sprak. Hij zei niet veel, maar als hij dat deed, was het lijzig en met een monotone ondertoon.
Hij lachte vaak, al meende ik op een diep niveau een droefheid te zien die nooit wegging.

Maar ik wist wel zeker dat ik spoken zag, want het licht van de fakkels flakkerde behoorlijk omdat hij de lucht er vlak bij beroerde met zijn bewegingen. Het zorgde voor interessante schaduwen en beelden die er niet echt waren.

Toen ik hem voor het eerst zag, sprak ik naderhand bezorgd met Jasper. Was deze jongeling al in een wolf veranderd en zo ja, hoe ging dat in zijn werk?

Jasper wist dat niet, want hij was van een andere roedel en er heerste vijandschap tussen de twee stammen. De andere man die zich vaak in onze gesprekken mengde, Thomas, wist het ook niet.

Louw vond mij maar wat interessant, waarschijnlijk omdat ik de enige vrouw was die zich in de krochten van deze kerkers bevond, en was vaak in mijn nabijheid aan het vegen. Zijn blikken waren stiekem, maar niet vervelend.
Ik zag hem eerder als een schattig jonger broertje dan als een bedreiging.

Anderen zagen hem ook zo, maar eentje niet.
Het was de man die zich op mijn allereerste dag in deze hel zo tegen zijn kooi had geworpen. Hij was niet heel groot of breed, maar er sprak een waanzin uit zijn blik die mij deed huiveren, zelfs van deze afstand. Ik was blij dat onze kooien ver genoeg van elkaar waren: we konden elkaar maar net zien.
Maar deze man was aan het loeren. Hij riep schunnige dingen naar Louw, die angstig keek en hem ontweek. De jongeling had voor iedereen die hem wat vroeg wel wat woordjes over, maar niet voor deze man.