In het woud || 18+

21. Over lusten en lasten

Ondanks zijn afkeer, was het blijkbaar onmogelijk voor Roan om mij met rust te laten en daar was ik stiekem ontzettend blij mee.

Ik verlangde net zo naar hem als hij naar mij, daar zorgde onze zielenband wel voor.

Hij kwam ongeveer om de dag, dat was wat ik zag aan de streepjes die ik trouw bleef zetten, maar het exacte tijdstip bleef onvoorspelbaar.
We praatten over oppervlakkige zaken, vaak zwegen we gewoon, en hij voldeed aan mijn voorzichtige vraag om wat boeken mee te nemen. Het zorgde dat de tijd sneller ging als ik me in de avonturen van anderen verdiepte.

Hij deed er alles aan om me niet aan te raken en ik had er een sport van gemaakt om dan maar aan hem te zitten. Hoewel ik zag dat hij daar geïrriteerd op reageerde, wist ik diep vanbinnen dat hij dat helemaal niet erg vond, anders had hij echt wel een manier gevonden om het te voorkomen - door bijvoorbeeld niet meer te komen.
Het was niet zo dat hij grote geheimen uit me probeerde te halen, maar hij had het gewoon nodig om me even te zien. Ik kon in de daaropvolgende stille uren altijd met een glimlach terugdenken aan onze momentjes samen - zeker als het me was gelukt om dicht bij hem in de buurt te komen.
Ik kon me levendig voorstellen dat het andersom voor hem net zo gold.

Ook buiten had er een verandering plaatsgevonden, want daar zag ik ineens kinderen op gezette tijden spelen. In mijn fantasie bedacht ik dat het dorp overvol was geraakt door de aanwezigheid van de strijders en dat ze de rust zochten in een afgelegen stukje woud.
Achter het landhuis was bij uitstek geschikt en het zorgde voor entertainment bij mij. Mijn lach was op een dag niet van mijn gezicht te beitelen toen ik ineens het zoontje van de bewaker herkende. Mijn gedachten waren vaak bij hem en daarom kon ik hem er moeiteloos uitpikken. Net zoals zijn vader had hij donker, warrig haar. Maar zijn zoon had, in tegenstelling tot de dienstbare blik bij de vader, een ondeugende lach op zijn gezicht en bracht ontegenzeglijk leven in de brouwerij.
Ik kon mijn tijd nu verdelen in lezen, Roan pesten en naar buiten kijken. IJsberen zat er bijna niet meer in.

De sfeer was afwachtend en ik wist wel waarom. Iedereen verwachtte, zo het scheen, dat de aankomende volle maan rood zou zijn. Volgens hen zou het een bloedmaan worden en ze waren allemaal akelig zeker. Mijn geschreeuw tegen Roan werd niet gewaardeerd en ik kon ook niet in zijn botte hoofd doordringen wat dat betreft.
Hij was er vast van overtuigd dat de juiste maan straks aan de hemel zou staan en dan zou er een nieuwe Alfa opstaan voor de Scharlaken Dageraad.
En dan zou alles weer ten goede keren.

Mijn wereldje was ontzettend klein, want ik kreeg niemand anders op zo'n lijfelijke manier te zien als hem. De vlinders in mijn buik zorgden er echter voor dat ik zijn aanwezigheid steeds weer met hernieuwde spanning tegemoet zag.

Vandaag wilde ik hem provoceren, want daar had ik zin in. Ik begon onze ontwijkende woordenwisselingen steeds meer zat te worden.

'Dus,' begon ik en keek hem aan over mijn boek. Omdat de toevoer van dat materiaal gestaag door bleef komen, was ik ook maar gaan lezen als hij er was. Als ik dan opkeek, betrapte ik hem bijna altijd op een starende blik en ik bloosde keer op keer als het verliefde tienermeisje, wat ik natuurlijk ook was, waarna de vlinders een rondedans deden in mijn lichaam.
Ik was zelfs niet eerlijk tegen mezelf wat dat betreft, maar eigenlijk was ik allang volkomen voor hem gevallen.
Roan keek ook nu naar mij en hief vragend een wenkbrauw op. Door dat arrogante gebaartje kon ik kort niks anders dan naar hem staren en waren mijn gedachten volledig blanco.
Verlegen kuchend zorgde ik daarna voor wat mentale ruimte tussen ons en bedacht wat ik me ook alweer wilde zeggen. O ja: 'Jouw vader is dus een Alfa,' vervolgde ik.

Ik zag al aan zijn ietwat gepijnigde blik dat hij besefte waar ik heen wilde, maar ik ging meedogenloos door. 'Wat betekent het dat jij niet de volgende leider zult worden? Ben je teleurgesteld? Is je vader teleurgesteld?'