In het woud || 18+

2. Hoe nu verder?

De dagen verstreken en langzaam maar zeker begon ik te wennen aan dit nieuwe leven. Mijn pleegouders bleken prima personen te zijn, hoewel een beetje afwezig. Zij bemoeiden zich met hun eigen zaken en ik maakte het hen zo makkelijk mogelijk door weinig thuis te zijn en geen problemen te veroorzaken.
Aangezien ze niks wisten van mijn desastreuze eerste schooldag, hadden ze niets om zich zorgen over te maken.

Mijn klas had, samen met de volledige school, de mond vol over de vechtpartij. Maar vreemd genoeg leek niemand te weten dat ik daar ook bij was en zelfs een ongewenste hoofdrol had gespeeld.
Het sterkte me in mijn overtuiging dat Nick me inderdaad had kunnen vermoorden, zonder dat er een haan naar had gekraaid.

Het zorgde ervoor dat ik bang begon te worden. Bang voor het moment dat hij weer op school zou verschijnen.

Hij had, samen met zijn vrienden, geen straf gekregen. Zoals het er voor de buitenwereld uitzag, waren zij de onschuldige partij. Al begreep ik in de wandelgangen dat de leraren - en zo ook het schoolhoofd - zijn pappenheimers wel kende. Roan en zijn groep werd veel minder hard gestraft dan naar mijn idee gebruikelijk was voor een dergelijk vergrijp.

Natuurlijk was ik daar blij mee, want ik dankte mijn leven aan hen. Al was ik niet dapper genoeg om dat rond te bazuinen.

Ik was geen schoothondje meer voor Mare, de enige die net zoveel van het drama af wist als ik en nog op school was.
Ze keek me met een onpeilbare blik aan en ik wist niet wat ik daar van moest maken. Volgens mij wist zij zelf ook niet zo goed wat ze met mij aan moest.

We leken allemaal af te wachten.

Nick en zijn trawanten kwamen als eerste weer naar school. Ze waren behoorlijk in elkaar geslagen en het schoolhoofd had ze op een week ziekteverlof gezet. Hun blauwe plekken waren inmiddels geel geworden en ze liepen intussen redelijk kwiek.
Het deed me huiveren, want ik kende hun soort en zij zouden niet met dergelijke zwakheden te koop lopen, behalve als het niet anders kon.

Dat ze nog ietwat mank liepen, betekende dat ze goed in elkaar waren gemept.

Ik zat al op mijn plek, inmiddels kwam ik goed op tijd en wist vrijwel altijd een plekje achterin te bemachtigen, toen ik ze binnen zag komen lopen.
Nick en Youri. Quinten en Mark. Hun namen wist ik inmiddels. Ik was niet meer nieuw.

Onwillekeurig kromp ik in elkaar en ik hoopte dat het ze niet opviel. Het laatste wat ik wilde was weer in hun spotlicht komen te staan.
Ik pakte mijn pen en begon doelloos te doodlen.

Het schrapen van stoelpoten op de vloer alarmeerde me en ik keek vlug om me heen. De achterste rij was al lang en breed gevuld door normale tieners, maar nu zag ik dat vijf van hen plaats maakten voor Nick en zijn groep. Precies de vijf die de achterste rij vulden, samen met mij.
Mijn hart begon onmiddellijk als een razende te bonken.
De vier keken me aan en hun gezichten bevielen me niet. De verkleurde zwellingen maakte het er niet beter op en ik wist niet goed wat ik moest doen.

Opstaan en ergens anders gaan zitten, zodat ik ze in mijn onbeschermde rug had - of blijven zitten en de gehele les last hebben van hun aanwezigheid.

Nick nam direct naast me plaats en twee gingen links van me bij het raam zitten. De laatste, Quinten, zat alleen bij de andere ramen: degenen die naar de gang wezen.
Dit werd me teveel en ik stond op. Ik vervloekte mezelf, want waarom had ik in hun afwezigheid geen vrienden gemaakt? Ik was behoorlijk op mezelf en plukte daar nu de wrange vruchten van.
Ik had niemand om op terug te vallen en Nick had dat feilloos door.

'Zitten blijven,' gromde hij en ik keek radeloos om me heen. De leraar was laat en anderen - als ze dit drama al doorhadden - keken alle kanten op, behalve de mijne.
Ik besefte dat ik hier bij lange na niet op voor was bereid.