In het woud || 18+

16. Het vreselijke geheim

Met zijn bedreigingen vers in mijn geheugen liep ik zo rechtop als ik kon terwijl ik hem bij probeerde te houden. Ondanks zijn aanwezigheid begonnen er wat vlinders in mijn maag zich te roeren, want ik zou deze stam nu beter leren kennen en ik was ontzettend toe aan iets normaals.
Ik snoof de frisse geur op en berekende dat het nog ochtend moest zijn, al had ik geen idee van het exacte tijdstip.

Zoals Angelo me lang geleden had gezegd, lag de gemeenschap best verspreid en ik zag overal en nergens huizen oppiepen tussen het groen en de statige bomen. Smalle paadjes liepen kriskras langs voordeuren en ik zag dat er wel stukken bos moesten zijn gekapt, maar dat deze bewoners zich voornamelijk eigen hadden gemaakt met het woud en hun woningen daarmee hadden laten versmelten.
Het mooiste huis vond ik dan ook het kleine plekje dat iemand in een gigantische holle boom had gecreëerd. Er stond een ronde houten deur voor die dicht was en ik kon me voorstellen dat er slechts plaats was voor één kamer en één persoon.

Alfa Ravi leek de rol van gids op zich genomen te hebben, want hij benoemde enkele personen. 'Hier woont Ben met zijn gezin,' wees hij op een normaal uitziend huis. Ik vroeg me af of hij verwachtte dat ik alles zou onthouden, want ik had geen idee wie Ben was en hoe hij in dit plaatje moest passen.

Hij lepelde meer namen op en wees andere huizen aan. Hij liet een grote put zien, waar men water uit kon putten en we liepen over een ronde plaats, wat blijkbaar het ontmoetingsplein was. Ik knikte maar, want ik wist niet hoe ik hier anders op moest reageren.
Ik zag enkele mensen rondlopen, maar die keken schuw en doken weg als ze hun leider aan zagen komen.

Het was me in ieder geval duidelijk dat hij ook bij zijn ondergeschikten voor angst zorgde en ik vroeg me af waarom ik iets anders had gedacht.

Ik voelde me ongemakkelijk in zijn nabijheid. Nu zou het net lijken alsof ik achter zijn ideeën en acties stond en als iets niet het geval was, was dat het wel.
Maar ik had geen keuze. Als ik niet deed wat hij zei, zou hij een broer vermoorden en als om dat te benadrukken siste hij: 'Je weet het, je hebt meerdere broers waar ik uit kan kiezen.'
Ik sloeg mijn armen om mijn romp om het ijskoude gevoel geen kans te geven om zich in mij te nestelen, al voelde ik de angst voor mijn nieuwverworven familie - hém rekende ik daar niet in mee - door al mijn poriën sijpelen.

'Waarom doe je me dit aan?' vroeg ik uiteindelijk, maar eigenlijk wist ik het antwoord al: omdat hij het kon. Omdat hij er zin in had en omdat ik het perfecte slachtoffer was. Hij kon me bedreigen met de dood van een ander en me tegelijk isoleren van anderen. Bovendien was ik zijn dochter en dat was blijkbaar een grote misdaad.
Ik dacht dat ik wist wat eenzaamheid was, maar dit was een geheel nieuw niveau voor mij.

De Alfa reageerde niet op mijn vraag, zoals ik al had gedacht, en wenkte me slechts. Zijn blik drukte geheimzinnigheid uit en ik liep met hem mee.
'Ik moet je iets laten zien,' zei hij en zijn ogen en houding beloofden niet veel goeds. Hij leek opgewonden.

We liepen van de huizen weg, naar een duister gedeelte van het dichte bos. De sfeer was er naargeestig en het lage uitgestrekte gebouw dat ik door de bomen kon onderscheiden had geen ramen, wat ergens een alarmbelletje deed rinkelen.
Ik had de kerkers meegemaakt en de angst voor de Alfa. Zijn wreedheden.

Was hier nog iets ergers?

'Zielepartners zijn een vreemd iets,' bepeinsde de Alfa zijn gedachten. 'Voor een Alfa is het belangrijk dat hij nageslacht produceert en hoe meer hij er krijgt, hoe groter de kans dat een kind van hem de volgende Alfa zal worden.'

'Maar mijn moeder was toch jouw zielepartner,' vroeg ik. Ik wist nog zo weinig van dit alles, dat ik mijn vragen er gewoon uit liet komen. Ik merkte vanzelf wel of ze werden beantwoordt of niet.

'Er bestaan meer vrouwen op de wereld,' zei de Alfa onverschillig, maar direct daarop begonnen zijn ogen weer te glinsteren. 'Tweelingen zijn speciaal,' vertrouwde hij me toe, 'en toen ik ze zag, wist ik dat ik ze de mijne moest maken.'