In het woud || 18+

27. Verraad

'Liane!' Ik keek om en werd prompt omhelst door Maud. De sfeer was er naar en ik was blij dat ze me nog even op had gezocht.

'Goed je nog even te zien,' fluisterde ik daarom opgelucht in haar oor. Zij was in korte tijd een echte vriendin geworden en nu voelde het af voor mij. Ik zou met een vredig gevoel naar mijn vertrekken kunnen gaan, of dat maakte ik mijzelf tenminste wijs.

Alle aanwezigen zinderden van de spanning en wie er eerst geen last van had, werd vanzelf aangestoken.

Ze klemde me steviger tegen zich aan en het leek alsof ze iets wilde zeggen, maar zich toch inhield. Ik keek haar vragend aan en zag hoe haar ogen blonken. Na stiekem om zich heen gekeken te hebben, aarzelde ze kort en schudde dan haar hoofd.
'Je merkt het vanzelf,' zei ze, ietwat triomfantelijk, om daarna mysterieus te vervolgen: 'Of niet.'

'Okeee,' zei ik, maar moest toch lachen. 'Nee, dankjewel! Dat maakt het gelukkig duidelijk.'

Maar ze hield haar lippen stijf op elkaar. Ze keek naar enkele vreemde Alfa's die vrij dichtbij stonden en misschien was hun aanwezigheid wel de reden waarom ze zich niet volledig bloot wilde geven. Dat begreep ik wel en ik kneep in haar hand. Wat moest men eigenlijk zeggen over een situatie als aankomende nacht?

'Eh... succes?' maakte ik er maar van en Maud omhelsde me opnieuw, lachend.

'Jij ook, lieve Liane,' zei ze me en ik gloeide door haar welgemeende woorden.

Ze zwaaide even naar Roan, die zich aan mijn andere kant bevond, en liep toen langs de kooien om mijn broers en de jongere jongens een hart onder de riem te steken.
Het deed me goed toen ik zag dat ze de raad bewust ontweek, al wist ik al dat wij hier hetzelfde over dachten. Het kan zijn dat zij me er zelfs op had gewezen, simpelweg door haar gedachten met mij te delen.

'Kom je, Liane?' vroeg Roan mij en ik knikte. Maud verdween intussen naar haar zelfgecreëerde fort. Toen keek ik mijn zielepartner aan en zuchtte in mezelf. Hij hoorde bij de Blauwen en zou dus de volledige nacht bij zinnen blijven. Ik wilde heel graag dat hij bij mij zou blijven, maar ik had hem dat niet gevraagd.
Ik zou me schuldig voelen als hij, om mij, deze belangrijke nacht zou missen.

Ik verwachtte niet dat ik veel zou slapen en misschien zou ik wel wat van de transformaties meekrijgen door het getraliede raam. Als iedereen in een wolf was veranderd, werd het voor mij als mens toch onmogelijk om met ze in contact te komen. Dat wist ik nog wel van mijn vorige volle maan, toen ik uren naar een zwijgende, mij bewakende wolf had gestaard.

Roan pakte mijn hand en met een laatste blik op de kooien liet ik me meetrekken. We liepen zonder woorden door het bomenlaantje en richting de deur van het landhuis. Overal waar ik keek zag ik groepjes roedelleden van andere stammen.
Ook Roan merkte het op en ik voelde aan zijn stevige grip rond mijn hand dat het hem niet lekker zat. Ik vroeg zacht: 'Zouden zij niet buiten de Scharlaken Dageraad posten?'

'Ja,' reageerde hij en trok me iets sneller mee. Hij wilde me veilig hebben zodat hij op onderzoek uit kon gaan. In mezelf knarste ik met mijn kiezen, want ik voelde me momenteel niet echt gelijkwaardig aan hem, eerder een last.
Maar ik wist ook dat nu niet de juiste tijd was om hem daarop te wijzen. Als de godin gelijk had met haar match, hadden we nog ons hele leven om heftige woordenwisselingen met elkaar te hebben.
Ik verheugde me er ontzettend op.

Binnen in de hal was het nog drukker. De deur naar de kerkers stond open en er liepen veel Blauwen en anderen af en aan. Nergens was er meer een Rode man te zien en dat klopte met de tijdlijn. De lucht voelde zwaar aan, maar dat vond ik logisch met wat er op stapel stond. Roan keek gefronst naar zijn stamgenoten en ik zag dat hij op het punt stond om ze vragen te stellen, voordat hij zich weer herinnerde dat hij mij eerst veilig op zou bergen.
We waren bijna bovenaan de trap toen hij geroepen werd. Ik zag hoe de Alfa van de Onyx Middernacht, een leider die we net nog gezien hadden, afwachtend naar boven keek.
Hij heette Sebastiaan.