In het woud || 18+

14. De afstraffing

'Kom mee,' beval de Alfa en kwam lenig overeind. Hij had mijn opgestoken haar vastgegrepen en ik krabbelde evenwijdig met hem mee, maar had alsnog het gevoel alsof mijn wortels uit mijn hoofd werden gerukt. De pinnen en frutsels die zie in mijn kapsel hadden gedraaid, zorgden voor extra pijnpunten en ik omklemde zijn hand zo snel als ik kon, in de hoop dat hij zijn grip wat losser zou maken of zelfs helemaal los zou laten. Hij deed geen van beide.
Mijn gezicht trok samen, maar ik wist het voor elkaar te krijgen geen enkel geluid voort te brengen. Iets zei mij dat hij daar alleen maar wreder door zou handelen.

'Vader,' zei Florian en Alfa Ravi wendde zich tot zijn oudste levende zoon, mij met zich mee sleurend.

Ik kon de gezichtsuitdrukking van mijn overheerser niet zien, maar ik hoorde aan zijn hardvochtige stem dat hij niet van zins was enig mededogen te tonen: 'Wat moet je?'

'Ze is zo jong, een meisje nog,' probeerde Florian. Zijn gezicht stond onderhandelend en hij hief zijn handen ook zodanig.

'Straks gaat ze onbedoeld dood,' bemoeide Roy er zich mee en ik werd acuut misselijk. Wat was dit monster met mij van plan? Mijn grip op zijn handen verstevigde zich en mijn adem ging met horten en stoten, maar hij besteedde geen enkele aandacht aan mijn zwakke gespartel.

Wel keerde hij zich tot mij en zei grijnzend: 'Hoor je dat, dóchter. Je broers zijn met je begaan. Maar dat komt omdat ze niet weten dat jij mijn zielepartner hebt vermoord, dan veranderen ze wel van mening.'

Die woorden had hij net ook al uitgesproken en nu kwamen ze wederom glashelder bij mij binnen. Was zijn zielepartner... mijn moeder? De vrouw waarvan ik al wist dat ze overleden moest zijn, want ik kon me geen andere reden voorstellen voor het achterlaten van een weerloze baby aan de rand van het woud.

'Ging ze dood bij mijn geboorte?' vroeg ik zacht. Pijn streed om voorrang met nieuwsgierigheid, al vreesde ik dat ik dit verhaal niet leuk zou vinden. Ik kende het einde immers al.

De Alfa, ik zou hem nooit van zijn leven mijn vader noemen, liep verder en ik moest mee. Ik hoorde vaag dat mijn broers achter ons aanliepen en hun onmin over deze situatie uitten.
Maar ze protesteerden absoluut niet hard genoeg en voor een kort moment haatte ik ze stuk voor stuk met een felheid die me verraste.

Alfa Ravi ging er in ieder geval luid en duidelijk overheen, terwijl hij het verhaal van mijn geboorte vertelde: 'Na talloze mislukte pogingen vóór haar, was het tussen Lara en mij direct duidelijk. Zij was voorbestemd om mijn vrouw te worden en mijn kinderen te dragen.'
Voor het eerst hoorde ik zachtheid in zijn stem. Hij had met heel zijn hart van haar gehouden, voor zover hij bij machte was om liefde te voelen - iets wat ik nog steeds betwijfelde.

'Negen maanden lang waren we volmaakt gelukkig. We zouden de ouders worden van een tweeling. Zoals dat algemeen bekend is onder ons weerwolven,' en hiermee gaf hij een harde ruk aan mijn haren om aan te geven dat ik daar niet bij hoorde, 'zijn die extra machtig: zeker als ze afkomstig zijn van een Alfa-echtpaar. De godin was ons goedgezind.'

We waren bij een brede trap aangekomen en hij loste eindelijk zijn moordende greep op mijn hoofd, om vervolgens mijn bovenarm vast te klemmen. Zo liepen we de trap af, zo te zien naar de begane grond.

'Ze stierf toen jij werd geboren. Jij was de eerste,' vervolgde de Alfa. 'Je ontnam me niet alleen mijn vrouw, je zorgde er ook bijna voor dat ik mijn erfgenaam niet in de armen kon sluiten.'
Meedogenloos ging hij verder met het lugubere verhaal: 'Ze hebben hem uit haar dode lichaam moeten snijden,' en ik huiverde van verdriet.
Deze geschiedenis had alleen maar slachtoffers en op dit specifieke moment plaatste ik mezelf ruim bovenaan.

Achternagelopen door de zes zo verschillende broers waren we in de ruime hal aangekomen. Het was niet veranderd sinds ik daar weken geleden ook was geweest. Er stond een wacht bij de dubbele deuren naar buiten en ik merkte hoe Alfa Ravi hem een wenk gaf, voordat hij een andere deur door ging en we een kleine zaal betraden.
Het leek in eerste instantie hetzelfde als de eetzaal waar ik hem voor het eerst had gezien, maar de sfeer was er volkomen anders.
Duister en op de een of andere manier plakkerig.