In het woud || 18+

29. Bloedmaan

Eindelijk was er een bloedmaan opgekomen en deze maand was die meer nodig dan ooit. Maar de nieuwe Alfa's, als die al gecreëerd zouden worden, hadden geen begeleider. De vorige aanvoerders waren beiden dood en konden hun opvolger niet wegwijs maken in hun nieuwe taak.

Ik keek angstig toe, mijn blik was strak op de kooien van de cadetten gericht. Wie van hen ging veranderen?

De Alfa's zouden eerder transformeren dan de anderen, dat wist ik inmiddels. Het gaf ze tijd om zich voor te bereiden op de roedel, hoe weinig ook.
Verderop veranderden de vijandelijke leiders. Hun roedels waren veilig, hen zou de waanzin bespaard blijven. Er ging een scherp gevoel van haat door me heen en ik rukte wederom vruchteloos aan de touwen.

Iedereen op ons stukje was gespannen. Er werden blikken op de jongelingen geworpen, maar Roan keek naar Jasper.

Jasper voelde de mutatie. Zijn kleren lagen op een hoopje aan zijn voeten en zijn grote gestalte was duidelijk te zien in het spookachtige rode licht van de maan die razendsnel omhoog klom. De opluchting op zijn gezicht was volledig en ik zag hoe dat werd weerspiegeld bij Roan en de andere Blauwen.
Zij hadden een nieuwe Alfa en daarmee zou hen de krankzinnigheid bespaard blijven.

Ik keek niet langer naar hem, hoewel ik ook de intense verademing voelde. Het was in mijn hoofd alsof ik een checklist afvinkte en er bevond zich één ander hokje die net zo hard aangekruist moest worden.
Maar de jongens in hun kooien aan de zijkant keken elkaar aan en de paniek op hun gezichten liet zien hoe ik me voelde.
O nee, o nee, o nee.

'Liane!'

Met een schok ging mijn blik weer naar Roan, die me had geroepen, en ik zag hoe hij in het hoekje van zijn eigen cel was gekropen. Heel losjes registreerde ik dat hij ondertussen ook naakt was, maar toen werd mijn blik naar Louw getrokken, die precies in het midden van hun kooi stond.
In tegenstelling tot de meesten had hij zijn kleren nog aan, maar net toen ik toekeek werden lappen stof alle kanten uitgestrooid, vergezeld met het typische scheurende geluid.

Louw was in een gigantische wolf veranderd en zijn vacht had een egale bruinachtige tint in het rode maanlicht. Zijn ogen glansden helder in dezelfde kleur.
Hij stond er relaxed bij en zag er uit alsof hij alles onder controle had.

Was hij een Alfa geworden, zoals Alfa Ravi altijd had voorspeld? Op de een of andere manier geloofde ik dat niet.
Voelde ik dat niet.

<Liane,> hoorde ik. De stem echode in mijn hoofd en ik zag hoe Louw, de wolf die eerst een jongen was, me recht aankeek.

'L-Louw?' Tot mijn schande was ik een stuk minder goed voorbereid dan mijn tweelingbroer. Dit ging me veel te snel.

<Liane, jij bent de enige met vingers. Jij moet iedereen bevrijden,> dacht hij en daarna keerde hij zich in de richting van Roy en Jasper.

Had hij niet gezien dat ik was vastgebonden?

Roy keek naar een wolf in zijn kooi. Zoals ik de Blauwen inmiddels kende, had ook Jaspers wolf een patroon van lichte en donkere grijze vlakken over zijn lichaam.
Hij was groot, als een Alfa, maar niet zo kolossaal als Louw.

Mijn hoofd leek een pingpongwedstrijd te volgen, want ik draaide weer bij. Naar Louw. Was hij een Lycan?
Rode weerwolven hadden een zwarte vacht - ik was zelfs te verontrust om te lachen om die mix aan kleuren in mijn gedachten - en Louw had dat niet.

Ik kon zijn gedachten horen, maar verder voelde ik geen enkele verandering bij mezelf. Ik probeerde Alfa Jasper te bereiken met een innerlijke stem, maar dat lukte me niet.
Misschien bezaten alleen wolven dat vermogen. Maud had het daar over gehad, ze noemde het een gedachtelink.