In het woud || 18+

6. Sommige antwoorden en heel veel vragen

'Alsjeblieft, vermoord me niet,' waren de eerste woorden die ik uit wist te brengen. Ik bewoog zo min mogelijk, als om goed te maken dat ik ze net had laten rennen en zoeken.
De spanning danste over mijn huid, en kwam vooral tot uiting bij mijn handen en voeten, die vervelend tintelden.

De diepe lach kwam dan ook zeer onverwachts.

Omdat ik nog zo dicht tegen de borstkas van de man stond, voelde ik het rommelen. Het was niet onaangenaam.
Mijn paniek ebde ietwat weg en ik schuifelde uit de omhelzing om schuchter omhoog te kijken. Angelo was degene die me gevangen had genomen en hij zei vrolijk: 'Je vermoorden? Wees maar niet bang!'

'Heb je nu iets gewonnen?' vroeg ik en merkte tot mijn schrik dat er al weer wat venijn in mijn stem was geslopen.
Door zijn goedgehumeurde reactie dacht ik dat ik dat kon maken, maar toch liet ik mijn adem zachtjes ontsnappen toen ik hem weer zag grinniken.

'Omdat ik degene ben die je heeft gevangen? Dat was wel een goed idee geweest,' reageerde hij goedkeurend op mijn suggestie, 'maar ik vrees dat ik het slechts van de eer moet hebben.'

'Ja, heel dapper inderdaad...' mompelde ik, 'een zestienjarig meisje opjagen met z'n achten.'

Ik trachtte dat heel zachtjes te zeggen, maar ik zag dat Angelo het toch had gehoord. Hij - en de rest die op zijn gelach af was gekomen.

Jasper werd aan zijn touw meegevoerd door een ondergeschikte, wiens naam ik niet wist.

'Zullen we hier maar pauze houden dan?' vroeg Florian, alsof er niks was gebeurd. Weer viel het me op hoe keurig hij eruit zag, in vergelijking met de anderen.
Stomverbaasd keek ik toe hoe hij zijn rugtas afdeed en om zich heen keek, op zoek naar een gemakkelijk plekje voor zichzelf.

Het leek erop dat ik niet werd gestraft voor mijn daad.

Ik keek een beetje stiekem om me heen en ving de blik van Elvio, die intussen geregeld had dat de ander het touw om een boom wikkelde en er op toe zag dat Jasper ging zitten.
De blondharige man knipoogde en pelde toen ook zijn rugtas van zich af.

Met een: 'Zo... Liane van Stralen,' liet hij weten dat hij ondertussen ook op de hoogte was van mijn naam. 'Waar heb je zin in?'

'De vrijheid?' Ik wist niet waarom, maar nu ik het idee had dat ik niet werd afgestraft voor mijn ontsnappingspoging, werd ik brutaler. Tot nu toe leken ze dat te waarderen.

Elvio lachte en zei: 'Dat heb ik helaas niet in de aanbieding.' Hij rommelde in zijn tas en bood me een bidon aan. Voor het eerst merkte ik hoeveel dorst ik had en ik nam de fles met een knikje aan.
Ik aarzelde slechts heel even, maar zette de bidon toen gedecideerd aan mijn lippen. Als ze me dood wilden hebben, hadden ze een hele hoop andere trucjes in hun arsenaal om dat voor elkaar te krijgen. Deze mannen hadden geen gif nodig.
Na een kort moment ging ik ook maar op de grond zitten, net zoals de rest. Sommigen begonnen een gesprek met elkaar, maar daar kon ik geen touw aan vastknopen. Ik kende de namen niet, om over de gebeurtenissen maar helemaal niet te spreken.

Toen ik mijn dorst had gelest, veegde ik mijn mond af met de rug van mijn hand en gaf de bidon weer terug. Elvio ruilde hem om voor een belegd broodje en dat was voor het eerst dat ik me afvroeg hoe laat het eigenlijk was. Mijn maag knorde en ik voelde tijdens het kauwen een loomheid over me heen komen die ik nog nooit eerder zo hevig had ervaren.

Dit deed de buitenlucht en de op- en neergaande spanning met me.

'Moet je even naar het toilet?' vroeg Roy ineens en ik draaide mijn gezicht met een ruk naar hem toe.
Hij keek heel neutraal. Toen ik niet reageerde, keek hij vragend.
Hij meende het serieus.

'Eh...' Het koste me moeite om woorden te vormen. Ik gebaarde wat hulpeloos om me heen.

Roy knikte: 'Je kan je gewoon iets verder terugtrekken. Niemand zal je storen.'