İnci Devri

1. Bölüm: Mezarlık

- İlk kurgumun ilk bölümü.. Umarım sizi okurken eğlendirebilmişimdir. İyi eğlenceler!

(Sonradan ilk iki bölüm birleştirilerek düzenlenmiştir.)

...

"Yalanlar. Ben komple bir yalandan oluşmuşum. Ailem, ailemlerde komple bir yalanmış. Ben Hazal ve ya diğer adımla İnci..."

(Yıllar Önce)

Ambulans sesleri...

"Anne? Anne lütfen cevap ver! Anne!" Ses yok.

Sadece ambulans sesleri...

"Baba!" Hıçkırık sesleri. O minik kızı duyan yoktu.

"Abla! Abi! L-lütfen biriniz gözünü açsın! Lütfen!"

Küçük kız artık konuşmakta zorlanıyordu.

Ambulans gelmişti ama onlar için artık çok geçti... Minicik kız artık tek başınaydı ama istediği tek bir şey vardı; o da aile sevgisi...

Minik kız o gün o evde İnci olarak öldü. Minik kız o gün o evde Hazal olarak tekrardan doğdu...

(Günümüzde)

Yağmur şiddetini arttırıyordu. Umrumda değildi, o günden sonra hiç bir şey umrumda değildi.

"Hazal!" Arkamdan gelen sesle irkildim. "Her hafta buraya gelmekten ne zaman vazgeçiceksin?" Bu Berk'in sesiydi. Acaba bu çocuk ne zaman benden vazgeçicekti?

"Hiç bir zaman vazgeçmeyeceğim. Ayrıca sen beni mi takip ediyorsun?" Dedim ve ona dönüp ters bir bakış attım. İrkildiğini hissettim. "Eee..." Durdu ve düşündü. "Benim evim bu-"

"Senin evinin burada değil aptal! Söyle beni neden takip ediyorsun!?"

"Belki buraya taşınmışımdır olamaz mı ?" Berk aptal ama komik bir çocuk.

"Olamaz. Hâlâ bana takıntılısın değil mi? Hâlâ bana kardeşim diyorsun değil mi? Bana hangi duyguyu beslersen besle ama şunu unutma sen o aşağılık adamın oğlusun!" Gerçekten aptaldı.

"Ama güzelim..." Gözlerim dolmaya başlamıştı. İlk kez Berk'in önünde sinirden ağlıyordum. Onun gözlerinin içine baktım. Bilinmeyen bir hüzün vardı gözlerinde. Berk'e güvenmememin nedeni benim duygularımı kullanıp beni babasına ifşalaması ve babasının benim ailemi öldürmesiydi. Ben böyle biliyordum. Çünkü bana böyle anlatılmıştı. Ben böyle görmüştüm. "Berk, ben seni hâlâ affedebileceğime inanmıyorum. Bunu anlatmak için peşimden gel seni bir yere götürüceğim."

"Tamam öyleyse." Yavaşca arkamdan geldi.

Mezarlığın içine doğru götürdüm onu ve bir mezarlığın yanında durdum. "Yaman ailesi mezarlığı... Melisa Yaman , annem. Doruk Yaman, babam. Rüzgâr Yaman , abim. Pelin Yaman, ablam ve İnci Yaman, ben..."

Koca bir sessizlik. Sadece yağan yağmurun sesi vardı. O yağan yağmurun altında ikimizde sırılsıklam olmuştuk.

Dakikalar sonra sessizliği bozan Berk oldu. " Ailen benim baban yüzünden öldü. Ama benimde ailem yok oldu Hazal. Hemde öz babam tarafından." Ağzımı tam açtığım sırada Berk parmaklarını dudağıma bastırdı."Bırak kendimi açıklayayım ama yüz yüze değil Hazal." Elimi nazikçe açıp bir not tutuşturdu.

"Bu..."

"Bu benim sürprizim olsun Hazal. Bu notu burada ve ya arkadaşlarının yanında değil yalnız olduğun bir zaman oku. Lütfen Hazal."

"Neden?"

" O adam benim babam değil Hazal. O adam benim için hiç bir zaman baba olmadı , olamadı. Bende artık kendimi açıklamak istiyorum."