உறவாய் வருவாய்...! (முடிந்தது)

27 நிச்சயதார்த்தம்

27

சுமேஷை கைப்பேசியில் வசை பாடிக் கொண்டிருந்தார் நந்தினி.

"என் முன்னாடி வந்த, உன்னை கொன்னுடுவேன். தப்பித் தவறி கூட என் கண்ணுல பட்டுடாத..." என்று எரிந்து விழுந்தார் நந்தினி.

"என்னை நம்புங்க ராணியம்மா. அந்த வீடு மொத்தமா எரிஞ்சி சாம்பலா போற வரைக்கும் நாங்க அங்க தான் இருந்தோம். அந்த வீட்டிலிருந்து யாரும் வெளியில் வர்றதை நாங்க பாக்கவே இல்ல. அவங்க எப்படி அங்கிருந்து தப்பிசாங்கன்னே எனக்கு புரியல"

"போதும்... தொட்டதுக்கெல்லாம் சாக்குப்போக்கு சொல்றதை நிறுத்து. அவங்க இன்னும் உயிரோட... அதுவும் என் வீட்டுல உட்கார்ந்து இருக்காங்க..." என்றார் தாங்கமுடியாத கோபத்துடன்.

"எனக்கு இன்னும் ஒரே ஒரு சந்தர்ப்பம் கொடுங்க. நான் அவங்க கதையை மொத்தமா முடிச்சிடுறேன்"

"வாயை மூடு... அவங்க என் வீட்டுல இருக்காங்க. அவங்களுக்கு ஏதாவது ஆச்சின்னா, விக்ரம் என் மேல தான் சந்தேகப்படுவான்"

"நீங்க அதை பத்தி கவலைப்படாதீங்க. எதுவாயிருந்தாலும் நான் அவங்க வீட்டை விட்டு வெளியே வரும் போது தான் செய்வேன். அதுவும், யாருக்கும் சந்தேகம் வராதபடி, ஒரு ஆக்சிடென்ட் நடந்த மாதிரி தான் அதை செஞ்சு முடிப்பேன்"

"அதை கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி செய்"

"நிச்சயமா செய்றேன்... எவ்வளவு சீக்கிரம் முடியுமோ அவ்வளவு சீக்கிரம்"

"நாளைக்கு நான் கோவிலுக்கு வருவேன். வந்து உனக்கு சேர வேண்டிய பணத்தை வாங்கிட்டு போ"

"ரொம்ப நன்றி ராணியம்மா. அவங்க எங்கயாவது வெளில போனா எனக்கு தெரியப்படுத்துங்க"

" சரி "

அழைப்பைத் துண்டித்தார் நந்தினி. கோப்பெருந்தேவியும், வைஷாலியும் அவருடன் தங்கி இருப்பதை அவரால் பொறுக்கவே முடியவில்லை. அவர்கள் இருவரையும் தன் மனதின் அடி ஆழத்திலிருந்து அவர் வெறுத்தார். ஆனால் அவர்களோ, அவரது வீட்டிற்கே வந்து, அவர் கண் முன் அமர்ந்து கொண்டு விட்டார்கள். ஆனால் அவரால் ஒன்றுமே செய்ய முடியவில்லை. இப்போது இருப்பதைப் போல், கையாலாகாத தனமாய் அவர் ஒரு போதும் உணர்ந்ததில்லை.