GÖLGE KANI

BÖLÜM 15: AKIL OYUNLARI

Herkese helüüü!

Nabersiniz bakalımm?

Ummarım iyisinizdirrr!

Ben de idare ederim diyelim!

Güzel bir bölümle geldim diyelimm ;)

Oyları ve yorumlarınızı bırakmanızı bekliyorumm!

İyi okumalar dilerimm!

🌜🌚🌛

"Kendi zihnim bile beni rahatlatamazken onun bir çift lafı bana güven aşılıyordu. "

🌜🌚🌛

Hayat buydu işte. Her an her şey olabilirdi ve senin elinden bir şey gelmezdi. Bir plan yapardın ama hayat inadına planını bozardı. Sen şimdiden beş yıl sonrasını planlardın ama birden planlarını yıkan bir olay gerçekleşirdi. Kendinizi bir anda dağılmış hayatınıza bakarken bulabilirdiniz.

Her şeyi bildiğimizi sanıyorduk ama aramızda gezinen yabancılardan bir haberdik. Şizofrenleri yargılayıp kınıyorduk ama hiç kimse onların gerçekleri görme ihtimallerini düşünmüyordu. Daha tüm evreni keşfetmemişken ve hiçbir olaydan haberimiz olmadığı hâlde uzaylılar hakkında hüküm kesiyorduk. Yargılıyorduk ve çoğu zaman yargılarımız yerini bulmuyordu. Birini kötüledikten sonra seni eleştirdim diyorduk ama bunun eleştiri değil o insanı kötülemek olmadığını anlamıyorduk. İnsanları gerçekten tanıdığımızı düşünerek böbürleniyorduk ama aslında herkes bir gülüşe inanabilecek kadar inanmak istiyordu insanlara. Hiçbirimiz birbirimizi tanımıyorduk ama birbirimiz hakkında hüküm verebiliyorduk.

İnsanlık tezatlıktan ve grilerden oluşuyordu. Bizim zihinlerimiz bilinmeyen şeylere karşı zihnimizi örtüyordu. Görmememiz gereken bir şeyi gördüğümüz zaman beynimiz hop diye onu ya yok ediyordu ya da değiştiriyordu. Böyle bir durumdayken insanlar cidden gerçekleri bildiğini nasıl düşünebilirdi?

Bilinmezlikler arasında kıvranırken insanları yargılayıp onları üzme hakkını kendimizde görüyorduk. Ne büyük bir yanılgı!

Şu an olanları düşündükçe aslında dünyada kalan son gölge olsanız da umudun her şey olduğunu anlayabiliyordum. Çaresiz ve bilgisiz varlıklardık, bilgisizliğimiz insanları yargılamaya itiyordu bizi ve bu da bizi daha büyük bir çıkmaza sokuyordu. Hayatım boyunca yargılanmıştım ama benim Caleb'a yaptığımın da bundan farklı bir yanı yoktu. Daha bu yeni olaylar hakkında bir bilgi sahibi olmadan herkes gibi onu dinlemeden yargılamıştım. Çocukluğumu emanet ettiğim kişiyi zalimce yargılamıştım.
Çocukluğumu emanet ettiğim kişi benden ailemin gerçeğini saklamıştı.

Çıkmazdaydım. Çıkmazların en büyüğündeydim. Bu çıkmaz bir bıçak olup kalbime saplanıyordu. Canımı yakıyordu. Ben daha alışamamıştım ki bu olanlara. Daha alışamadan alınmıştı elimdeki her şey.

Belki şu an Caleb'ı değil beynimde yankılanan kadın sesini düşünmeliydim. Muhtemelen beni öldürmek isteyen kişiyi bulmalıydım. Ama şu an içimdeki kendimi belirlemek çok daha önemliydi. Ne yapmalıydım? Bunun hakkında hiçbir fikrim yoktu.