FORGET ME NOT

05

  

"Sinusundo kana ng mga Del Valle?" Tanong ng ka edad kong si Allyza.

Ngayon na pala ang araw nayun. At oo nga pala, si Allyza ang totoo kung naging kaybigan kaya sasabihin ko kay Tita Dainty na hanapan siya ng mabuting tao na mag aampon sa kanya.

"Oo, kausap na nila si Sister Lorna ngayon. Wag kang mag aalala, Allyza, makakahanap karin ng bagong pamilya." Sabi ko.

Ngumiti naman siya ng matamis. "Salamat, Monica, mami miss kita." Nagulat ako ng yakapin niya ako ng mahigpit. "At saka, wag mo nang isipin si Chloe, hindi niya maaagaw ang atensyon ni Sebastian." Aniya sabay kindat.

Humagikhik ako. "Hindi talaga. Oh, sige na ha, aalis na ako. Sayo na pala ito, ingatan mo ha, at wag mong isama sa pag ligo." Sabi ko sabay abot sa kanya kay Snow White.

Tumawa naman si Allyza at tinanggap yun. "Iingatan ko ito, sisiguradohin ko na maihaharap ko parin ang snow white mo sayo ng maayos, sa muli nating pagkikita." Sabi niya.

Ngumiti ako bago nagpa alam sa kanya. Sa labas ng kwarto ay nadatnan ko si Sebastian at kausap si Chloe. Namumula ang pisnge ng babae kaya kumunot ang noo ko.

"Tara na nga, Sebastian. Ang landi mo." Nagagalit kong sabi at nilampasan sila.

"What? Monica." Mabilis siyang sumunod sakin at binuhat ako. "Nagmamaldita kana naman, wala naman akong ginawang masama ah." Sabi niya.

"Hmp, nilalandi mo kaya si Chloe. Baka gusto mong amponin." Naiinis kung sabi.

"Tsk, you're jealous, little girl." Aniya.

"Hindi ko naman itinatanggi." Sagot ko. Ngumiti si Sebastian at hinalikan ang pisnge ko.

"You're so cute." Sabi pa niya.

Hindi ko siya pinansin, malapad ang ngiti na kinawayan ko sina Tita Dainty at si Tito Arnold. Masaya nila akong niyakap.

Pagka uwi naman namin sa bahay ay masaya akong sinalubong ng lahat. Meron pang maliit na handaan na inihanda para sakin, nararamdaman ko talaga na welcome ako sa pamilya nila. At masaya ako, masayang masaya.

10 years later....

Nakangiti kong iwinagayway ang natanggap kung diploma, graduate na ako ng Senior High! Napakasaya ko lalo na at nandito ang pamilya na sumosuporta at nag palaki sakin.

Hindi nila ako pinabayaan, lalong lalo na si Sebastian.

"Congratulations, baby!" Bati ni Sebastian sakin ng matapos ang ceremony.

"Thank you." Hinalikan ko siya sa pisnge, saka ako humarap kina Tita Dainty na kapwa nakangiti sakin.

I know they're proud of me.

"Congratulations. We are proud of you." At ito na nga, ang palagi nilang sinasabi sakin.

"Thank you po, hindi ko alam kung paano kayo papasalamatan." Saad ko.

"Oh, just take care of yourself." Tita Dainty said and kissed my cheek.

"Bago pa kayo mag iyakan, magpa picture muna tayo!" Masiglang ani Sebastian.

"Oo nga naman, this is another souvenir for tomorrow." Nakangising ani Tito.

Napatingin ako kay Sebastian at nginitian siya. Ngumiti naman sya sakin pero sa paraan na nang aasar. Umiling ako at humarap na sa camera man.

"1 2 3. Smile!" Sigaw ng camera man. Hindi ako nakangiti ng halikan ako ni Sebastian sa pisngi.

Napatingin tuloy sina Tito at Tita sa amin at tumawa. Sigurado akong nakuhanan iyon ng camera.

"Umayos ka nga!" Singhal ko.

"Maayos naman ako ah." Pilyo siyang ngumiti at humarap sa camera.

Pagkatapos ay agad kaming umalis doon at umuwi na sa Hacienda dahil merong party na magaganap doon. Anyway, my friend Allyza is invited, meron na siyang bagong pamilya at kaybigan iyon nina Tita Dainty.

And there's another news, meron naring pamilya si Chloe at mayaman narin ito ngayon. I am happy for them.

And Sebastian and I are now officially in a relationship. Hindi ko rin ina akala ito, akala ko mag kaybigan lang kami pero hindi. He court me years ago, and waited for me in 10 years. Nang mag debut ako ay saka ko lang siya sinagot.

I can still remember the happiness that I saw from his eyes when I said I love him. Wala namang tumutol sa amin, sabi pa ni Lolo Trivor na alam na daw niya na mangyayari ito noong unang pag tungtong ko palang sa Hacienda.

And it's not true that they adopted me, and I am bringing Del Valle's surname. I will bring it soon, don't worry. 

Hindi ko alam kung paano nila akong nailabas sa bahay ampunan na hindi dala ang apelyido nila. But Sebastian said na walang imposible sa kanila.

"CONGRATULATIONS!" Sigaw ng lahat ng makarating kami. Ang laki ng mga ngiti sa labi nila.

Ngumiti naman ako ng matamis at nagpa salamat.

"Ang dami mo namang medals." Nakangiting ani Chloe. Invited rin pala siya? Di ako inform.

"She deserved it." Nakangiting ani Allyza sabay hila sakin palayo. "Huwag mo nga yong kausapin, hindi tonog masaya ang boses niya, tunog naiinggit." Aniya.

Tumawa ako at bahagya siyang hinampas. "Ikaw talaga."

"Meron pala akong gagawin ngayon. Practice narin dahil more on Public speaking yung course na kinuha ko." Sabi ko.

Nanlaki ang mga mata niya. "Wag mong sasabihin na magsasalita ka sa microphone, at sa harap ng mga tao dito? Nakakahiya yun." Agad na namula ang pisnge niya.

"Well, hintayin mo lang." Sabi ko at naglakad papunta sa maliit na platform sa gitna.

"Hello, everyone." I started to speak and all of them turned to my direction. Napatingin din si Sebastian sakin mula sa pakikipag usap sa mga kaybigan niya.

"I want to thank you all for coming. And I want you to hear a poem." Sabi ko at ngumiti sa kanila.

Nilapag ko sa upoan ang champagne glass na hawak ko saka ko kinuha ang microphone.

"This poem is dedicated to the man I love, who's supporting me from everything." I said as they all look at me with amusement. 

Napaayos ng tayo si Sebastian at ngumiti sakin. Ganon din ang pamilya niya. And then I opened my mouth to speak.

"I carry your heart with me, (I carry it in my heart.)"

I bit my lower lip as the memories of us flash backs.

"I am never without it, (anywhere I go, you go my dear, and whatever is done by only me is what you doing, my darling.)  

I fear, no fate, (for you are my fate, my sweet). I want no world (for beautiful you are my world, my true)

I stop and stared at Sebastian who's looking at me too, and then I continue.

And it's you are whatever a moon has always meant, and whatever a sun will always sing is you

"here is the deepest secret nobody knows (here is the root of the root and the bud of the bud and the sky of the tree called life, which grows higher than the soul can hope and the mind can hide)

and this is the wonder that's keeping the stars apart.

Before I could finish the last sentence, Sebastian run towards me and just a single snap he claimed my lips and carried my heart.

I heard everyone claps, and laughter. When our lips parted, I smiled and finished the poem.

"I carry your heart, I carry it in my heart." I said almost whisper and hugged him tightly.

He is my world, my true.

Hi guys! I'm sorry for the grammatical error, and anyway. That poem is by EE CUMMINGS.

                                            TRULY YOURS
                                             14thDOMINO