FORGET ME NOT

20

Last day namin sa resort at mag isa ako ngayon sa tabi ng dagat, pina patulog pa kasi ni Sebastian si Althea.

Maya maya pa ng may tumabi sakin at  niyakap ang bewang ko.

"The sunset is beautiful like you." Sebastian whispered, at nang bola pa talaga.

"It's breathtaking right?" I asked and face him, nasa mga mata niya ang pagmamahal.

"You're right, so like you." Nakangising aniya. "With or without clothes." Dagdag niya.

"Alam mo? Napaka bastos mo." Saad ko.

Tumawa siya kaya nahawa rin ako at natawa rin, para kaming mga tanga na tumatawa kahit wala namang nakakatawa.

Nang tumigil kami sa pag tawa ay nag lakad lakad na kami, walang nag sasalita sa amin pero kapag nag kakatinginan kami ay ngumi-ngiti kami sa isa't isa.

"Sebastian, gaano mo ako ka mahal, hanggang kaylan mo ako mamahalin?" Tanong ko.

Tumingin siya sakin, humigpit rin ang hawak niya sa kamay ko.

"I love you till death do us apart. Mahal kita at kapag mahal kita mahal talaga kita." Hinarap niya ako at hinalikan ang aking kamay.

Bahagya akong natawa.

"At kapag nag mahal ang isang Sebastian Isaac Del Valle, hanggang sa susunod na buhay na iyon. I only fall in love once, I can't love other woman again. If it's not you, then it's no one Monica." He said.

"I love you too, Sebastian." Saad ko.

Nagulat ako ng may kuminang na bagay sa daliri ko, ni hindi ko napansin na may sout na pala akong singsing.

"Marry me, Monica. Let's get married, let's build our future together with Althea." He said. Tears escape from my eyes when he said that words.

That's the words I waited for ten years to hear, and that makes me really happy, and contented.

"I do, Sebastian. I will marry you!" I answered and hugged him.

"I love you Monica." He whispered. Tumango ako at sa nan lalabo kung mga mata ay nakita ko ang isang babae na nakatingin sa amin.

Nagpa alam ako kay Sebastian na pupunta muna sa bathroom, pumayag naman siya at sinabi na mag hihintay daw siya sa hotel room. Titingnan niya daw kung gising na si Althea.

Pag labas ko ng bathroom ay hinarang ako ng isang babae, yung babae na kanina pa naka masid sa amin. Si Chloe.

"Can we talk?" She asked.

I nodded and follow her to the nearest coffee shop. Naupo ako sa silya at hinintay siyang mag salita.

"How can you forgive him after what he did?" She asked.

Matagal bago ako sumagot. Malaki na rin ang pinag bago ni Chloe, mas naging matapang ang mukha niya mas naging maganda narin ang kanyang katawan.

"Answer me." Ani Chloe.

Ngumiti ako at sumandal sa upoan ko saka ko siya sinagot. "Because I love him."

"Niloko ka niya, alam mo bang ako talaga ang kasama niya noong panahon na hindi siya umuwi sayo?" Nakangising aniya.

"That's ten years ago." Sabi ko.