Roza, bir gün kendini yabancı bir adamın evinde ajanlık yaparken bulmuştur.
Birkaç paket uyuşturucu için.
"Benim için her şeyi yapan adam, benim ihanetim yüzünden gitti," dedim göz kapaklarım ağırlaşırken. "Şimdi bu ilaçlarla onu unutturmaya çalış...
Biliyorum ki dünyadaki tüm kelebekler toplanıp birer günlük canlarını verseler
Hiçbir kötü iyi olmazdı
Çünkü kalplerindeki süveyda, bilinenin aksine küçük değil
Kalbi kaplayan bir lekeydi
꧁꧂
Illenium; Every piece of me
꧁꧂
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
꧁꧂
Hiçbir şeyden haberi olmayan, hayatın sillesini yeni yeni yemeye başlayan küçük bir kız çocuğuyken uykum geldiğinde annem ve babam odama götürerek masallar okumadı bana. Çektiğim en güzel uyku Rapunzel'in kuleden kurtulduğu gece değil de sessiz bir gece de oldu.
Geceler sessiz olurdu zaten değil mi?
Benim öyle değildi.
Benim gecelerim acı çığlıklarla doluydu. Eğer uyuduğum o gece sessizse yatağımın üzerinde, küçük bedenimle bağdaş kuruyor; annemin öğrettiği gibi avuç içlerimi açarak yaratıcıya teşekkür ediyordum. Eğer sessiz değilse, annem yan odada acı çekerek ağlıyorsa, babam bağırıyorsa, vurup kırma sesleri geliyorsa yine annemin öğrettiği gibi yatağımın üzerinde, titreyen bedenimle ve ağlayarak yine yaratıcıya babamın durması için dua ediyordum.
İşte şimdi, ay ışığı kendini güneşin uzun kollarına bıraktığında gözlerimi aralayabilmiştim. Dün gece annem değil de bulutlar susmamıştı, babam değil de bedenim durmamıştı. Ölü bir et parçası gibi yere yığılmıştım.
Şu an neredeydim, ne hâldeydim bilmiyordum. Tek bildiğim karnımın üzerindeki dayanılmaz acıydı. Yutkunamıyor, nefes alırken bile sayısız bıçağın karnıma battığını hissediyordum.
Gözlerimi beyaz tavandan çekerek kalkmaya çalıştım ama acıyan bedenimle bu fikirden hemen vazgeçip gözlerimi etrafa çevirdim. Klasik, sıkıcı ve beyaz ağırlıklı hastane odası.
Hastane odası...
"Hayır," dedim fısıldar gibi. "Hastanede değilsin Roza, hayır..."
