EMSALSİZ VATAN (Ara Verildi)

1.Bölüm.

Yeni gelen bebeler öncelikle çok hoş geldiniz Asya'nın hikayesine. Kitap devam edecek ama sınavdan sonra.

Şimdilik kitabı güncellemeye aldım. Boş buldukça bölümleri güncelleyeceğim. Üniversite sınavından sonra tekrar birlikteyiz inşallah. 

Keyifli okumalar.

06.05.2024

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

Düzenleme Bölüm1

Elimdeki kahveden bir yudum daha alıp önümdeki karlı dağlara dalıp gittim.

Hayat beni son senelerde ne de çok yormuş, kime önem verdiysem elimden almıştı. Önce aile bildiğim insanları sonra da tekrar aile sevgisini bana tattıran insanları benden almıştı.

Hayat, nereye düşeceğin bilinmez karanlık bir çukur gibi acımasızdı. Ya tam mutlu olduğun anda her şeyi tepe taklak eder ya da umudunu kaybettiğin anda karşına o kadar güzel bir şey çıkarırdı ki yeniden hayat tutunma isteğin artardı.

Ama sanırım benim üzerime herkesten fazla gelmişti.

Yorgundum... Her şeyden ve herkesten saklanacak kadar yorgun. Yeni birileri göremeyecek, yeni birileriyle tanışamayacak ve yeniden yaşayamayacak kadar yorgun ve bitkin...

Dalan gözlerimi yağan kara çevirdiğimde zihnimde beliren geçmişin izleriyle derin bir iç çekere bütün bardağı kafama diktim.

**********
"Ne yaptım dedin sen!"

Babamın yükselen sesiyle bir adım gerilemiş ve her şeye rağmen cesaretli bakışlarımı onda tutmaya devam etmiştim. Bir kaç ay önce ailemden habersiz Milli Savunma Üniversitesine başvuru yapmış, sınavlara da onlardan habersiz girmiştim. Ve dün de okula kabul edildiğime dair bir mesaj gelmişti.

Dünden beri de en sonunda cesaret edip bu gün de aileme söylemiştim.

Babam bana alev saçan gözlerle bakarken ister istemez karşısında ürksem de gardımı indirmemeye çalışıyordum. Normalde bu kadar sinirli bir insan değildi.

Her zaman masa başı normal bir mesleğimin olmasını ve sakin bir hayat sürmemi istiyorlardı.

Ben bu hayalimi onlara söylediğimde çok kızmışlardı. Asker olmamı istemiyorlardı. Üstelik kadın olarak asker olmam onlar için daha kötüydü.

Hepsi vatanlarını çok seven insanlardı; dinleri, vatanları ve milletleri için her şeyi yaparlardı.

Ama aile yapısından ve farklı sebeplerden dolayı maalesef bu konuda biraz cahil kalmışlardı.

Annem ilk ona söylediğimde "O kadar erkeğin arasında uygun olmaz. Hem her şekilde vatanına hizmet edebilirsin. Çiftçiler veya farklı meslek yapan herkes vatanına hizmet ediyorlar." Gibi şeyler söylemişti.

Kendini haklı sayabilirdi ama benim içimdeki yangın onun kendi doğrularından daha da büyüktü. Birincisi her Türk asker doğardı. Her adam her kadın ve her çocuk. Ve kadınlar her mesleği hakkıyla yapabilirdi. Ve ikinci olarak da tabi ki de her şekilde vatana hizmet edilebilirdi. İlla ki asker olmak gerekmiyordu.

Ama benim içimde öyle bir yangın vardı ki, sanki ne yaparsam yapayım geçmeyecek gibiydi. Vatan aşkıyla yanıp tutuşuyordum.

Şehit haberlerini, bayrağımızı ve asker üniformasını gördükçe içimdeki ateş daha da harlanıyor, elimde silahla dağ dağ dolanıp it avlamak istiyordum. Her şeyin hesabını sormak istiyordum onlardan.

Ama gel bunları benim aileme anlat, asla beni anlamayacaklardı. Bunu karşımda kızgın bir boğa gibi bana doğru gelen babamı görmemle daha iyi anlamıştım.