Mueaqad

On İki-اثنا عشر

      Kafamda ki car car konuşma sesleriyle uyanmaya başladığımı hissettim.

     Gözlerimi açamasamda yavaştan tüm sesleri tanımlayıp uyanmaya girmiştim. Ve tek istediğim biraz daha uykuydu. Bedenim uyku için yalvarıyordu bana. Ama zihnim izin vermiyordu.

    Tek dileğim Morfin...

    Elimi titrekçe birinin eli kavradı, benim elimden daha büyük olduğu belliydi, sıcak yumuşak eller, büyüklüğünden erkek eli olduğu belliydi.

      Tenim her dokunuşu hissediyordu. Çarşafların altımda kırışması ve bana batması, elin sıcaklığı, yatsığa gömülen kafam ve saçlarımın boynumda yarattığı minik batmalar.

      Elimi tutan el. Zihnim merakla daha hızlı uyanmaya girişti Rem uykum bitiyor.

       Bir an heyecanlandım Marc mıydı? Kalp atışlarım hızlandı ve merakım yavaşça uyku mahmurluğumun önüne geçti.

     Göz kapaklarım yavaşça titreyerek açıldı gözüme gelen ışık beni rahatsız edince kapattım yine.Gözümün tamamı yanmıştı sanki. Göz kapaklarımın altında bile acıyordu.

"Uyanıyor Steven sakin ol artık?!"
 
        ...

"Kızıl haklı Bay centilmen artık bence pişmanlığını Bruce'a anlatma."
  
       ...

"Tamam, sorun yok Steven bilerek yapmadığını biliyoruz. Tamam mı sakin ol lütfen."
  
        ...

"Ah Bruce yemin ederim dediğin gibi, bilerek düşmedim üstüne zaten ne olduğunu anlamadım ki hala?! O iyi olucak değil mi?"

        ...

"Sol kolu ve bacağında ezikler var burnunda da aynı şekilde. Kaşı da patladı. Çok hızlı çarptı duvara üstelik sende yanlışlıkla üstüne düşünce...  Ama iyi olucak."
 
        ...

"Hey Koca adam yoksa kızına çok mu endişelendin çünkü boynunda yeşillik gördüğüme yemin edebilirim."
 
         ...

"Elbette Clint, Bende gördüm. Bruce artık bir baba."
    
        ...

"Clint,Peter kesin şunu!"
   
        ...

"Ne var Steve eğleniyoruz."

   Yavaşça gözlerimi açtım yine,

"Beynimi -öhöhöhö- siktiniz susun artık -öhöhöhöğ-."

       Benim elimi tutan kişiye baktım hayal kırıklığı ve şaşkınlık nüfuz etti beynime.

      Bruce Banner, babam olan elimi tutuyor.

      Ve endişeli görünüyor?

     Elimi bıraktı üzülmeye fırsat kalmadan beni diklemek için kalktığını anlaşılmış oldu.

      Yavaş yavaş yardımıyla doğruldum Natasha arkama yastık koydu kabartarak. Yaslandım vücudum ağrıdan zonkluyordu.

      Kafamı yasladım ağlamaklı bir sesle, ki bunu yaptığıma inanamıyorum;

"Uykum var!Neden kalktım ki üfff. Öhöhöhö-"

     İlaçlar yine benim çenemi açmıştı belli ki ama narkoz? Hayır sersemliğim saniyeler geçtikçe azalıyor.

    Onu fark ettim.

    Steven denilen ikinci kişilik bana endişeyle su uzatıyordu, gözlerinde gördüğüm endişe benim içimi ısıtmıştı, tuhaf hissettim.