Mueaqad

On Beş-خمسة عشر

'Khonshu?'

'Söyle çocuğum.'

'Ölürsek yani ben ölürsem bu yani... Ne olur yani?'

'Bu asla olmayacak bir şey sevgili çocuğum. Seni sonsuzluğa kadar koruyacağım.Şimdi uyu sevgili çocuğum...'

Ve Mısır ezgileri eşliğinde saçlarını okşadı...

Gözlerimi yavaşça açtım etrafımdaki sesler beni o anıdan uzaklaşmıştı o muydu gerçekten gelen yanıma?Olabilir miydi?

Ya sanrıydı ya da gerçekten Khonshu'ydu? Kim bana o ezgileri söyler yüzüm aya dönükken saçlarımı okşardı...

Yavaşça gözlerimi açtım odamın tavanına bakıyordum etrafımda ki kimseyi umursamadım sesler umurumda değildi. Tek bir şeye sabitlendim saçımda ki o el ve mırıldanmalar. Sağıma döndüm oradaydı işte gözlerim ona odaklandı, beyaz kemikten yapısı tapınak kıyafetleri ve yaklaşık 2 metrelik boyuyla diz çökmek zorunda kalmış bedeni.

Göğsüm ağrımaya ve yanmaya başladı, gözlerim sonuna kadar göz kapaklarım yırtılırcasına açıldı göz içlerimde kuruluktan dolayı hava temasından batma yaşıyordum. Boğazıma oturan yumruyla nefes alamadım, ellerim boğazıma yavaşça tuttum o lanet olası yumruyu sökmek söküp atmak istiyordum kriz geçiriyordum.Gözümden bir yaş süzüldü.

Gözlerim arkaya kaydığını hissedip karanlığa gömülen görüşümle çığlığı bastım...

Son hatırladığım boğazımı sıkan ellerimi Marc'ın çekip sabitlemeye çalışmasıydı ve bulanık uğultulu bir kaç sesti...

Baş ağrısıyla bilincim sarsıldı. Rem uykusu beni bırakmış uyanmaya zorluyordu.

Yerime gelen bilincimle uyanmaya geçmiştim isteği dışında...

Kriz sonrası ne kadar uyuduğumu bilmiyorum gözlerimi açmak istemiyorum ne olduğunun sorulmasını ise hiç.

Gözlerim kendi kendine açıldı bu kez kendimi zorlamadım uyanmak için.Yine odamın tavanıyla karşılaştım ama şimdi kriz seferinin aksine aydınlık bir hava değil, hafif loş bir sarı ışık vardı. Hafif ritmik nefes sesleriyle kendime geldim hafifçe doğruldum.