နွားကျောင်းသားလေးရဲ့ဒဏ္ဍာရီ (အတွဲ ၁)

အခန်း (၃၃)

ရွာထဲတွင် ရေအိုင်များ၊ ဓားများ နေရာအနှံ့ ပြန့်ကြဲနေသဖြင့် လမ်းလျှောက်ရန်ပင် ခက်ခဲလှ၏။ တုံးလုံးပက်လက် ဖြစ်နေသော အလောင်းကောင်များကလည်း ချောက်ချားဖွယ်ရာ ခံစားချက်ကို ပေးစွမ်းနေသည်။

ရွာလူကြီးက ရွာထဲမှ အနေအထားကို တစ်ချက်ကြည့်၍ မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်၏။ "ထော့ကျိုး၊ အလောင်းတွေကို ရှင်းပြီး အခေါင်းထဲ ထည့်လိုက်... ပြီးရင် တောထဲမပစ်ဘဲ မြစ်ထဲ မျှောလိုက်နော်... စက္ကူလှေတွေ၊ ကြိုးကြာတွေနဲ့ ရွှေစက္ကူ ငွေစက္ကူတွေလည်း မီးရှို့ပေးလိုက်ဦး..."

ထော့ကျိုးက ယိုင်ထိုးယိုင်ထိုးနှင့် ထွက်လာပြီး မျက်ကန်းကို တစ်ချက်ကြည့်၍ ဟက်ခနဲ ရယ်လိုက်သည်။ "ပေါတောတောအဘိုးကြီးက ပေါတောတောကဗျာတွေ ရွတ်လို့ပါလား..."

မျက်ကန်းမှာ ဒေါသခြောင်းခြောင်းထသွား၏။ တရှူးရှူးတရှဲရှဲ မှုတ်ထုတ်လိုက်သည့် ဝင်သက်ထွက်သက်ကြောင့် သူ့နှုတ်ခမ်းမွေးများ လေထဲသို့ တဟူးဟူး လွင့်တက်သွားသည်။ "မင်းတောင် ရွတ်ချင်တိုင်း ရွတ်လို့မရဘူးမလား... စာတောင် မဖတ်တတ်တဲ့ကောင်က..."

အဘွားစစ်က ထော့ကျိုးကို ကမန်းကတန်း သတိပေးလိုက်၏။ "ထော့ကျိုး၊ အလောင်းတွေ ရှင်းရင်း ပစ္စည်းကောင်းတွေ တွေ့ရင် ယူထားဖို့ မမေ့နဲ့နော်... အခေါင်းထဲ ထည့်မပစ်လိုက်နဲ့... အဲဒါတွေ ရောင်းပြီးမှ လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းနဲ့ ဟင်းခတ်အမွှေးအကြိုင်တွေ ဝယ်နိုင်မှာ..."

"အေးပါ..."

မဟာမြို့ပျက်တွင် တန်ဖိုးအကြီးဆုံးမှာ ကျောက်မျက်ရတနာများ မဟုတ်ချေ။ ဟင်းခတ်အမွှေးအကြိုင်နှင့် အထည်စများသာ ဖြစ်သည်။ ထိုပစ္စည်းများက မဟာမြို့ပျက်တွင် မရှိ။ အပြင်လောကမှ နယ်စပ်နဂါးမြို့သို့ တင်သွင်းရောင်းချသည်များကိုသာ ဝယ်ယူရ၏။ မဟာမြို့ပျက်တွင် နေထိုင်သူများမှာ ရတနာပစ္စည်းများ၊ တိရစ္ဆာန်အရေခွံများဖြင့် အလဲအလှယ်ပြု ဝယ်ယူကြရသည်။ သို့ကြောင့်ပင် ဆားက ရွှေထက်ရှားသည်ဟု ပြောစမှတ် ပြုကြခြင်း ဖြစ်၏။

အဘွားစစ် ရတနာလှည်းတစ်စီးစာနှင့် တိရိစ္ဆာန်များ ဆွဲ၍ နယ်စပ်နဂါးမြို့သို့ သွားသည့်အခါတိုင်း ဟင်းခတ်အမွှေးအကြိုင် အနည်းငယ်နှင့်သာ လဲလှယ်၍ ရခဲ့လေ့ရှိသည်။