နွားကျောင်းသားလေးရဲ့ဒဏ္ဍာရီ (အတွဲ ၁)

အခန်း (၆၂)

"ခင်ဗျားရဲ့ ကောင်းမှုကုသိုလ်ကို ဖျက်ဆီးပစ်တယ် ဟုတ်လား..."

ချင်မူက သရော်တော်တော် မှတ်ချက်ချရင်း ကျန်သည့် သံကြိုးများကို ခုတ်ဖြတ်လိုက်သည်။ "ခင်ဗျားက ကြေးဆင်းတုတစ်ခု သက်သက်ပဲ၊ ခင်ဗျားရဲ့ ကောင်းမှုကုသိုလ်က ဘယ်ကရနိုင်မှာလဲ... မိန်းမကြီးဝူကို ဒီနေရာမှာ ချုပ်ထားတာကနေ ကောင်းမှုကုသိုလ် ရမှာလား၊ ခင်ဗျားရှေ့တင် မိန်းမကြီးဝူ လူတွေဖမ်းပြီး စားသောက်နေတာကို မျက်ကွယ်ပြုခဲ့တာ၊ ခင်ဗျားမှာ ကောင်းမှုကုသိုလ်ဆိုတာ ရှိခဲ့ရင်တောင် အကုန် အလကား ဖြစ်သွားပြီ..."

ဗုဒ္ဓဆင်းတု၏ ခန္ဓာကိုယ်မှာ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါပြီး သွေးနီရောင် အမှတ်အသားများ လင်းလက်လာ၏။ တစ်ကိုယ်လုံး၌ ရွှေဆိုင်းများ ဖုံးလွှမ်းနေသဖြင့် ရွှေရောင်အလင်းဖြာထွက်သည့် မဟာဗုဒ္ဓရှင်တော်မြတ်သဖွယ် ဖြစ်လာပြီး မပီဝိုးတဝါးအသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ "ဒီမကောင်းဆိုးဝါးသတ္တဝါကို လွှတ်လိုက်ရင် လူတွေ ဘယ်လောက်စားပြီး ဘယ်လောက်များ ဖျက်ဆီးရန်ပြုပစ်မယ်ဆိုတာ မင်းသိရဲ့လား..."

"ကျုပ်သိတာတော့ ဒီမကောင်းဆိုးဝါးသတ္တဝါက ခင်ဗျားရဲ့ နောက်ကျောမှာ အရိုးတွေ သိုဝှက်ပြီး ခင်ဗျားကို အသုံးချ၊ မကောင်းမှု ကျူးလွန်ခဲ့တာပဲ... အဲဒီကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ခင်ဗျား ဘာမှ အရေးတယူ လုပ်တာလည်း မတွေ့ခဲ့ဘူး..."

ချင်မူက ဒုတိယသံကြိုးကို ဖြတ်တောက်ရင်း သရော်တော်တော် ပြောလိုက်၏။ "ဒီဘုရားကျောင်း အပြင်ဘက်က ရေခဲစီးကြောင်းက တစ်နှစ်တစ်နှစ် အကြိမ်ပေါင်း မရေမတွက်နိုင်အောင် လူတွေကို ဒုက္ခပေးနေတာ... အဲဒီကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ခင်ဗျား ဘာလုပ်ပေးခဲ့လဲ ဟမ်... ရေခဲစီးကြောင်း ပြဿနာကို ဖြေရှင်းပေးတာ ကောင်းမှုကုသိုလ်ပဲ... မကောင်းဆိုးဝါးသတ္တဝါ တစ်ကောင်ကို ချုပ်နှောင်ထားဖို့ ဘုရားကျောင်းထဲမှာ ထိုင်နေတာ ကောင်းမှုကုသိုလ် မဟုတ်ဘူး... အဲဒီမကောင်းဆိုးဝါးသတ္တဝါကို လူသားစားခွင့်ပေးထားတာက ပိုမဟုတ်သေးတယ်... ခင်ဗျားသာ အပြင်ဘက်က ရေခဲစီးကြောင်းကို ဖြိုခွဲပြီး မြစ်အောက်ဘက်က လူတွေကို ကယ်တင်ခဲ့ရင် တကယ့် ကောင်းမှုကုသိုလ်ကြီးပဲ..."