ama cidden upuzun bi bolum yazdim sizi beklettigim icin ozur olarak kabul edin🕴🏻
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Arabayla evimin bahçesine girdiğimde Hyunjin'e söz verdiğim saatten yirmi beş dakika kadar geç geldiğim için Hyunjin dışarı çıkmış evin kapısının önüne oturmuş şekilde beni bekliyordu. Beni gördüğü gibi ayaklandığında arabayla tam önüne gelmiş ve arabayı durdurmuştum. Sonra da hızlıca arabadan inip Hyunjin'e doğru ilerlemiştim.
Hyunjin'in yanına ilerlediğim sırada o da bana doğru endişeli bakışlarla gelmiş ve kollarını boynuma sardığı sırada da "Tamı tamına yirmi beş dakika geç kaldın Jeongin." deyip ardından da "Beni ensişelendirdin." diye eklemişti.
"Özür dilerim, şirkette işim uzadı. Haber de vermeyi unutmuşum."
Kollarımı Hyunjin'in beline sardığım sırada konuşmam üzerine Hyunjin biraz daha bana sokulmuş ve "Bir dahakine haber vermeyi unutma." diye konuşmuştu boynuma doğru.
Ben onu onayladıktan sonra kısa bir süre daha sarılmıştık. Ayrıldığımızdaysa ben vakit kaybetmeden Hyunjin için arabanın kapısını açmıştım. O da yüzüne yerleşen kocaman gülümseme eşliğinde teşekkür edip arabaya binmişti.
Hyunjin'in kapısını kapattıktan sonra hızlı adımlarla kendi tarafıma geçip arabaya bindiğimde tam kemerimi takacakken Hyunjin'den gelen sahte ökasürük ile elimi uzattığım kemerden çekip ona dönmüştüm.
"Kemerimi takabilir misin Jeongin?"
Hyunjin her ne kadar kemer takmayı biliyor olsada yüzündeki kocaman gülümseme eşliğinde konuşması fazla tatlı geldiği için ona bir şey söylememiş ve gülümseyerek "Takarım Hyunjin." demiştim. Ardından da Hyunjin'in üzerinden kemere doğru uzanmıştım.
Tabi benim hesaba katamadığım yakınlığımız yüzünden sadece uzanmıştım...
Elim kemerde öylece Hyunjin'in önünde dururken yüzlerimiz arasında neredeyse olmayan mesafe, Hyunjin'in büyümüş gözleri ve hızlanmış nefesiyle bana bakıyor oluşu birkaç saniye harketsizce kalmama sebep olmuştu.
Gereksiz bir heyecan yaptığım bu birkaç saniyelik sürenin sonunda Hyunjin'in büyümüş bakışlarının dudaklarıma kaymasıyla panikle kemeri takmış ve geriye çekilmiştim.
Boğazımı temizleyip kendi kemerimi de taktıktan sonra "Yolumuz yarım saat kadar sürecek." diyerek Hyunjin'i bilgilendirmiş ardından da arabayı çalıştırdığım sırada evden çıkmadan yemek yediğini bildiğim halde yine de aç olup olmadığını sormuştum. Hyunjin'den aç olmadığı cevabını aldıktan sonra da arabayı bahçeden çıkartmıştım.
Yarım saatlik sessiz geçen yolculuğumuzun sonunda arabayı park ettiğim sırada Hyunjin heyecanla etrafa baktıktan sonra bana dönüp heyecanlı sesiyle "Lunaparaka mı geldik?" diye sormuştu.
