Unicode...
ကောင်းကင်ပြင်မှာ တိမ်တွေထူထပ်လို့နေတယ်။ နေရောင်ခြည်တောင်တိုးမပေါက်လို့ မိုးကုတ်စက်ဝိုင်းအောက်လှုပ်ရှားနေတဲ့သက်ရှိတွေ နေရထိုင်ရတာ ထိုင်းထိုင်းမှိုင်းမှိုင်း...။
အဲဒီထဲ ညိုတို့လည်းပါတယ်။ ညိုတို့ဆိုတာ ညိုရယ်၊ ဖြူဖြူအောင်ရယ်၊ နှစ်ဖက်မိဘတွေရယ်...။
ဖြူဖြူအောင်တို့အိမ်ကြီးထဲက ခမ်းနားလှတဲ့ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဝိုင်းဖွဲ့ထိုင်နေကြတဲ့ ညိုတို့ကတော့ အလွန် မခမ်းနားလှဘူး။ ကျက်သရေမင်္ဂလာလည်း သိပ်မရှိလှဘူး။
မိဘတွေမျက်နှာမှာ တင်းမာမှုတွေ...၊ ညိုနဲ့ဖြူဖြူအောင့်ရဲ့ မျက်နှာတွေကတော့ ကြမ်းပြင်နဲ့ အကြည့်ချင်းစိုက်နေရဲ့။
"မင်းတို့က ဒီစေ့စပ်တဲ့အမှုကို အစတည်းကလက်မခံချင်ဘူးဆို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောသင့်တယ်... အခုတော့ မျက်နှာပျက်စရာတွေဖြစ်ကုန်ပြီပေါ့"
ဖြူဖြူ့အဖေက ဒေါကြီးမောကြီးဆိုတယ်။ မေမေ့သက်ပြင်းချသံလေးကိုလည်း ညိုကပ်တိုးလေးကြားလိုက်ရတယ်။
"ဟုတ်တယ်... ပြီးတော့ ကျွန်မတို့က သမီးရှင်ဆိုတော့ ပိုပြီး..."
"မေမေ အဲလိုမပြောပါနဲ့... ဖြူဖြူကိုယ်တိုင် လိုလိုလားလားကန့်ကွက်တာပါ... ဒီလိုကန့်ကွက်တာက အမှားဆို ဖြူဖြူလည်းမှားတယ်... မိန်းကလေးဖြစ်နေလို့ဆိုပြီး ခေါင်းရှောင်စရာမရှိဘူး"
"တယ်... ဒီကောင်မလေး"
"ကဲ ကဲ... တော်ကြတော့ တော်ကြတော့... ဒီတော့ ကိုဇော်သွေးတို့ကရော"
ဖြူဖြူတို့မိသားစုမှာ တစ်ယောက်တစ်ပေါက်...။ ညို့ဖေဖေကတော့ မျက်နှာကြီးတင်းနေရုံ...။ ဘာမှလည်းဝင်မပြော...။ ကြည့်ရတာ ညို့ကိုတော်တော်ဒေါသထွက်နေပုံပါ။ ဖြူဖြူ့အဖေအမေးကို ဖေဖေက စကားမပြန်တော့ မေမေကပဲ ကြားထဲကဝင်ပြောတော့တယ်။
"ဘယ်တတ်နိုင်မလဲရှင်... ကလေးတွေက မလိုလားဘူးဆိုတော့လည်း ကျွန်မတို့အတင်းစီစဉ်ရင် ပိုဆိုးလာဖို့ပဲရှိမှာပေါ့...သူတို့စိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်ပါစေတော့"
YOU ARE READING
ခြံစည်းရိုးတစ်ဖက်က ယုဇနပန်းငယ်
General Fictionယုဇနပန်းရနံ့ကိုရှူရှိုက်ပါ။ သံစဉ်ထဲမှာစီးမြောပြီး လခြမ်းကွေးလို အလှတရားနဲ့ မင်းသမီးကလေးကို ရှုစားပါတဲ့...။ ဪ မင်းသမီးလေးရယ်... မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာသိပေမဲ့ မိန်းကလေးစစ်စစ်သာ ဖြစ်လိုက်ပါလားကွယ်...။ ယုဇနပန္းရနံ႕ကိုရႉရွိုက္ပါ။ သံစဥ္ထဲမွာစီးေျမာ...