𝓓 𝓐 𝓓 𝓓 𝓨 ! [Completed]

Part (18)

[Unicode]

"လာပါ ထယ်ယောင်းရာ.. "

နမ်းဂျွန်းသည်ဆော့ဂျင်နှင့်လက်ထက်လိုက်ပြီဖြစ်သည်။ ရူပ်ထွေးသော ဒီ(၂)နှစ်အတွင်းမှာ တစ်ခြားသူတွေကိုလဲ စိတ်မ၀င်စားခဲ့။ ဘယ်လိုမျိူးကြိုက်၍ လက်ထက်သွားလဲ သူတကယ်မသိပေ။

လက်ထက်တယ်ဆိုသည့် စကားလေးကိုကြားရင် လွန်ခဲ့သော ထို(၂)နှစ်က အဲ့နေ့လေး။ ဘေဘီအရမ်းပျော်နေခဲ့တာ။ ဘေဘီရဲ့မျက်နှာလေးဟာ သိပ်ကို ပျော်နေခဲ့တာ။

ဘာလို့များ..ဘာလို့။ ဒီအတွေးတွေကိုပြန်တွေးလိုက်ရင်ဖြင့် သူသေလောက်အောင်နာကျင်ရသည်။ ဘယ်လောက်ပင် နှစ်တွေကြာလင့်ကစား တစ်ရက်ပင် မလျော့ပဲသူလိုက်ရှာခဲ့သည်။ ရှာလို့မတွေ့သော ဘေဘီကို အရမ်းလွမ်းတယ်။

"ထယ်ယောင်း.. "

ယွန်းဂီနဲ့နမ်ဂျွန်းတို့သည် သူ့အားစကားပြောနေစဉ် ရောက်လာသူက သူ့၏အဖေ။

"ဘာလာလုပ်တာလဲ... "

ခပ်ဩရှရှအသံသည် အရင်လိုနားထောင်လို့ ကောင်းနေဆဲ။ သို့သော် ထိုအသံတွေကြား တစ်စုံတစ်ခုကို လွမ်းဆွတ်မူတွေပါ၀င်မှန်း သိနေရ၏။

"သီးသန့်စကားပြောချင်တယ်.. "

Mr.Kimက အိမ်ထဲသို့ ခြေလှမ်းတစ်ချင်း၀င်လာ၍ အေးစက်စွာပြောလာသည်။ နမ်ဂျွန်းနှင့်ယွန်းဂီကလဲ အလိုက်သိစွာ။

"ပြီးမှ ပြန်လာခဲ့မယ် ထယ်ယောင်း.. "

‌ထယ်ယောင်းကခေါင်းကိုငြိမ့်ပြသည်။ ထိုင်နေသည့်နေရာကနေ မထပဲ အဖေဖြစ်သူအား သူ့အရှေ့၌ထိုင်ရန် မေးငေါ့ပြသည်။ အရင်လို ပျော်ရွှင်မူတွေမရှိတော့ပေမဲ့ အရင်လိုမာကြောဆဲမာနကတော့ ရှိသေးသည်။ ချောင်ကျသွားသော်ငြားလဲ ကြည့်ကောင်းနေဆဲ မျက်နှာကညို့ဓါတ်ပြင်းလွန်းသည်။

ထို့အချိန်၌ထွက်ကျလာသော သူအဖေ၏စကားက လုံး၀အံ့ဩစရာကောင်းလှသည်။

"တောင်းပန်ပါတယ်..ငါအမှန်တိုင်း၀န်ခံရမလား.. "

"ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ.."

အရှေ့က အရက်ခွက်အား သောက်ရင်းရင့်သီးစွာပြောသော သားဖြစ်သူ၏စကားကိုရယ်သည်။