R.E.S (askıda-yine😕)

1.19. Sonlar ve Başlangıçlar

Emma Nate'in karnına sağlam bir diz darbesi geçirdi ve öne bükülmesiyle odadan koşarak çıktı. Bayılacak gibiydi. Bir an önce aşağı inmek ve birini bulmak istiyordu. O pislikle bir dakika daha burada kalamazdı! Koridorda birine çarptı fakat onu yana iterek merdivenlere koşmaya çalıştı. Fakat Nate kolundan sıkıca yakalamıştı tekrar.

"Sana bırak beni dedim!"diye bağırarak suratına tokadı indirdi. O an karşısında Ron'u gördüğünde birden afalladı. "Ron?" Korkudan nefes alış verişi o kadar hızlanmıştı ki bayılmak üzereydi. "B-b-ben ö-özür dilerim."diye kekeledi. Bir odasına bir Ron'a bakıyordu. Ron neye uğradığını anlamamıştı. Emma'nın yüzündeki dehşet ifadesini çözmeye çalışıyordu. Saniyeler içinde sebebi belli oldu.

Nate Emma'nın odasından çıktığında öfkeden gözü dönmüş gibiydi. "Şimdi sana gününü göstereceğim! Gel buraya!"diyerek ona doğru yürüdü. Emma geri geri giderken Ron hızla Nate'e döndü ve suratına yumruğu indirdi.

"Senin derdin ne? Kızlara saldırmayı adamlık mı sanıyorsun?" Bir yumruk daha indirdi. Nate iki büklüm yere çöktüğünde karnına birkaç tekme geçirdi. Onu iyice patakladıktan sonra birkaç kişiyi çağırdı ve onu evden attırdı.

Yukarıdaki arbedeyi duyan Lucy koşar adım yukarı çıktı. Duvarın dibinde bembeyaz suratıyla yere çöken Emma'yı gördüğünde yüzü endişeli bir hal almıştı.

"Neler oluyor burada?"diye sordu ve Emma'nın yanına geldi. Emma önce odasına sonra merdivenlere baktı.

"B-bana s-saldıracaktı."diyebildi.

Ron, "Ona en başında bulaşmamalıydın!"diyerek Emma'ya çevirdi bakışlarını. Sesi kızgındı. Yanına çöktü. Elini yüzünde gezdirdi. "Sana böyle şeylere gerek yok demiştim." Daha sakindi bunu söylerken. Fakat olanlar canını çok sıkmıştı. Tesadüfen buraya çıkmış olmasaydı ona yardım edemezdi.

Lucy, "Çok özür dilerim Emma. Onun bu kadar kontrolden çıkacağını düşünmemiştim."

Ron sert bakışlarla ona döndü. "Onun ne kadar pislik biri olduğunu biliyordun ve kardeşini onun önüne attın!" Olanların baş suçlusu olarak onu görüyordu. Başta her şey oyun gibi gelmişti fakat işin içine Nate girince rahatsız olmaya başlamıştı. Lucy'yi bu konuda uyarmıştı fakat Lucy umursamamıştı.

Emma yaşadıklarının etkisiyle konuşamıyordu. Olduğu yere çökmüştü. Zor nefes alıp veriyordu. Ron onu kolundan tutup yavaşça kaldırdı. "Dışarı çıkalım. Biraz hava almak iyi gelecektir." Dikkatlice aşağı inmesine yardımcı oldu. Merdivenlerde onları gören Flora ve Elisa endişeyle yanlarına geldi.

Flora, "Ne oldu sana? Nate'i dışarı artıklarını gördük az önce. Sana bir şey mi yaptı?"

Ron, "Yapamadı ama yapacaktı orospu çocuğu!"

"Emma! Arkadaşım!"diye feryadı bastı Flora ve Emma'ya sıkıca sarıldı.

Elisa, "Öyle bir şey gerçekleşmeden orada bulunman büyük şans."dedi Ron'a. Ron omuz silkti. Kahramanlık olsun diye yapmamıştı. Her insanın yapacağı şeyi yapmıştı. Saçma sapan hırslar uğruna bir başkasının hayatını mahvetmeyi göze almazdı. Onun sorunu Emma'yla değildi.

"Biraz verandada oturalım. Daha iyi olduğunda içeri geri döneriz. Doğum gününün bu olayla gölgelenmesine gerek yok." Evin kapısını açtı ve ceketini onun omuzlarına attı. Hava bayağı serindi. Verandadaki banka oturdular. Emma'nın titremesi geçmemişti hala. Ron ellerini onun ellerinin üstüne götürdü. "Geçti. Sana bir şey yapamaz."

"Sadece ayrılmak istediğimi söylemiştim." Ürpertiyle sarsıldı.

"Geçti. Ben yanındayım."

"Sen olmasaydın beni koridorda yakalayabilirdi!" Sesi dehşet doluydu. "Nasıl biri böyle bir şey yapabilir ki?"