İNTİKAM OYUNU

10.BÖLÜM TUTUKLANMAK

  Evet hayatım çok zor geçti...Hayallerim vardı..Kötü rüyalardan uyandım...Acı çektim...Çok değer verdim...Sevdim sevildim...Hani size demiştim ya cesur bir insanım çünkü ben dövülmekten de, vurulmaktan da, ölmekten de, korkmuyorum...Bunların hepsine alıştım...Çünkü ben hep dünyaya acı çeken insan olacaktım sevdiklerimi kaybeden bir insan...Ve üzüldüğüm an karşıma o maviş gözler çıktı. Derdimi anlattığım, benim için endişelenen bir mavi göz o benim gece mavim,deniz mavim oldu,hayatımın ışığı oldu o benim sevdiğim çocuk oldu...O hayatımın en anlamlı kişisi oldu...Hayallerimin geleceğimin ışığı oldu...Her zamanki dediğim gibi pes etmeyin...

  Mertle banktan kalkıp eve doğru yürüyorduk. "Mert benim dertlerimi dinlediğim için çok teşekkürler...Hayatımda ilk defa sana anlattım..."

"Ne demek her zaman anlata bilirsin" Mertle kapının önüne geldik kapıyı çaldım karşımda Gizemi gördüm.Ve o an gözlerimden yaşlar geldi.Gizeminde gözleri doldu.O an ona sarıldım.İkimizde ağlıyorduk.Gizem benim en iyi dostum.Bana evini açtı,aşık olduğumu anladı,korktuğumu anladı.O benim kardeşim gibiydi. "Kızım siz ağlama time olsanız.Saat başı ağlarsınız" Savaş yine ağlarken bile güldüren insan oldu. "Ne ağlaması ağlamıyoruz gözümüze toz kaştı."

"He he bende yedim.Ana! Yedim derken ocakta yemeği unuttum Allah yandı!"Savaş koşa koşa mutfağa gitti biz gülmekten çatladık. "Dikkat et ev pahalı parasını senden alırım!"Gizemle Savaşın diolonu çok seviyorum. "Yuh be!Bunu damı yaptın be kızım" Savaş mutfaktan kafasını uzatmış bize laf yetiştiriyordu.Biz Mertle gülmekten ölüyorduk.Hayatımda ilk defa bu kadar güzel bir arkadaşlara sahip olmuştum.O an gözlerim doldu.Gözümden bir yaş aktı. "Leyla iyi misin?"her kez bana bakıyordu başıma toplandılar. "Benim sizin gibi çok güzel bir arkadaşım olmadı...Siz benim üzüldüğümde üzüldüğümü unutturan arkadaşlarım oldunuz,hep yanımda oldunuz..."Savaş bana gülümsedi. "Kızım sen onumu dert yaptın Ben yıllarca milleti trolledim" Savaş yine güldürme uzmanı olarak beni güldürdü.Ve o an telefonum çaldı cebimden çıkarıp baktım.Yine bilinmeyen bir numara. "Alo kızım" Babamın sesiydi.

"Alo baba ne oldu!"

"Bir şey olmadı kızım seni merak ettim.Anneni mezar gömdük" sesi o kadar bitkin geliyordu ki.Anne kelimesini kullandı ve ben ağlamaya başladım. "Kızım ağlama güçlü ol"

"Baba...Annem bana bir kere eğer ben ölürsem yıldızlara bakıp beni hayal et demişti...Eğer yıldız yoksa aya bak çünkü ay bir gelecek kadar aydınlıktır ve sende o geleceksin dedi..."babam sustu ben sustum babamın da canı çok yanıyordu benimde... "Tamam kızım ağlama sen sadece sakin kal ben gerekeni yapıcım.Dikkatli ol"

"Tamam baba görüşürüz" babamla konuşmak biraz iyi gelmişti.Gizemler bana bakıyordu. "Ben bile duygulandım be" Savaş gözleri dolmuştu. "Neden?"diye sordum.

"Beni merak edip arayan kimse olmadı" Savaş yine beni güldürmeyi başarmıştı. "Ben uyumaya gidiyorum" ayağa kalktım odaya gidip yattım.Hava kararmıştı.Perdeyi aralayıp yıldızlara baktım.Gökyüzünde yıldızlar vardı.O an yıldız kaydı ve dilek tuttum.Gerçekleşmeyecekti ama yine tuttum.Annemin ölmemesini diledim...Bu mümkün değildi.O an kapı aralandı Mert'i gördüm. "Girebilir miyim?"ona baktım şok içinde "Tabi...Girebilirsin" Mert odaya girdi yavaş yavaş benim yanıma gelip oturdu. "Leyla..."Ağlıyordu o an şok içinde ona baktım "Ne oldu neden ağlıyorsun?"

"Leyla benimde hiç annem yok biliyor musun" ağlıyordu.Ve o ikinci şoku yaşadım "Nasıl yok..Öldü mü?"Başını salladı hayır der gibi

"Tüm parayı alıp kaçtı..."

"Ne?"

"Benim annemde yok senin ne yaşadığını biliyorum" Şaşkın içinde Mert'e bakıyordum. "Sen...Annesiz misin"

"Evet benimde acım var... Ama sarılacak bir annem yok"

"Kaderimiz aynı...Benimde yok artık" Mert'e sarıldım.Ağlıyorduk. "Çok yalnızım" Mert'in ne acı çektiğin iyi biliyordum,çünkü aynı acıyı ben yaşıyordum...O an garip bir şey oldu.Kapı zili çaldı.Ve o polis sesi.Mertle sarılmayı bırakıp bir birimize baktık.Aşağı doğru fırladım ben. "Leyla Yılmaz,Mert Sönmez,burada mı?"Gizem korkudan bir şey diyemiyordu.Ben yutkundum ve o cümleyi kurdum "Evet benim" Gizem bana şok içinde baktı.Kaş göz işareti yaptı.

"Mert Sönmez nerede?"

"Benim."Mertte bir adım attı. "Bizle karakola gelmeniz lazım.İnsan öldürme nedeniyle tutuklusunuz,ifade vermek zorundasın."ve her şey durdu Mertle birbirimize bakıyorduk.Nereye düştük?Suçsuz yere tutuklanıyorduk. O an içimden annemin cümlesine yanıt verdim.Ben o ayın bir karanlık geleceği olurum...