İNTİKAM OYUNU

19.BÖLÜM MERT'İN SESİ

  Bu bölümü yazarken bayağı ağlamıştım...

  İnşallah beğenirsiniz :) Şarkı pek bu bölüme uymadı ama olsun

  Lütfen yorum yapmayı ve oylamayı unutmayın! 

  Artık güçlü durmaktan bıktım ,artık pes etmemekten, asıl hayatımdan bıktım...Aslında her şeye güçlü durmayın çünkü bizimde bir su gibi taşacağımız anlar oluyor ve o anlardan biri bu gün...Kendimi serbest bıraktım bir tren kadar hızlı bir deniz kadar dalgalı ilerliyorum...Neden mi artık hayatımı akışına bıraktım.Ne güçlüyüm ne, pes etmeyen birisiyim, ne ağlamayan birisiyim...Artık yoruldum.Hayatımda hep kötü şeyler olmasından bıktım...

  Ben sadece hüngür hüngür ağlıyordum.Bamsa bana teselli vermeye çalışıyordu ama çok geçti ben çoktan bayılmıştım.Hayatımda iyi olacak bir şey yok bunu biliyorum.Artık kuracak bir hayallerim kalmadı...

  Gözlerimi açtığımda kolumda bir serumla duruyordum.Babamsa benim başımda bekliyordu.Ağlıyordum.O an bağırdım. "MERT! KARDEŞLERİM!SEVGİLİM!"Ben tüm gücümle bağırdım.Babam beni sakinleştirmeye çalışıyordu ama benim gözüm dönmüştü hiçbir şeyi göremez olmuştum hızla ayağa kalkmıştım.Babamsa o sırada hemşire çağırdı bense sinirimden duramıyordum.Babam benim ellerimden tutmuş sakinleştirmeye çalışıyordu.Bense azda olsa sakinleşmiştim. Sevdiklerinizi kaybetmek insana çok koyuyor.Her bir insanın kıymetini bilin.Çok yalnızım,çok acı çekiyorum,çok yoruldum,çok yıprandım,çok sevdim,çok sevildim...Bazen hayatta bir şeyleri yapmadan bilemezsin.Hayatı başarmak istiyorsak,aşamadığımız duvarları aşmak istiyorsak sadece denemek ve pes etmemek...Evet acıyor yüreğim o kadar sızlıyor ki.Tüm sevdiklerimi kaybettiğim için sızlıyor...Hayat bize bunu da yaptı teşekkürler hayatıma...Teşekkürler beni acılara boğanlara...Teşekkürler hayatımı pis edenlere...

  Hala hastanedeydim.Uyanıp sakinleştirici verip geri uyutuluyordum.Yüreğim çok sızlıyordu.Ben babamın pis işlere bulaştığına kızmıyorum sadece sevdiklerimi aldıklarına kızıyorum...Aylar geçse yıllar geçse hiç unutamayacağım anı olacak...Hiç hayatımdan silemeyeceğim anı olacak...

  (5 AY SONRA İSTANBUL)

  Babamla beraber İstanbul'a taşınmaya karar verdik.Bu benim için zor oldu ama maalesef buna katlanmak zorunda kaldım.Aradan aylar geçti acısını hala unutamadım. İstanbul'a babamın yanına taşındım.Ve o an aklıma bir soru takıldı.Mert bir keresinde bana bir cümle söylemişti. "Leyla...Şunu unutma eğer ben bir kere ölürsem sen nefes almazsın." Ve aklıma bu soru takıldı.Eğer Mert öldüyse nefes alamazdım.Eğer Gizemler öldüyse ben nefes alamazdım.İçimde küçükte olsa bir ihtimal vardı.Onlar öldüyse benim yaşama ihtimalim yoktu...

  Aşağı doğru indim.Yemek kokuları geliyordu. "Kızım ben daha kahvaltılık hiçbir şey alamadım.Sen alsana markete gidip." Gitmek istemiyordum ama hava almama çok ihtiyacım vardı.

"Tamam baba ben giderim."Montumu ve botlarımı giyip dışarıya çıktım.Biz bu eve yeni taşınmıştık.Villa gibi bir yer.Market ara sokaktaydı Ara sokağa girip.Yanımdan geçen bir adamın kokusu Mert'in parfüm kokusuna benzettim ve olduğum yerde durdum. Çünkü o koku beni öyle etkilemişti ki sadece durdurdu Ve derin nefes alıp devam ettim.Markete yaklaştım.Ve o Mert'e benzeyen çocukla aynı anda markete girdik çocuk yüzüme bile bakmıyordu.Bir an Mert'in o kahve rengi saçlarına benzettim.Yüzüne bakmaya çalıştım ama bakamadım.Siyah kapüşonlu birisi vardı.Şapkasını da örtmüştü.Bir kaç malzeme aldıktan sonra o çocuğu bir daha gördüm bu sefer tam arkamdaydı.Hızla malzemelerimi poşete koyup marketten çıktım.Ve o an tüm dünyayı durduran beni durduran o sesi duydum.

"Leyla!"Ve bu ses Mert'in sesiydi.Yavaş yavaş arkamı döndüm karşımda Mert duruyordu.Bense ona şok içinde bakıyordum.O size anlattığım siyah kapüşonlunun sahibi Mert.Bana yaklaştı.Bense sadece olayı anlamaya çalışıyordum.

"Sen...Sen gerçek değilsin." Arkamı dönüp hızla koşmaya başladım.Elimdeki poşet yere düşmüştü.Ben sadece ağlıyordum.

"Leyla dur!"Arkamdan bağırıyordu.Ve o an durdum. Sonra bayıldım.Ve o kokuyu asla unutamıyorum.

  Hiç bir şey unutulmak için yaşanmaz...Bazı anılar yaşanmak için vardır...