Ιεραρχία

7. Κίχλη

Στην Εκπαίδευση συναντώ, επιτέλους, έναν χαρμόσυνο Ήλιο μέσα στο βαμβάκι των συννέφων. Όμως, δεν μοιάζει με τον ήλιο πίσω στο σπίτι μου. Αυτός έχει δόντια. Μας χαμογελάει σατανικά, περιμένει να μας δει να πέφτουμε στο χιόνι.

Η όρασή μου στον γέροντα Βόλπε, που απολαμβάνει το πρωινό του τσάι. Στον Λεόνε και τη Φάλκο. Είναι κοντά ο ένας με τον άλλον. Πάντα είναι.

Εκείνη υψώνεται στις μύτες των ποδιών της για να φτάσει το αυτί του. Αυτός της δίνει απλόχερα ένα του χαμόγελο. Είναι μικρό, αλλά μοιάζει αληθινό, έτσι όπως φωτίζει ολόκληρο το πρόσωπό του, και φτάνει ψηλά μέχρι τα μάτια του...

Αναρωτιέμαι αν είναι μαζί. Η Φαλακρή Γυναίκα φαντάζει κατάλληλο ταίρι για κάποιον σαν τον Βόρειο. Σκληρή, αλύγιστη ενάντια στο κρύο. Αλλά, κάτι τέτοιο δεν με αφορά. Ειδικά αφού δεν σκοπεύω να μείνω για πολύ καιρό ακόμα εδώ πάνω.

Σήμερα, τρέχουμε. Πολύ, μέχρι να θολώσουμε το οξυγόνο με ανάσες. Μέχρι η επιδερμίδα μας να καίγεται, κι ας την ταλανίζει το αγιάζι.

Ο Βόρειος είναι κοντά μας. Τρέχει ακούραστος δίπλα μας, χωρίς κόκκινο πρόσωπο ή αυτιά. Τον φθονώ για μερικές στιγμές. Είναι άνθρωπος, σαν εμένα, όμως δεν λαχανιάζει...

Ο πάγος γλιστράει κάτω από τις μπότες μου, με ρίχνει στο χιόνι. Ξανά και ξανά. Οι Βόρειοι γελούν όταν τρέχουν από δίπλα μου. Μπορώ να νιώσω τα μάτια εκείνου πάνω μου, να με κατακρίνουν βουβά.

Έρχεται κοντά μου.

«Μην μένεις τελευταία όλη την ώρα», μιλάει ενώ βρίσκομαι κάτω, όρθιος και πελώριος μπροστά μου. Ο πειρασμός να απλώσω το πόδι μου και να του βάλω τρικλοποδιά καθώς τρέχει μακριά είναι παραπάνω από δελεαστικός.

«Ελάτε. Λούπο, Όρσο, Ράνιο. Οδηγείστε τους πιο γρήγορα», φωνάζει τις εντολές του στους Πρώτους, σε εκείνους που τρέχουν στην αρχή της γραμμής μας. Που ηγούνται.

«Εγώ γιατί δεν έχω ψευδώνυμο;» εκφράζω ξέπνοη την απορία μου. Ο Βόρειος με υποτιμάει. Με διαχωρίζει από τους άλλους από τότε που ήρθα. Είμαι η μόνη κάτοικος του Βορρά που δε φέρει το όνομα κάποιου ζώου. Δεν θέλω να διαφέρω σε αυτό το μέρος. Ήδη βρίσκομαι στο στόχαστρο. Δεν μπορώ να ρισκάρω να ανακαλύψουν ποιά είμαι.

«Θες όνομα ζώου;» είναι η Φάλκο που μιλάει από την εξέδρα.

«Ναι», δεν διστάζω.

«Τότε θα πρέπει να το κερδίσεις. Δεν μπορούμε να στο χαρίσουμε χωρίς να το αξίζεις. Για τώρα, είσαι απλά εκείνη η κοπελιά στο τέλος της γραμμής».