Ιεραρχία

3. Η Επιλογή του

Διασχίζουμε σκοτεινούς διαδρόμους, πνιγμένους στην υγρασία και το ψύχος, μέχρι το γραφείο του Λεόνε.

Ο νεαρός περνάει μέσα πρώτος.

«Λεόνε, την έφερα».

Μου δείχνει πού να σταθώ. Τα πάντα γύρω μας είναι γεννημένα από ξύλο. Το γραφείο, η βιβλιοθήκη, ο σκελετός των καρεκλών και του μικρού καναπέ, το πλαίσιο του ταβανιού. Φαίνονται όλα χειροποίητα, κατασκευασμένα από ικανά χέρια.

«Σε ευχαριστώ, Λούπο» μια γνώριμη αντρική χροιά ηλεκτρίζει τον αέρα μας.

Λούπο. Έπρεπε να το φανταστώ. Ο νεαρός κυκλοφορούσε στο χιόνι με τρομακτική δεξιότητα. Υπολόγιζε το κάθε μικρό χνάρι που άφηναν οι μπότες του. Το όνομα του λύκου του ταιριάζει θαυμάσια...

Η προσοχή μου στον Βόρειο. Είναι εδώ, όρθιος μπροστά στο παράθυρο που τρίζει απ'τον αέρα. Τον παρατηρώ προσεκτικά, γιατί ξέρω ότι, αργά η γρήγορα, θα χρειαστεί να τον αντιμετωπίσω.

Η πλάτη του είναι στραμμένη σε εμένα. Ίσια και ψηλή, με μύες που κινούνται κάτω απ'το ύφασμα στην κάθε ελάχιστη κίνηση.

Ελαφριά ρούχα καλύπτουν το σώμα του, αν και το κρύο μέσα στο σπίτι είναι το ίδιο αφόρητο με του έξω...

Πρέπει να έχει σκληρό δέρμα αν αντέχει τέτοια παγωνιά.

«Τι γλυκιά νεαρή. Δεν μοιάζει για άτομο που θα συνεργαζόταν με τον Μπαλτά» σχολιάζει μια τρίτη φωνή. Υπάρχει ακόμα ένα πρόσωπο μέσα στο δωμάτιο. Κάθεται στον καναπέ, πίνοντας αχνιστό τσάι από πορσελάνη. Είναι ηλικιωμένος, γεμάτος ζάρες. Μία γνώριμη φυσιογνωμία.

Τα χαρτιά της Αστυνομίας τον ανέγραφαν ως Βόλπε – η αλεπού. Αυτό είναι το όνομά του εδώ. Συνεργάζεται με τους Άσους για καιρό τώρα. Εκπαίδευσε πολλά απ'τα μέλη τους, μαζί και τον ίδιο τον Ντάντε Ντελ Άσο, όμως ποτέ δεν του αποκάλυψαν ποιος από τους μαθητές του ήταν.

Κρύβουν τον μελλοντικό τους αρχηγό σαν πολύτιμο θησαυρό. Σαν αρχαίο λάφυρο. Ούτε η ίδια η Αστυνομία δεν γνωρίζει πώς μοιάζει το πρόσωπό του. Ξέρουμε, όμως, πώς μοιάζει η ψυχή του.

Κατάμαυρη, άσχημη. Δίχως στάλα ανθρωπιάς.

«Τα φαινόμενα απατούν, Βόλπε. Το ξέρεις καλύτερα απ'τον καθένα» του λέει ο Βόρειος. Επιτέλους, γυρνάει για να με αντικρίσει.