Ιεραρχία

2. Το σπίτι στο χιόνι

Μαύρο, που δεν τελειώνει πουθενά.

Δεν είμαι σίγουρη αν έχω ανοιχτά ή κλειστά τα μάτια μου. Τόσο σκοτεινό είναι αυτό το μέρος.

Οι άντρες του Βορείου με έσυραν σε ένα απ'τα φορτηγά τους όταν τελείωσε η Ανταλλαγή. Ήταν γεμάτο με γυναίκες. Τρομοκρατημένες. Στοιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη, σαν σωροί από σκουπίδια. Γυναίκες που χαρίστηκαν στους Άσους παρά τη θέλησή τους, για να πωληθούν φθηνότερα και από αντικείμενα.

Και τώρα, είμαι μία από αυτές.

Χέρια τυλίγονται γύρω από τους αστραγάλους μου σαν φίδια. Ιδρωμένα και κρύα. Μετά βίας ξεχωρίζω το κορίτσι που κυλιέται στο πάτωμα. Βαριανασαίνει, υποφέρει. Η μυρωδιά του είναι αφόρητη. Ανακατεύεται με την κλεισούρα και τη μούχλα στο ταβάνι, τη γεύομαι στην άκρη της γλώσσας μου.

Καμία άλλη δεν προσπαθεί να την ηρεμήσει. Δεν είναι αρκετά ζωντανές για να νοιαστούν. Τους φέρονται σαν ζώα, οπότε έχουν ξεχάσει πώς να είναι άνθρωποι.

«Πάρε βαθιές ανάσες» την παρακαλάω όταν σκύβω δίπλα της. Το χέρι μου στα οστά της σπονδυλικής της στήλης, μπορώ να τα μετρήσω ένα-ένα. «Όλα θα πάνε καλά» υπόσχομαι κάτι που δεν πιστεύω.

«Είναι ανώφελο» συνήθιζε να λέει ο Αχιλλέας, με βλέμμα θολό απ'το αλκοόλ και το μίσος. «Οι Άσοι δεν θα σταματήσουν μπροστά σε κανένα παρακάλι, σε καμία ικεσία. Είναι αδίστακτοι δολοφόνοι. Βάρβαροι».

Η υπόθεση των Άσων έφερε πάντοτε προσωπική πικρία για τον Αχιλλέα. Γι'αυτό δεν έχω ιδέα πώς με άφησε, τελικά, να πάρω μέρος στην αποστολή.

«Άννα» με ρώτησε μια νύχτα, καθώς φορούσα το παλτό μου για να φύγω απ'το τμήμα. «Είπες ότι, αν μπορούσες, θα ήθελες να συμμετάσχεις στο σχέδιο της Ανταλλαγής. Νιώθεις ακόμα το ίδιο;»

«Ναι. Φυσικά και θέλω. Όμως, εσείς ο ίδιος είπατε ότι καλύτερα να πάρετε μαζί σας μονάχα αστυνομικούς με πείρα».

«Καλή είναι κι η πείρα, αλλά λίγοι έχουν το πάθος. Το κίνητρο».

Και, κάπως έτσι, έγινα μέλος της ομάδας του, η πρώτη νεοσύλλεκτη που τα κατάφερε. Το σχέδιο ήταν απλό. Εμείς θα υποδυόμασταν τα τσιράκια του Μπαλτά για να έρθουμε κοντά στη μαφία, εκείνος θα γλίτωνε μερικά χρόνια φυλακής.