Ιεραρχία

1. Ο Ξένος

Ο ουρανός είναι σκυθρωπός, απόψε. Γεμάτος με βουρκωμένα σύννεφα, έτοιμα να κλάψουν τη βροχή τους πάνω μας.

Κανείς δεν μιλάει. Στεκόμαστε ακίνητοι, όπως μας διέταξαν, σε αυτόν τον παγωμένο δρόμο.

«Είσαι καλά;» με ρωτάει ο Αχιλλέας. Οι λέξεις του είναι καυτές όταν η ανάσα του αγγίζει τον ώμο μου.

«Ναι. Απλώς κρυώνω».

«Προσπάθησε να μην το δείχνεις».

Είναι δύσκολο να μην τρέμω. Αδύναμη, αυτό πρέπει να σκέφτεται ο Αχιλλέας για εμένα, και το μισώ.

«Έρχονται» ψιθυρίζουν, ξαφνικά, τα χείλη του. Ξεχνάω τις σκέψεις μου. Σφίγγω το πιστόλι πιο αποφασισμένα μέσα στη χούφτα μου.

Από το βάθος της ερημιάς, καταφτάνει οργισμένη μια στρατιά από αυτοκίνητα. Πελώρια τζιπ, βρώμικα από κάποιο μακρινό ταξίδι. Σταματούν κοντά μας.

Κάποιος φωνάζει εντολές κι οι πόρτες ανοίγουν η μία μετά από την άλλη, για να αποκαλύψουν μια ντουζίνα από Άσους. Γιγάντιους άντρες, με βαρύ ρουχισμό. Είναι ακόμα πιο τρομακτικοί απ'όσο περιγράφουν οι φήμες της πόλης...

Καταπίνω τον πανικό μου. Πρέπει να μείνουμε στις θέσεις μας, ακόμα κι αν οι καρδιές μας βροντοκοπούν πίσω από θώρακες.

Το χαμόγελο του Χριστόφορου Μπαλτά, του αρχηγού μας, πλαταίνει στο θέαμα των ξένων. Τρέχει κοντά τους σαν γουρούνι που περιμένει να ταϊστεί.

Προσπερνάει δεκάδες ασήμαντα πρόσωπα μέχρι να φτάσει σε έναν άντρα αλλιώτικο από όλους τους άλλους, που ξεχωρίζει ανάμεσα στο πλήθος...

«Καλωσορίσατε, κύριε. Σας ευχαριστώ που ήρθατε. Είναι τιμή» γονατίζει μπροστά του ευλαβικά. Πρώτη φορά βλέπω τον Μπαλτά τόσο υπάκουο. Τόσο φοβισμένο.

«Μην ευχαριστείς εμένα. Είχα εντολές» απαντάει ο ξένος. Η φωνή του είναι βαθύτερη απ'ότι άλλο έχει αγγίξει τα αυτιά μου. Παρατηρώ την όψη του, που περιμένω να είναι άγρια και τραχιά. Κάνω λάθος.

Δέρμα φιλημένο απ'τον Ήλιο. Απαλά χείλη. Αυστηρά φρύδια. Βλέμμα που ακτινοβολεί πίσω από μελαχρινές μπούκλες...

Είμαι ανίκανη να τραβήξω την όρασή μου μακριά του. Το θέαμά του με ελκύει, όπως οι λιμνούλες φρέσκου νερού έλκουν τις μέλισσες τα ζεστά μεσημέρια του Καλοκαιριού.

Ποιος είσαι; η απορία φαγουρίζει το στέρνο μου. Εξετάσαμε πολλά προφίλ της μαφίας πριν έρθουμε εδώ, αλλά κανένα δεν είχε το δικό του πρόσωπο. Θα το θυμόμουν.