Ο Καστανομάτης μένει δίπλα μου τις επόμενες μέρες. Αμίλητος, καθώς προσπαθώ να βρω τη χαμένη μου ανάσα. Αμίλητος, ενώ παλεύω κόντρα στο κρύο. Μένει ακόμα και όταν το υπόγειο αδειάζει από Βορείους, αργά το απόγευμα.
Αμίλητος, αλλά η παρουσία του αρκεί για να με κάνει να νιώσω καλύτερα.
Περπατάει μέσα κι απόψε, σέρνοντας ένα αερόθερμο μαζί του. Φαίνεται αρχαίο. Μόλις το συνδέει στη μοναδική πρίζα του δωματίου, χαμηλά πάνω στον τοίχο, ο αέρας που αναδύει έχει γεύση σκόνης.
«Δεν θα πας κι εσύ στο γυμναστήριο;» ενόχληση που προσπαθώ να κρύψω. Είμαι ευγνώμων για το ενδιαφέρον του, αλλά έμεινα στο υπόγειο για να ελέγξω το όπλο που φωλιάζει μες το καζανάκι. Να σιγουρευτώ πως είναι καλά κρυμμένο, έτοιμο να με υπερασπιστεί όταν γίνει αναγκαίο.
«Αργότερα», τα χέρια του δουλεύουν στο μηχάνημα. Καθαρίζουν τη βρωμιά απ'τον ανεμιστήρα.
«Γιατί το κάνετε αυτό κάθε απόγευμα; Η Εκπαίδευση είναι αρκετή άθληση από μόνη της. Δεν είστε κουρασμένοι;»
«Είμαστε. Αλλά, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Πηγαίνουμε στο γυμναστήριο επειδή το τρέξιμο και τα βάρη ανεβάζουν τη θερμοκρασία των κορμιών μας, μας κρατάνε ζεστούς».
Χτυπάει ελαφρώς τη συσκευή, και αυτό, παραδόξως, τη βοηθάει να δουλέψει. Σηκώνεται από τη σκληράδα των γονάτων του. «Εσένα θα σε κρατήσει αυτό ζεστή, για τώρα».
Μία μικρή γεύση χαμόγελου στην άκρη λεπτών χειλιών. Το ανταποδίδω.
«Ευχαριστώ». Πρέπει να έψαξε παντού για να βρει ένα λειτουργικό αερόθερμο εδώ μέσα. Το υπόγειο δεν έχει τζάκι, και το σπίτι είναι πολύ γέρικο για να διαθέτει σύστημα θέρμανσης ή οποιοδήποτε είδος καλοριφέρ.
«Μισώ αυτό το κρύο».
Ο Λούπο αφήνει το βάρος του στο στρώμα που βαστάζει το δικό μου. «Φαίνεται. Το δέρμα σου είναι ηλιοκαμένο, τρέμει ακόμα και στο πιο μικρό αεράκι».
Μάτια ορμητικά πάνω στη σάρκα μου, γύρω από τους γυμνούς αστραγάλους μου...
«Είμαι συνηθισμένη στη ζέστη, επειδή έχει πάντα ήλιο στο σπίτι των γονιών μου. Ο ουρανός σπάνια έχει σύννεφα και, ακόμα κι όταν βρέχει, οι σταγόνες είναι ζεστές», εξηγώ. Εικόνες χρυσαφένιας θάλασσας πλημμυρίζουν το στέρνο μου με μελαγχολία. Κρατάω σαν τρόπαια πάνω στο σώμα μου το φιλημένο από λιακάδα δέρμα, και τις ξεφτισμένες φτέρνες που κέρδισα μετά από πολύωρο ξυπόλυτο περπάτημα. Είμαι περήφανη για αυτές τις λεπτομέρειες του εαυτού μου.
YOU ARE READING
Ιεραρχία
ActionΜία ιστορία γεμάτη πάθη, έρωτα, εκδίκηση και αίμα. Το κρύο του Βορρά δεν συγχωρεί κανέναν, ειδικά εκείνον που θα το προδώσει.
