Παίρνοντας τη θέση μου δίπλα στον Λούπο. Γεμίζοντας τα πνευμόνια μου με τις μυρωδιές που εκπνέουν οι κατσαρόλες της Μαγείρισσας. Κανείς δεν τολμάει να απλώσει το χέρι του στο φαγητό. Περιμένουμε, υπακούμε στην Ιεραρχία.
Αυτή τη φορά, το ίδιο κάνει και ο Βόρειος.
Ο Ντίνο Ντελ Άσο στο κεφάλι του τραπεζιού, γεμίζει το πιάτο του πρώτος. Δοκιμάζει το φαγητό, μασάει αργά. Περιπαιχτικά, σχεδόν. Μονάχα όταν κατεβάζει την μπουκιά του, μας επιτρέπεται να ξεκινήσουμε να τρώμε.
Ο αδελφός του Άσου δείχνει τον απέναντι τοίχο με το λερωμένο του πιρούνι. «Την έχεις ακόμα εκεί πάνω;»
Κοιτάζοντας προς τα εκεί, ενώ το παϊδάκι μου στάζει τους χυμούς του μέσα στα λεκιασμένα μου δάχτυλα. Παρατηρώ για πρώτη φορά το κάδρο που κρέμεται από τον τοίχο, ίσως επειδή με τυφλώνει η ίδια μου η πείνα όταν έρχομαι σε αυτό το δωμάτιο.
Ξύλινο, πιθανόν χειροποίητο, όπως και όλα τα υπόλοιπα έπιπλα μέσα σε αυτό το σπίτι. Περιβάλει μια φθαρμένη εικόνα. Ένα πορτρέτο που κάποτε ανήκε σε μια γυναίκα. Δεν μπορώ να την αναγνωρίσω, επειδή ο χρόνος έχει αλλοιώσει τα χρώματα που τη γεννούν. Τις γραμμές και τις πτυχές της...
Ο Ντίνο γελάει. Χτυπάει τη γροθιά του στο τραπέζι, ταρακουνάει τα ποτήρια μας.
«Συνεχώς με εκπλήσσεις, Λεόνε. Πρέπει να είσαι ο μόνος που τη θυμάται μετά από τόσο καιρό. Αναρωτιέμαι γιατί... Πάνε, πόσα χρόνια; Πάνω από δέκα, σωστά;»
«Σου αρέσει το κρέας;». Συγκεντρωμένος στο φαγητό του, ο Βόρειος αλλάζει το θέμα.
«Ναι, τα συγχαρητήριά μου στον σεφ», πίκρα στάζει από την κάθε λέξη του επισκέπτη μας.
«Είναι θηλυκό ελάφι. Από το δάσος μας. Η Φάλκο το έπιασε».
Ο Δεύτερος Γιος χλομιάζει. Μαύρο ρουφάει το χρώμα των ματιών του, όσο διαστέλλεται και παχαίνει.
«Το φαντάστηκα. Ήταν πάντα καλή με το κυνήγι. Πολύ καλή...»
«Γιατί είσαι εδώ, Ντίνο;»
«Επειδή μου έλειψες!». Κανένα χαρούμενο ψέμα δεν είναι αρκετό για να πείσει τον Βόρειο. «Αλλά, κυρίως, επειδή ο πατέρας μου ετοιμάζει μια καινούρια αποστολή. Έναν φόρο τιμής στον αδελφό μου. Θα πάρουμε τον Νότο πίσω, κι εσύ θα μας βοηθήσεις».
«Όχι. Αν θέλετε βοήθεια, στείλτε με στην Ανατολή. Είναι ευάλωτοι εκεί. Ο Δούναβης περιτριγυρίζει ήδη τα σύνορα. Θα αφήσετε τον Σάβιο μόνο του;»
KAMU SEDANG MEMBACA
Ιεραρχία
AksiΜία ιστορία γεμάτη πάθη, έρωτα, εκδίκηση και αίμα. Το κρύο του Βορρά δεν συγχωρεί κανέναν, ειδικά εκείνον που θα το προδώσει.
