Ιεραρχία

20. Θρήνος του Ουρανού

Μια πρόωρη κηδεία.

Η Φύση ντυμένη στα μαύρα. Θρηνεί, προετοιμάζει τον εαυτό της για κάτι φριχτό. Αναρωτιέμαι εάν, άραγε, αποφάσισε να με λυπηθεί επιτέλους. Τώρα, που θα παρακολουθήσει το μαρτύριό μου πίσω απ'τα σύννεφα και το αέναο γκρι της.

Βγαίνω έξω από το σπίτι μόνη, αργά το βράδυ. Ακολουθώ το μονοπάτι που έχουν σκάψει οι μπότες των Βορείων ενάντια στο χιόνι.

Τα βήματα του Θανάτου ηχηρά πίσω από κάθε δικό μου. Τρίζει τα δόντια του ανυπόμονα. Περιμένει. Δεν θα φύγει με άδεια χέρια για τον κάτω κόσμο, απόψε. Δεν πρόκειται να αντέξω το μαστίγωμα. Το δέρμα μου δεν είναι αρκετά σκληρό. Η καρδιά μου αδύναμη, τρέμει εύκολα, σκίζεται με το παραμικρό. Πονάει, όλον αυτό τον καιρό, από τότε που εκείνο το φορτηγό με έφερε εδώ πάνω. Ακόμα δεν έχει επουλώσει τις βαθιές πληγές της, και δεν πρόκειται να επιβιώσει μερικές ακόμα...

Όλοι είναι εδώ, στον χώρο της Εκπαίδευσης.

Το στομάχι μου ανακατεύεται, οι κανονισμοί των Άσων μου φέρνουν αναγούλα. Είναι βάρβαροι. Θα ταίριαζαν μονάχα σε άγριες φυλές ή αγέλες ζώων, όχι σε ανθρώπους. Δεν πρόκειται να συμφωνήσω ποτέ με τις παραδώσεις τους, αλλά δεν θα τρέξω μακριά τώρα. Δεν είμαι δειλή.

Η μητέρα μου δεν ήταν, ο πατέρας μου μού έμαθε να μην γίνω.

Ο Βόλπε μπροστά από το σημείο της Τιμωρίας μου, το μαστίγιο στο δικό του γέρικο χέρι. Με αργόσυρτο βήμα, σχεδόν επίπονο, με πλησιάζει. Μονάχα από τόσο κοντά παρατηρώ το μέταλλο που στολίζει τη φλούδα του μαστιγίου. Γι'αυτό ο Προδότης ούρλιαζε τόσο δυνατά, γι'αυτό η ηχώ των κραυγών του έκανε το δέρμα μου να ανατριχιάζει. Ήταν το ασήμι που πετσόκοβε τη σάρκα του.

Ένα συντριπτικό ρίγος ακολουθεί τα μονοπάτια των οστών μου. Μια συνειδητοποίηση αυτών που είμαι καταδικασμένη να πάθω.

Ο οργανισμός μου τρέμει μπροστά στη Μοίρα του, μα δεν μπορεί να τρέξει για να γλιτώσει.

Δεν έχω άλλη επιλογή.

Το χέρι της Φάλκο στον ώμο μου, με οδηγεί μπροστά στο πεύκο που θα βαστάξει την Τραγωδία μου. Δεν μιλάει καμία λέξη, μονάχα σφίγγει το κράτημά της γύρω από την επιδερμίδα μου. Συμπόνια.

Κοιτάζοντας γύρω μου. Πανηγυρικά βλέμματα, πνιγμένα σε αδρεναλίνη. Δεν εντοπίζω εκείνο του Βορείου, παρά μόνο το ζεστό καστανό μέσα στα μάτια του Λούπο, που γυαλίζουν κάτω από ένα φεγγάρι μισό. Τα χέρια του γύρω από τα μπράτσα του. Κρατάει τον εαυτό του, σαν να έχει ανάγκη από στήριξη. Σαν να χρειάζεται μια θαλπωρή που μονάχα ο ίδιος μπορεί να του προσφέρει. Όταν τον κοιτάζω, ξεριζώνει την όρασή του από πάνω μου. Ούτε κι αυτός αντέχει να συναντήσει το πρόσωπο μιας μελλοθάνατης.