Ιεραρχία

19. Δέρμα πάνω σε δέρμα

Δέρμα πάνω σε δέρμα.

Κάθε βράδυ ύστερα από την επίσκεψη του Δεύτερου Γιου, υποφέρω από τις ίδιες σκέψεις. Από τα ίδια όνειρα.

Ζεστασιά χαϊδεύει το κρύο μου, φλόγες ξεπηδούν λαίμαργες από τις πιο χαμένες γωνιές του μυαλού μου, απειλούν να με κάψουν ολοσχερώς...

Αφήνω αυτή την αίσθηση να με συνεπάρει, να με βουλιάξει μέχρι τα έγκατα του βυθού της, ακόμα κι αν γνωρίζω ότι επιτρέπεται να υπάρξει μονάχα στη φαντασία μου.

Το δέρμα του πάνω στο δέρμα μου κάθε φορά που παραδίδομαι στη μέθη του Μορφέα...

Η μαμά μου έχει σταματήσει να με επισκέπτεται στον ύπνο μου, τώρα πια. Με έχει εγκαταλείψει, με έχει αφήσει μόνη μου για να αντιμετωπίσω την Παγωνιά του Βορρά. Τρέμω ότι θα την ξεχάσω για πάντα. Τα ακροδάχτυλά μου δεν προφταίνουν να τεντωθούν προς το μέρος της. Δεν την αγγίζουν. Τσιρίζω, ουρλιάζω το όνομά της, αλλά τη φωνή μου καταπνίγουν γκρίζες καταιγίδες.

Εκείνος είναι εδώ, κάθε φορά που τολμώ να ξεκουράσω τα μάτια μου. Δηλητηριάζει τους εφιάλτες μου σαν αρρώστια.

Δέρμα πάνω σε δέρμα.

Σε κάθε όνειρο, κάθε βράδυ. Θέλω να ξεριζώσω αυτούς τους εφιάλτες από το κεφάλι μου.

Ακόμα ένα φεγγάρι που φωλιάζει πίσω από παχιά σύννεφα. Ακόμα μία νύχτα που θα περάσω εδώ πάνω. Φοβάμαι για εκείνα που θα αντικρίσω στον ύπνο μου, αυτή τη φορά...

Ο Λούπο στέκεται έξω απ'την πόρτα του μπάνιου, επειδή έχει χαλάσει. Φροντίζει ότι παραμένει κλειστή. Εγώ μέσα, κάτω απ'το ντουζ. Όρθια κάτω από κρυστάλλινο νερό, στο έλεός του.

Η παγωνιά του μου θυμίζει εκείνη της Φύσης που κατοικεί στο βουνό μαζί μας.

Καμία μουσική δεν φτάνει στα αυτιά μου. Ο Όρσο δεν τραγουδάει μια από τις μελωδίες του σήμερα. Συχνά το κάνει, ειδικά τις πιο αβάσταχτες νύχτες. Μουρμουρίζει τραγούδια για χαμένες αγάπες, με φωνή που γίνεται λεπτή, που χάνει την αγριάδα της. Αυτό δεν με κάνει να τον συμπαθήσω περισσότερο. Καμία λύπηση για αυτόν που απεχθάνομαι.

Ζαλισμένη όταν πατάω έξω απ'το ντουζ, παρατηρώ τη γύμνια μου μέσα στον καθρέφτη. Δένοντας μια πετσέτα γύρω μου, σκουπίζοντας τις άνισες τούφες μαλλιών που εγώ πετσόκοψα, μεθυσμένη από τον ίδιο μου τον πόνο. Οι υδρατμοί με νανουρίζουν στο ταξίδι τους προς το ταβάνι, θολώνουν το μυαλό μου. Περιφέρομαι σε τόπους μακρινούς, με μάτια διάπλατα ανοιχτά...