Ιεραρχία

21. Αχνιστό Τσάι

Αρνούμαι να τον αφήσω.

Κοιμάμαι με τον ματωμένο φλοιό βαθιά μέσα στα χέρια μου. Δεν τον δίνω πίσω.

Μια αντρική φιγούρα δίπλα στο κρεβάτι μου όταν ξυπνάω, καταπίνει με τη μεγαλοπρεπή σκιά της το σώμα μου. Οι υπόλοιποι Βόρειοι αποκοιμισμένοι. Είναι ακόμα πολύ νωρίς για την Εκπαίδευση.

Κοιτάζω τον Βόλπε μέσα απ'τα υπολείμματα ενός ανήσυχου ύπνου.

«Θα ήθελα να κάνουμε μία συζήτηση, αν έχεις χρόνο».

Είμαι ήδη ντυμένη, ξεχασμένη με τα χθεσινά μου ρούχα όταν σηκώνομαι απ'τα ματωμένα μου σκεπάσματα. Τον ακολουθώ στον δεύτερο όροφο, με το μαστίγιο ακόμα κάτοικο της αγκαλιάς μου.

Προσπερνάμε κρύους τοίχους και σβησμένα κεριά. Φτάνουμε στο γραφείο του Βορείου, ο γέροντας μου δείχνει πού να αφήσω το βάρος μου. Κανείς δεν βρίσκεται μέσα στο δωμάτιο μαζί μας, εκτός από την όμορφη Κίχλη, που υπομένει τη φυλάκισή της, όπως όλοι μας.

Δεν αισθάνομαι αρκετά ασφαλής για να μιλήσω ελεύθερα. Προσέχω ακόμα και τον τρόπο που ανασαίνω. Ποιός ξέρει αν οι τοίχοι σε αυτό το σπίτι έχουν αυτιά...

Αν τα παράθυρα έχουν μάτια, μέσα απ'τα οποία όχι μονάχα η Φύση παρακολουθεί τα πάντα...

Μου προσφέρει τσάι από μια τσαγιέρα γεννημένη από πορσελάνη, ζωγραφισμένη στο χέρι με σχέδια εξωτικών λουλουδιών. Δέχομαι παραπάνω από πρόθυμα. Έχω πολύ καιρό να γευτώ τσάι, από τότε που ζούσα με τον μπαμπά και τον θείο μου, και μου έφτιαχναν κάθε πρωί στη σφυριχτή μας τσαγιέρα.

Πίνω χωρίς να αφήσω το μαστίγιο, χρησιμοποιώντας μόνο το ένα μου χέρι.

Βότανα που καίνε έναν πρησμένο απ'το κλάμα λαιμό, ατμοί που ζεσταίνουν το πρόσωπό μου...

«Πώς κατέληξες εδώ πάνω, Πόλο;»

«Επιλέχτηκα από την Ανταλλαγή», η απάντηση που πρέπει να δώσω.

Τα μάτια μου περίεργα, εξερευνούν κάθε μικρό διακοσμητικό μέσα σε αυτό το δωμάτιο. Κάθε χειροποίητο έπιπλο...

Ένα μου βλέμμα στο γραφείο του Βορείου, στην κορνίζα που αγναντεύει τα πάντα από εκεί πάνω. Μια γνώριμη φιγούρα. Μακρινή. Θαμπή, από την πολυκαιρία. Μια νεαρή μητέρα καθισμένη σε μια κούνια. Ένα μικρό παιδί στα πόδια της.

«Ποια είναι αυτή;» η σειρά μου να ρωτήσω, επειδή είμαι σίγουρη ότι αυτή είναι η γυναίκα στην οποία ζήταγε συγγνώμη ο Λεόνε πριν από μερικές ημέρες.