Ιεραρχία

10. Χωρίς Δάκρυα (1)

Η πρώτη νύχτα είναι δύσκολη.

Μένω ολομόναχη όταν το σκοτάδι ρίχνει τα βαριά του ξόρκια πάνω από την πλάση. Μονάχα ένα αχνό φεγγάρι και το κρύο μου κρατούν παρέα.

Αυτά, και η σκιά που φέγγει πίσω απ'το παράθυρο του γραφείου του. Η αποθήκη δεν προστατεύεται από καμία πόρτα ή τζάμι, μπορώ να δω τα πάντα μέσα απ'τα ανοίγματά της. Το κτήριο που βαστάζει τους Βορείους. Την αντρική κορμοστασιά που στέκει στο παράθυρό του...

Εκείνος ο Βάρβαρος με παρακολουθεί από την ασφάλεια του σπιτιού κατά τη διάρκεια της νύχτας, σαν δειλός.

Ένας δειλός που αρνούμαι να σεβαστώ και να υπακούσω.

Κοιμάμαι βαθιά. Αγκαλιάζω το δεμένο μου σώμα για να του προσφέρω τη θερμότητα που τόσο απελπισμένα χρειάζεται. Ξυπνάω από τους ήχους των Βορείων, όταν ξεκινούν την πρωινή τους Εκπαίδευση.

Βλέμματα καρφώνουν τη σάρκα μου, σουβλερά, όπως οι λεπίδες στα βέλη της Φάλκο.

Θέλω να κλείσω τα αυτιά μου με τα χέρια μου, μα δεν μπορώ όσο είμαι δεμένη. Τα σχόλια των Βορείων ξεσκίζουν τα σωθικά μου. Τρέχουν γύρω από την αποθήκη επίτηδες. Γελούν. Με δείχνουν μέσα από τα ανοίγματα των τοίχων με χοντροκομμένα δάχτυλα. Με παρομοιάζουν με κατοικίδιο που τιμωρείται επειδή γάβγισε στον ιδιοκτήτη του.

Κάνουν λάθος. Δεν ανήκω σε κανέναν. Τα δεσμά μου με ειρωνεύονται σε αυτό, φέρνουν την αντίρρησή τους.

Το μέταλλό τους είναι απάνθρωπο. Πιέζει την επιδερμίδα μου, τη φθείρει με κάθε προσπάθεια διαφυγής.

Δεν υπάρχει διαφυγή, επειδή δεν πρόκειται να ζητήσω συγγνώμη από εκείνον τον γελοίο άντρα...

Η πρώτη νύχτα είναι δύσκολη, όχι, όμως, περισσότερο από τη δεύτερη, ή την πέμπτη.

Αναρωτιέμαι κι εγώ η ίδια πώς καταφέρνω να επιζώ όλα αυτά τα βράδια. Σπαρακτικό τρέμουλο συνταράσσει το κορμί μου δίχως έλεος. Τόσο πολύ, που δεν το παρατηρώ μετά από μερικές ημέρες. Συνηθίζω να κρυώνω, να πονάω, να λιμοκτονώ. Να είμαι θέαμα για τους Βορείους.

Με κόπο προσπαθώ να πιω νερό όσο είμαι υποταγμένη στα δεσμά μου. Ο Βόρειος αφήνει μία γεμάτη κούπα κάθε πρωί δίπλα μου, πάνω στις σανίδες του δαπέδου. Δεν μιλάει, περιμένει να το κάνουν τα δικά μου χείλη πρώτα. Ανυπομονεί για μία λέξη που δεν θα πάρει ποτέ όσο το στόμα μου έχει μιλιά.