"Cheer කරලා මහන්සියි වගේ?!"
පුටු ඇන්දට ඔලුව තියාගෙන විනාඩි පහයි ගියේ විනාසකාරී කටහඩක් ඇවිත් මගේ කන්වල වැදුනා.
මං කරන්ට් එකක් වැදුන වේගෙන් ඔලුව උස්සලා බලද්දි XiaoLi අත් දෙක සාක්කු වල දාගෙන music room එකේ door frame එකට ඇනතියාගෙන මං දිහා බලන් හිටියේ නපුරු උපහාසාත්මක හිනාවක් කට කොනේ තියාගෙන.
මෙයා මොනාද මෙහෙ කරන්නේ? මං ඉක්මනට ඉදන් හිටපු පුටුවෙන් නැගිට්ටා.
"ඉතින් match එක හොඳට enjoy කරාද?"
XiaoLi එහෙම අහන ගමන් අඩියෙන් අඩිය මං ගාවට ලං වෙලා අර නපුරු හිනාවෙන්ම මගේ මූන දිහා බැලුවා.
"ම්..?"
"ඔව්"
එයා ඇස් වලිනුත් ඉඟි කරද්දි කරගන්න දෙයක් නැතුව මං අහක බලාගෙනම එහෙම කිව්වා.
"ආහ්..! එහෙමත් එකක්ද"
XiaoLi එයාගේ ඇහිබැමක් උඩ යවන ගමන් අහක බලන් ඉන්න මගේ මූන පැත්තට බර වෙද්දි එතකොටම වගේ මගේ ෆෝන් එක වයිබ්‍රේට් වෙන්න ගත්තා. දෙයියෝ බැලුවා වගේ! මං ඉක්මනට grand piano එක ගාව ගහලා තියෙන ෆෝන් එක ලගට ගිහින් බලද්දි ඒ art miss.
"hello miss"
"DaXin කන්න එන්නේ නැද්ද? අන්න science miss sandwiches හදන් ඇවිල්ලා කට්ටියටම ඔයාව හොයනවා එයා"
මේ වෙලාවේ science miss කියන්නෙත් මාව බේරගන්න දිව්‍යලෝකෙන් එවපු loud speaker එකක් වගේ.
"ආ.. හරි මං දැන් එන්නම් miss එයාට කියන්න මට අනිවාරෙන් තියන්න කියලා"
"ආව් ආව්! හරි හරි මං කියන්නම්!"
Art miss නිකන් කතා කරේ මං science miss ට try වගේ! කමක් නෑ මේ වෙලාවේ එහෙම හිතුවත් කමක් නෑ. එහෙම කියලා මං ෆෝන් එකත් ආයේ charge වෙන්න දාලා අනිත් පැත්ත හැරුන පාර බයටම මාව Piano stool එකේ ඉන්දුනා.
"XiaoLi..!"
මොකද මං හැරෙද්දිම දැක්කේ මගේ මූනේ ගෑවි නොගෑවි තිබ්බ XiaoLi ගේ නපුරු මූන.
"Sorry බය උනාද? මං බය කරන්න හිතුවේ නෑ"
XiaoLi එහෙම කියාගෙන මගේ මූනට නැමෙද්දි මං stool එකේ පස්සෙන් පස්සට ගිහින් වෙන යන්න තැනක් නැතුව එකේ fallboard එකට හේත්තු වෙලා නැවතුනා.
