"Hello?"
මගේ නහය..
"මොකද්ද කටහඩට උනේ?"
XiaoLi? මං ආයෙමත් මගේ ෆෝන් එකේ screen එක දිහා බැලුවා. බැලුවත් මොකද number එක අදුනන්නේ නෑනේ. මං එයා ගැන කල්පනා කර කර හිටපු නිසා එහෙම හිතුන දන්නෑ..
"කවුද කතා කරන්නේ..?"
"ඇයි මාව අඳුන ගන්න බැරිද? ඒ ටිකට අමතකද? මහ ලොකුවට කියන්නේ කොහොමද මගේ වෙලා හිටියා කියලා! ඒත් call එකක් ගත්තම කවුද කියලා හොයා ගන්නවත් බෑ"
"හ.. හරි XiaoLi.. sorry... Sir මං දන්නවා ඔයා කියලා ඒත් මට හිතා ගන්න බැරි උනා.. මං කලින් XiaoLi ත් එක්ක ෆෝන් එකකින් කතා කරලා නෑ.. "
හ්ම්.. ඒත් ඇගටමයි එන්නේ..
"XiaoLi ත් එක්ක? ඇයි දැන් XiaoLi කියන්නේ මම නෙමෙයිද?"
"අනේ.. ඔ.. ඔයා තමයි sir.. ඒත්"
"ඒත් මොකද්ද?"
දැන් නම් මට ඉස්සර XiaoLi එයා ගැන කියපු හැම දේම හොඳට තේරෙනවා!
"නෑ.. මේ"
"නෑ?"
"නෑ sir මං කියන්නේ.. ඔයා XiaoLi තමයි.. හරි ඒ ඔයා ඒත්.. ඔයා මගේ XiaoLi නෙමෙයි... වෙනස්"
මගේ වචන වලට පස්සේ එයා ගේ සද්දයක් නැතුව විනාඩියක් විතර ගෙවිලා ගියා..
"ඇයි?"
"ආ..?"
"මොනාද එච්චරටම එයාගේ තිබ්බ වෙනස?"
වෙනසකට නොතිබ්බට මොනාද කියලා අහන්න XiaoLi..
"ඔය දෙන්නා අදහසයි පොළවයි වගේ.. එයා තමයි මගේ පාලුව මකපු එකම කෙනා.. අඩපු හැම දවසකම මාව හිනස්සපු එකම කෙනා.. පුදුම ඉවසීමකින් හැම දේ ගැනම කියලා දීපු එකම කෙනා.. එයා තමයි මගේ හැමදේම.. "
අනේ මන්දා XiaoLi... සමහර විට දැන් ඔයා මට බනි.. ඒත් මට ඔයාව ආයෙත් මගේ පරන හිටපු XiaoLi ම කරගන්න ඕනේ..
එයාගෙන් සද්දයක් නෑ... ඔයා මොනාද හිතන්නේ..
"ඒක ගැන හිතන්න එපා කියන්න බෑ XiaoLi.. Sorry.. Sir මට.. ඒත් මට තේරෙන්නේ නෑ.. මං පුදුම අසරණයි"
මං එහෙම කියන ගමන් මගේ කන්මුල් දිගේ බේරෙන කදුලු පිහිද ගත්තා.. ඇත්තටම මං කියලා මොනා කරන්නද? මතකේ ගන්න එක එයා කරන්න ඕන දෙයක්...
