"ඈ?"
එයා මගේ මූන දිහා බලාගෙන හිනා වෙන්න ගත්තා.
"ඇයි phone පාවිච්චි කරන්නේ නැති මිනිස්සු කලින් දැකලා නැද්ද?"
XiaoLi ඇගිල්ලකින් මගේ ඔලුවට තට්ටු කරන ගමන් එහෙම කියලා stool එකෙන් නැගිටලා ජනේලයෙන් එලිය බලා ගත්තා.
"මට බටගිනියි.."
ඇත්තටම බඩගිනියි. උදේට කාලා ආවත් ආවේ කොහෙන්ද කියලා හිතාගන්න බැරි බඩගින්නක් මෙන්න එක පාරටම පාත් උනා.
"මේකේ canteen එකක් තියෙනවා.. ඔයා ගිහිල්ල කන්න"
මං එහෙම කිව්වම XiaoLi මගේ පැත්තට හැරිලා canteen එක තියෙන පැත්තට අතක් දික් කරලා කිව්වා.
"ඔයත් එන්න යන්න.. ඔයා කාලද ඉන්නේ?"
"ම්.. මට බඩගිනි නෑ.. මං එද්දි කොහොමත් කාලා එන්නේ..."
එයා එහෙම කියද්දි මං බෑග් එක ඇරලා මගේ පර්ස් එක එලියට අරන් සාක්කුවට දාගත්තා.
"ආහ් එහෙනම් කමක් නෑ... ඒත් මාත් එක්ක යං.. මේ වෙලාවට එලිය හරිම ලස්සනයි"
මං එහෙම කිව්වම XiaoLi හිනා වෙලා ජනේලයෙන් එලිය බැලුවා.
"ඔව් ලස්සනයි නම් තමයි මාත් හරිම ආසයි මේ වෙලාවට එලියේ ඇවිදින්න... ඒත් අද අව්ව වැඩීයිනේ..."
එයා එහෙම කියලා මං දිහා බලන් ඔලුවත් කස කස හිනා උනා. මෙයා නිකන් පොඩි ළමයෙක් වගෙනේ.. හැබෙයි ෂෝක්.
"හරි ඉතින් අපි හෙවනින් යමු.. මෙහෙ ගොඩක් ගස් තියෙනවනේ"
"ම්... හරි එහෙනම්"
අන්තිමේදි මං ඒ ලමිස්සිවත් ඇදගෙන practice room එකේ දොර වහලා දිග කොරිඩෝ එකට ආවා.
"ඉතින් මට කියන්නකෝ ඔයාගේ දිග කතාව... ඔයාව අවුල් කරන්න තරම් මොකද්ද ඔයාට ඔච්චරටම වද දෙන්නේ?"
"මගේ පවුල.. "
මං එහෙම කිව්වම XiaoLi මං දිහා ඇස් දෙකත් ලොකු කරගෙන බැලුවා. ඉතින් අපි කතා කරන ගමන් කොරිඩෝර් එක දිගට ඇවිදගෙන ගියා.
"ඔයාගේ පවුල...? ඒ කොහොමද?"
"ම්.. එයාලා ම්-"
මට ඉතුරු ටික කියන්න හම්බුනේ නෑ ඉස්සරහ තිබ්බ practice room එකේ දොර ඇරගෙන ආපු කෙල්ලෝ ටිකක් අපි දෙන්නා දිහා බලන් කටත් අත් වලින් වහගෙන හිනා වෙවි එලියට යන්න ගියා.
