"XiaoLi!"
එයාව දකිද්දි මං හිටපු තැනම ගල් උනත් එක තත්පරයක්වත් නාස්ති කරන්නේ නැතුව මං එයා ගාවට දුවන් ගියා.
"DaXin!!"
මං XiaoLi ගාවට යද්දිම වගේ අම්මාගේ කෑගැහිල්ල ඇහිද්දි XiaoLi මාව එයා ගාවට ඇදලා අරන් තුරුලු කරගත්තා.
"එක අඩියක් හෙල උනොත් මං මේක මොන පැත්තට පත්තු කරයිද දන්නෑ!!"
XiaoLi එක අතකින් මාව එයාට තද කරගෙන මගේ අම්මයි තාත්තයි ඉන්න පැත්තට තුවක්කුව දික් කරන් කියද්දි ඒ දෙන්නා බය වෙලා XiaoLi දිහා බලන් ඉද්දි මගේ ඇස් දෙක නතර වෙලා තිබ්බේ එයාගේ තුවාල වෙලා නිල් වෙලා තිබුනු කන්මුල් උඩට.
"DaXin!! එනවා මෙහෙට!"
මගේ අම්මා ඒත් මට කෑගහන්න බය උනේ නෑ. ඒත් මං බලන් හිටියේ මගේ XiaoLi ගේ මූන දිහා.. කවුද ඒවට තුවාල කරපු තිරිසනා!!
"එයාව ආයේ ඔයාලට මැරෙද්දිවත් බලාගන්න ලැබෙන එකක් නෑ! ඒක නිසා දැන් බලා ගන්න එකක් බලා ගන්න! මොන හිතකින්ද මෙහෙම අහිංසකයෙක්ට වද දුන්නේ!!?? "
XiaoLi එයාගේ පිස්තෝලය තිබ්බ අත එහෙන්මම දික් කරගෙන කතා කරද්දි මං මෙච්චර කාලෙකට දැක්ක එයාගේ බය හිතෙනම මූන අද දැක්කා.. ඒ ඇස් වලින් පුදුම වීදිහට වෛරය එලියට පනිද්දි එයාගේ තොල් කේන්තියෙන් නලියන්න ගත්තා.
"එකම ලේ තියෙන උන් කො-"
"කට වහගන්නවා!! ඔය මනස්ගාත මේ ළමයා ඉස්සරහ කියවන්න ලෑස්ති වෙන්න එපා!"
XiaoLi එයාගේ ඇස් රැලි කරන් කියවද්දි තාත්තගේ මූන එන්න එන්නම කලු වෙන්න ගත්තා.
"DaXin ඉක්මනට එලියට යන්න මාව අත අරින්න එපා"
XiaoLi එහෙම කියාගෙනම මගේ ඇදුමෙන් අල්ලන් පිස්තෝලෙත් අම්මලට දික්ක කරන ගමන් පස්සෙන් පස්සට ඇවිදන් එලියට ආවා. ඒ ආවත් XiaoLi එයාගේ අත එක අගලක්වත් හෙලෙව්වේ නෑ.
"DaXin ඉක්මනට වාහනේට නගින්න අපිට වෙලාව නෑ!"
XiaoLi මාව මෙච්චර දවස් හිර කරන් හිටපු ගෙදර දිහා බලාගෙනම කියද්දි මං දෙපාරක් නොහිතා එයාගේ කලු පාට බෙන්ස් එකට නැග්ගම එයත් පිස්තෝලේ අතේ තියාගෙන දුවන් ඇවිත් වාහනේට නැගලා ඒ තත්පරෙන්ම ඒක ස්ටාට් කරන් වේගයෙන්ම ඉස්සරහට යන්න ගත්තා. වාහනේ එලෙව්වත් එයාගේ අතේ තිබ්බ පිස්තෝලේ එහෙන්මම තියාගත්තා. මේ කොහෙද, කොහෙ යනවද මොනා වෙනද කියලා මං දන්නේ නෑ.. ඒත් මේ හැම දේම වෙන්නේ මං XiaoLi ගාව ඉද්දි නම් මට දැන් මැරෙන්න උනත් කිසිම බයක් නෑ.
