Art මිස් මෙහෙ ඇවිත් ගිය දවසින් පස්සේ අපේ ජීවිත වල ලොකු වෙනසක් වෙන්න පටන් ගත්තා. ඒ කිව්වේ මට තේරුන විදිහට.. මං දන්නවා මම මේ ලගක් වෙනකල් ජීවිතේට ධෛර්යයක් අරන් වැඩ කරපු මනුස්සයෙක් නෙමෙයි. හැමතිස්සෙම අම්මගෙයි තාත්තගෙයි වචන වලට බයේ එයාලගේ අනට යට වෙලා බය ගුල්ලෙක්, කොන්දක් පන නැති මනුස්සයෙක් විදිහට ජීවත් උන කෙනෙක්. ඒත් ඒ හැම දේම මට XiaoLi හම්බුනයින් පස්සේ උඩු යටිකුරු උනා..
ඉතින් මේ වෙන්න යන්නෙත් මං මගේ ජීවිතේට කරපු කොන්ද පන ඇති වැඩ වලින් එකක්.. බයක් නැතුව නෙමෙයි.. මම බයයි. ඒත් XiaoLi ගේ මූන දැක්කම ඒ බය මගෙන් කොහෙට යනවද කියලා හොයා ගන්නත් නෑ. එයා තමයි මගේ එකම motivational song එක.
එදා දවසින් පස්සේ XiaoLi ඉක්මනට මගේ ID එකයි passport එකයි හැදුවා. ඒ හැම දේකටම මිස් ගේ husband අපිට ගොඩක් උදව් කරා.. එයාට කියලා මෙච්චර කල් XiaoLi ගාව නොතිබ්බ එයාගේ අනිත් දේවලුත් ගෙන්න ගත්තා.. ඒ කියන්නේ මේ ලගදිම මං XiaoLi ත් එක්ක මේ රට දාලා යනවා..
"DaXin ඔයා ඉස්සරහ lights off කරාද?"
"ඔව්.. එන්න මෙහෙට"
XiaoLi හිටියේ අද හම්බුන මගේ passport එක check කරන ගමන්. පස්සේ එයාගේ අතේ තිබ්බ ෆෝන් එකයි passport එකයි පැත්තකින් තියලා ඇවිත් ඇදේ ඉදගෙන පත්තට හේත්තු වෙලා මට එයාගේ මැද්දට එන්න කියලා අතින් ඉගි කරා.
ඉතින් මං හිටපු තැනින් එයා ලගට ගිහින් එයාගේ ඇගට පිට දෙන ගමන් XiaoLi ට හේත්තු උනා..
"ඔයාට බයද?"
XiaoLi මගේ වටේට අත් යවන ගමන් මාව එයා ගාවට තද කර ගත්තා.
"මං මොනාටද බය වෙන්න ඕනේ XiaoLi?"
හැමදාමත් වගේ ඉස්සරහ ඇරලා තියෙන ජනේලයෙන් පේන එලිය දිහා බලන් අහද්දි XiaoLi මගේ උරහට උඩින් නිකට තියා ගත්තා.
"මගේ DaXin දැන් මටත් හිතාගන්න බැරි කෙනෙක් වෙලා"
"ම්.. ආදරේට ගොඩක් දේවල් කරන්න පුලුවන් XiaoLi.."
මං එහෙම කියද්දි XiaoLi මගේ බෙල්ල උඩ එයාගේ තොල් ලාවට එහා මෙහා යවන්න ගත්තා... මං ඒකට මාරම ලෝභයි. නතර කරයි කියලා බයයි...
"DaXin මං ඔයාට ගොඩක් ආදරෙයි ළමයෝ.."
XiaoLi එහෙම කියද්දි මං සද්ද නැතුව තොල් වලින් විතරක් හිනා උනා.. මං ඒ වෙලාවේ හිටියේ එයාගේ තොල් වලට මත් වෙලා..
