අපේ ඔලුවට මොකක්ම හරි දෙයක් වද දෙන්න ගත්තොත් අපි මොනා කරන්නද ගොඩක්ම දගලන්නේ? ම්.. අපි වැඩියෙන්ම උත්සහ කරන්නේ ඒ වදේ අපේ ඔලුවෙන් යවා ගන්න. එතකොට ඒ වගේ වදකාරි දෙයක් අපේ ජීවිතේටම කරදර කතන්න ගත්තොක් අපි මොනාද කරන්න ගන්නේ? ඒත් අරකම තමයි.. අපි ඒකෙන් මොනාම හරි කරලා පැනලා යන්න බලනවා. මිනිස්සු කියන්නේ කරදර එක්ක ජීවත් වෙන්න කැමති කට්ටියක් නෙමෙයි. එයාලා ආස නිදහසේ ජීවත් වෙන්න.. ඉතින් මාත් මනුස්සයෙක් මගේ XiaoLi ත් මනුස්සයෙක්.. ඒ ගැන හිතද්දිත් මට සතුටුයි. ඒ හේතුවෙන් දැන් අපි කරන්න යන්නෙත් අපිට මේ කරදර කරන වදකාර ලෝකෙන් බේරිලා පැනලා හදන එක.. මොනවා කරන්නත් තියෙන්නේ තව එක දවසයි. එක අතකින් මේ කරදර ගොඩ දාලා ඉක්මනට එතනින් පැනලා යන එක තරම් සනීපයක් මට තවත් නැතුව ඇති.
"බබා මම ඉක්මනට Yang එක්ක ගිහින් එන්නම් ඔයා දොර ලොක් කරගෙන ඉන්න"
මම හිටියේ අපේ බෑග් එක හදන ගමන්.. art මිස් ගේ husband එයාගේ වාහනේ එලියේ නතර කරන් ඉදිද්දි XiaoLi මගේ කන්මුල ඉඹින ගමන් එහෙම කියලා එලියට ගියා.
එයා යන කල් බලන් ඉදලා මං කිව්වා වගේම දොරත් ලොක් කරගෙන ඇතුලට ආවා.
ඒ කියන්නේ අපි හෙට මෙහෙන් යනවා.. ඒක ගැන හිතද්දි මගේ ඇග ඇතුලෙන් නිකන් මොකද්ද වෙනවා වගෙත් තේරෙනවා.. ඒක එහෙම උනේ නැත්තන් තමයි ඉතින් පුදුම වෙන්න ඕනේ.. මොකද ඕන වෙලාවක අපි මේ කරන දේ ගැස්සිලා යන්න පුලුවන්.. චී චී!! මං මේ මේනාද හිතන්නේ!! මෝඩ DaXin!
"එහෙම මුකුත් වෙන්නේ නෑ අපිට මේක කරන්න පුලුවන්!!"
මං අත් දෙකත් මිට මොලවගෙන මටම කියා ගත්තේ පුලුම අධිෂ්ඨානයකින්.
මම කෙලින්ම ගියේ අපේ කාමරේ ඇතුලට මොකද කර කර හිටපු වැඩේ දාලා තමයි මං XiaoLi යනවා බලන්න ගියේ. මං ආයෙත් මගේ වැඩේ පටන් ගත්තා.. ගෙනියන්නයි කියලා එහෙම දෙයක් අපි ලග දැන් නෑ. ඕන්නම් එක luggage එකක් තියෙයි.
අන්තිම ඇදුමත් නවලා luggage එක ඇතුලට දාලා zip එක වැහුවා. XiaoLi ගියේ tickets බලන්න.. මං කාමරේ ඇරලා තියෙන ජනේලේ ගාවට ගිහින් ජනෙල් පඩිය උඩට අත් වලින් බර උනා.
ඈත තියෙන ගස් ඇඹරි ඇඹරි ගහගෙන ආපු හුලග මාව පහු කරද්දි මගේ කොන්ඩේ ඒකත් එක්කම පිටිපස්සට ගහගෙන ගියේ හුලගත් එක්ක ආපු කොල කෑලිත් එක්කමයි.
