we found love ✓

Extra Special⁷

Bazılarınız kesin çok uzattın bu fici diyecek fakat ben çok özledim 🥺 Dayanamadım yazdım

Kim Jungkook'tan
"Evet anne... Hayır... Evet... İyiyim... Sadece- Hayır... Çocuklar da iyi... Bir sorun yok... Sandviç hazırlıyorum onlara... Danbi yumurta istemedi... Evet biliyorum, sağlıklı beslenmeliler... Merak etme... Sanki Misun'u büyütmemişim gibi konuşuyorsun..."

Taehyung'a baktım. Acı kahvesini çok sevdiği kupasından yudumlarken bıyık altından gülüyordu. Tabii yüzüne küçük el havlusunu atmamla birlikte gülmeyi kesmişti.

"O da burada... Hmhm o da iyi... Gerçekten korkmana gerek yok... Annemi de endişelendirme, ilk defa karnımda bir bebek taşımıyorum... Pekala... Sözünü dinleyeceğim ama sen de bu kadar panik yapma, lütfen... Tansiyonun var ve aklım sende kalıyor... Tamam, tamam... Dediğim gibi sen de beni merak etme... Ben de seni seviyorum, kendine iyi bak."

Arama annem tarafından sonlandırıldığında derin bir nefes aldım. Dün gece ayrı, bu sabah ayrı ve şimdi de ayrı konuşmuştum onunla. Sürekli nasıl olduğumu soruyordu. Benim için neden endişelendiğini anlayabiliyordum, ben de birbirinden güzel çocuklara sahiptim. Onların kılına zarar gelse gözüm dönerdi fakat annem benden katbekat daha kötüydü. Saniyede bir iyi misin diye soruyordu. Yaşı ilerledikçe daha çok batmaya başlamıştı bu huyu bana. Yine de onu çok seviyor ve tolerans gösteriyordum. Onu terslemeyip tüm sorularını yanıtlayarak gözünde iyi bir evlat olmaya devam ediyordum.

"Sen uzanırken de aradı." dedi Taehyung. Gözlerimi devirip iç çektiğimde alfam kıkırdadı ve çocuklara yaptığım gibi ona da yaptığım şekilli sandviçinden koca bir ısırık aldı.

"Endişesini anlıyorum ama bu kadar üzerime gelinmesinden hoşlanmıyorum. Diğer hamileliklerimde illaki en az bir kere sancımdan dolayı hastaneye gitmişliğim oldu. Yeni bir şey değil bu benim için."

Başını salladı. Şu an tüm odağı sandviçti. Kahvaltıdan beridir bir şey yemediği için acıkmış olmalıydı. Bu yüzden daha fazla bu konu üzerinde durmayıp Donghyun'un sandviçini hazırlamaya devam ettim. Ancak yukarıdan gelen çığlık sesiyle duraksadım.

"Baba!"

Elim Misun'un bağırmasıyla korkuyla birlikte karnıma giderken Taehyung çoktan sandalyeyi geri ittirmiş ve koşa koşa mutfaktan çıkmıştı. Merdivenleri ikişer ikişer çıkışını izlerken ben de arkasından koca karnım sebebiyle çok da hızlı sayılmayacak bir hızla onu takip etmiştim.

Misun'un başına bir şey geldiği düşüncesi tüylerimi ürpertiyor, kusma isteğimi tetikliyordu. Yanlarına varana kadar kendimi karşılaşacağım her türlü görüntüye hazırlamaya çalışsam da kalbim delicesine atıyordu.

"Taehyung!" diye seslendim eşime. Dünkü kasılmalarım halen devam ettiği için adım atmakta zorlansam da merdivenleri çıkmaktan vazgeçmiyordum.

"Bir şey yok bir tanem." diye geri dönüş aldığımda çoktan üst kattaydım. Alfamın ses tonu güven verircesine çıkmıştı. İçim birazcık da olsa rahatlasa da merakımı giderememiştim. O çığlığın bir sebebi olmalıydı.

Çocukların odasına yaklaştıkça alfamın sesini işitmeye devam ettim fakat ne dediği net bir şekilde anlaşılmıyordu. Donghyun... Danbi... Oyuncak...

"Neler oluyor?" Odaya girdiğimde karşılaştığım görüntüye karşın ilk sorduğum soru bu olmuştu. Misun beni ve alfa babasını görünce minnetle bize baktı. Danbi ve Donghyun ise paylaşamadıkları belli olan bir oyuncağı her iki taraftan da çekiştirirken birbirlerine hırsla bakmayı sürdürmüşlerdi.