we found love ✓

Special³

Selam. Liseli WFL Taekook bölümüme hoş geldiniz. Sizleri overthink ve her hareketten bir anlam çıkartan genç Kim Taehyung'la baş başa bırakacağım 😗

🎶 Can't Take My Eyes Off You - Morten Harket 🎶

Kim Taehyung'dan (17)
Normalde uykucu olan ben, onunla tanıştığımdan beridir uyuyamıyordum. Taş çatlasın bir iki saatlik uykuyla tüm günümü geçiriyordum. Şu anlık pek sorun olmasa da sınavlarım başlayınca uykusuzluğum dikkatimi toplamama büyük bir engel olacaktı. Her ne kadar kendimi düzene sokmaya çalışsam da o aklıma geldiği an bu dengesiz hayatımın döngüsü başa sarıyordu.

Sorumluluk alması gerekiyordu öyle güzel güldüğü için.

Bu gece de uyuyamamış ve okul saati gelene dek boş boş yattığım yerden tavana bakmıştım. Bakışlarım boş olsa da aklımdan geçen hiçbir düşünce boş değildi. Jeon Jungkook'un olduğu hiçbir düşünce boş değildi.

Yeni bir umut doğmuştu çünkü içimde.

Okulun başlamasına yarım saat kalmıştı ancak ben ne yazık ki hâlâ hazır değildim. Onunla olan hayallerime o kadar kaptırmıştım ki kendimi hazırlanmak aklımdan çıkmıştı. Belki biraz da hazırlanmaya üşenmiş olabilirdim.

Geç kalacağımı biliyordum. Mümkün değildi ilk derse yetişmem. O yüzden rahat rahat hazırlanmaya baktım. Evden çıkmadan kahvaltı bile edecektim. Diğerleri, Tanrı'ya şükür ki, erkenden evden çıkmışlardı. Onların dırdırlarını çekmeyecek olmanın mutluluğunu yaşıyordum.

Hazırladığım çantamı ayakkabılığa bıraktıktan sonra mutfağa geçtim ve buzdolabını açtım. Dünden kalma pizza dilimleri vardı. Kolumdaki saate baktığımda çok da vaktimin olmadığını gördüm. Eğer ikinci derse yetişmek istiyorsam bir on dakikam falan vardı. Hazırlanmam ve kahvaltım kısa sürüyordu, yol sıkıntıydı. İki farklı otobüse binmek zorundaydım ve durağa yürüyene kadar canım çıkıyordu.

Pizzayı sıcak yemek yerine direkt ağzıma atmıştım. Üşengeç biriydim. Hem soğukken tadı ayrı bir güzeldi.

Telefonuma baktım bir yandan yerken. Dün sınıf grubundaki dedikoduları okumaya pek vaktim olmadığından -ders çalışmakla meşguldüm maalesef ki- her şeyden uzak kalmıştım. Okula gittiğimde konuşulanlara yabancı kalmak istemiyordum. Uygulamaya girdiğimde yalnızca sınıf grubundan gelen okunmamış mesajlar vardı. Başka da gelen mesaj olmazdı zaten. Arkadaşlarım vardı elbet fakat benimle konuşmak pek ilgilerini çekmiyordu sanırsam.

Konuşmaların başladığı yere gittim. Sınıfımızdaki bir çocuk -dedikoduların hepsini bilir ve bizi olanlardan haberdar ederdi- her zamanki girişini yapmıştı sohbete. O kısımları atlayarak asıl konunun başladığı yere geldim. Jungkook herhangi bir mesaj atmış mı diye de kontrol etmiştim ancak gördüğüm kadarıyla şu ana kadar sohbete hiç dahil olmamıştı.

Doosik'in attığı fotoğrafla elimdeki pizzayı düşürecek gibi oldum. Doğru mu görüyorum, diye gözlerimi kırpıştırdım. Hâlâ gülüşerek birbirlerine bakıyorlardı. Nefesim kesildi, kalbimde bir acı hissettim. Telefonun ekranını kapayıp oturacak bir yer aradım kendime. Bacaklarım titriyordu çünkü. Korktuğum başıma gelmişti. Tekrar açtım ekranı ve mesajlara geri döndüm. Sakin olup devamında ne konuştuklarına bakmam gerekiyordu, hem de Jungkook'un ne dediğine bakmam.