𝕃𝕒𝕤𝕥 𝕥𝕚𝕞𝕖

2

Τι κι αν είναι η φωνή μου βραχνιασμένη,
με δύναμη και τόλμη θα παλεύω.
Καμιά ελπίδα, ούτε όνειρο να κλέβω,
μα τη ζωή να εξυμνώ, ταγμένη.

Κοιτάζω με τα ματιά πολεμίστριας.
Το χέρι μου κρατάει ρυτιδωμένο
χαρτί, όπου διαβάζω κι ανασαίνω
τους στίχους μου, γυναίκας και ποιήτριας.

Το ποίημα αυτό, κραυγή, διαμαρτυρία,
και πόνος, πίκρα, οργή, θυμός συνάμα.
Σαν όπλο το βαστώ, μαζί και τάμα,
τα δίκια να φρουρώ χωρίς αργία.

Αφού η γυναίκα ανθρώπινο ον, συμβία,
γιατί να υπομένει τόση βία;

........................................................................

Γύρισα σπίτι μου.

Πρέπει να παω σε μια ώρα να πάρω τον μικρό.

"Μαμα; Εγώ είμαι. Σου φέρνω να φας."

Αφού της σερβιρα την σούπα που έφτιαξα το προηγούμενο βράδυ. Της πηγα την σούπα της και έκατσα στο κρεβάτι. Της έδεσα μια πετσέτα γύρω από τον λαιμό σαν σαλιαρα. Της ετοίμασα μια κουταλιά.

Άνοιξε το στομα της και την ταϊσα. Αφού έφαγε όλη της την σούπα πηρα το πιάτο και το έπλυνα.

"Μαμα παω να πάρω τον μικρο." Έφτασα στο σχολείο και πηγα μεσα. Ο μικρός μόλις με ειδε έτρεξε κοντά μου.

"Τι κανει το μικρο μου τερατακι;" Εσκυψα και τον αγκάλιασα. "Καλά καλά." Είπε χαμογελαστος.

"Παμε σπιτι;" Ρωτησα ενώ του άφησα ένα ενα φιλί στο μάγουλο. 

"Παγωτοο" Ειπε ενω χοροπηδούσε πάνω κάτω.

"Εντάξει παμε να πάρουμε παγωτό"

"Ελλη;" Άκουσα την φωνη του.

"Παύλο πως και απο εδω;"

"Ηρθα να πάρω τα αδέρφια μου. Εσυ;"

"Μαρεσει να κόβω βόλτα στο δημοτικό. Το παιδι καλε διπλα μου δεν το βλέπεις;" Απάντησα ειρωνηκα.

"Τι;;;;;; Δικό σου είναι;"

"Ναι. Εγώ 17 αυτός 6. Όταν ήμουν 11 τον εκανα"

"Αληθεια;" Το παίδι είναι χαζο.

"Παιδάκι μου ο αδερφός μου ειναι"

"Αααααα ωραία. Τι κανεις;"

"Καλά! Θες κάτι να πιούμε; Να έρθεις σπίτι μου; ε;"

"Ναι αν θελεις"

"Εισαι χαζος;" Τον τράβηξα πιο πέρα.

"Είμαστε και οι δυο αρχηγοί συμμοριών. Αντιπάλων συμμοριών. Και κάνουμε ότι κάνουμε. Είναι ήδη too much το καταλαβαίνεις ετσι;"