𝕃𝕒𝕤𝕥 𝕥𝕚𝕞𝕖

15

Όταν βρέχει δεν παίρνω ομπρέλα.
To θεωρώ δειλία να προφυλάσσομαι από το ξεκάθαρο.
Όταν δε βρέχει, όσο και αν ευτυχεί ο ουρανός όσο κι αν τον πιστεύω
ανοίγω την ομπρέλα μου δεν είναι ξεκάθαρη καιρική συνθήκη η ευτυχία.

———————————————————

Πλέον είχα την κόρη μου ξανά στην αγκαλιά μου. Τα αισθήματα που ένιωθα ήταν ανάμεικτα και τελείως αντιφατικά.

Ένιωθα χαρά! Χαρά που την έχω εδώ. Που είναι στην αγκαλιά μου. Αλλα ένιωθα και λύπη. Λύπη επειδή ο πατέρας της δεν είναι εδώ. Αλλά ένιωθα και έρωτα. Έρωτα με τον Μάρκο. Και ντροπή! Ντροπή και ενοχή για τον Παύλο.

Αλλα σκέφτηκα. Σκέφτηκα πως ο Παύλος. Ο Παύλος που ερωτεύτηκα και αγάπησα θα ήθελε να είμαι ευτυχισμένη. Και εκείνος καταφέρνει και το κάνει.

Κοιμησα την κόρη μου και την άφησα στην ξύλινη κούνια της που είναι τοποθετημένη δίπλα από το κρεβάτι μου.

Βγηκα απο το δωμάτιο και μπήκα στο δικό του. Τον είδα που ηταν ξαπλωμένος. Τα κάστανα μαλλια του ήταν μπλεγμένα. Και εκείνος τόσο όμορφος. "Ελλη; Τι εγινε;" Δεν απάντησα. Απλά έτρεξα πανω στο κρεβάτι. Πριν προλάβει να μιλήσει ανέβηκα πανω του. Πέρασα τα πόδια μου γύρω από τον κορμό του. Τα χέρια μου βρέθηκαν στα μάγουλα ενώ τα δάχτυλα μου βρέθηκαν πίσω από το αυτι του.

Απλα τον άρπαξα και γευτηκα τα χείλη του. Το φιλί του. Ωχ χριστέ μου το φιλί του. Ήταν γεμάτο πάθος. Πάθος και έρωτα. Έρωτα και αγάπη. Το χέρι του πέρασε μέσα από τις μπούκλες μου και βρέθηκε στην μεση μου. Σύντομα η μπλούζα πήρε μια δική της θέση στο πάτωμα, ενώ το στηθος μου του φανερωθηκε. "Ελλη γαμωτο δεν φοράς σουτιέν;" Του χαμογέλασα πονηρά ενώ εκείνος συνέχισε να κοιτάει το στηθος μου. "Οχι. Δεν φοράω." Άφησε το στηθος μου και τα ματια του βρέθηκαν στα δικα μου. "Ελλη δεν μπορώ να κρατηθώ." Σηκώθηκα και έφυγα απο πανω του. Ήμουν ημίγυμνη μπροστά του. Κατέβασα σιγά σιγά το σορτσάκι μου και έπειτα το εσωρουχο μου. "Και ποιος σου είπε μωρο μου πως θέλω να κρατηθεις;" Έμεινε να με κοιτάει. "Γαμωτο" Αναφώνησε. Σηκώθηκε γρήγορα και ηρθε σε εμενα. Το χέρι του βρέθηκε στην μεση μου και με κόλλησε πανω του. Προχώρησε στο κρεβάτι παρασύροντας και εμενα. Ηταν από πάνω του. "Ο γιατρός σε αφηνει; Κάνει ερωτική επαφή;" Αναστέναξα γιατί την στιγμή που τελείωσε την φράση τα χείλη βρέθηκαν στην αριστερή θηλή μου. "Ναι...Πριν τέσσερις βδομάδες γέννησα. Όλα επιτρέπονται." Ένιωσα την στύση του στο μπουτι μου. "Ωραια. Γιατί σήμερα που θα σε πάρω θελω να σε νιώσω." Δεν πρόλαβα τα απαντήσω γιατί μπήκε μέσα μου. Έκανε γρήγορες ωθησεις μέσα μου ενω το χερι του είχε παραμείνει και έτριβε την θηλή μου. "Ξέρεις πόσο καιρό το ηθελα αυτο;" Τα χείλη του βρέθηκαν στο λαιμό μου. Ημουν νερό. Ημουν ότι ήθελε εκείνος να είμαι. Με ρουφαγε στο λαιμό με υγρά και βίαια φιλιά ενώ συνέχιζε να κάνει ωθησεις μεσα μου. Το χέρι του δε, δεν σταμάτησε να βασανίζει με μια μαγευτική απόλαυση το στηθος μου.

Ημουν ξαπλωμένη δίπλα του ενώ εκείνος ταξίδευε το χερι του στην γυμνή πλάτη μου. "Το μετανιωσες;" Με ρώτησε με αγωνία μπορώ να πω. "Οχι. Εσυ;" Το σκέφτηκε. "Πως μπορείς να μετανιώσεις κάτι που το ονειρευοσουν;" Χαχανισα με αυτό που είπε και τον φίλησα στα χείλη. Ξαπλωσα πανω του και το χέρι μου έκανε βόλτες στο στερνό του. Έκλεισα τα μάτια μου και κοιμήθηκα. Μετά από καιρό κοιμήθηκα ολοκληρωμένη. Είχα την κόρη μου. Τα αδέρφια μου. Και τα τρία αδέρφια μου. Και τον Μάρκο. Τι άλλο θέλω από την ζωη μου;

Ξύπνησα από έναν ήχο και το φως της ημέρας να με χτυπάει στα ματια. Άνοιξα τα ματια μου και είδα τον Μάρκο να ντύνεται βιαστικά. "Που πας;" Ρώτησα και περίμενα μια καλή απάντηση. "Φευγω" Πηρα το σεντόνι και το τύλιξα γύρω μου. "Δεν με καλύπτει η απάντηση αυτή. Που πας Μάρκο;" Εκείνος γύρισε και με κοίταξε τσαντισμένος. "Όπου θέλω ρε. Δικαίωμα μου. Τι μου εισαι για να σου δίνω αναφορα;" Οριστε; Βγήκε γρήγορα έξω από το δωμάτιο ενώ κοπανησε την πόρτα. Τύλιξα το σεντόνι καλύτερα και τον ακολούθησα. "Μάρκο που στο διάβολο πας και γιατί μου μιλάς ετσι;" Προσπάθησα να μείνω ψύχραιμη μόνο και μόνο για να μην ξυπνήσω τα παιδιά. "Όπου θέλω." Κοπανησε το χερι του στον πάγκο. "Μπορείς να μου πεις τι σημαίνει; Χθες κάναμε έρωτα. Με είχες στημ αγκαλιά σου. Με φιλαγες σε όλο μου το σωμα. Μου είπες πως με αγαπάς! Έχω ακόμα τα σημάδια που άφησες στον λαιμό μου. Και τώρα αυτή η συμπεριφορά; Τι συμβαίνει Μάρκο;" Με κοίταξε. Με κοίταξε πληγωμένος αλλά το βλεμμα του άλλαξε πολύ γρήγορα σε θυμό. "Γιατι πηρα αυτό που ήθελα από εσένα Ελλη. Δεν θελω κάτι αλλο. Αν και να πω την αλήθεια δεν ήταν δύσκολο. Εύκολα σε ρίχνει κάποιος στο κρεβάτι." Τα ματια μου ετσουζαν. Άνοιξα την εξωπορτα. "Φυγε." Απλα με κοίταζε. "ΦΥΓΕ! ΣΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ ΝΑ ΠΑΣ. ΦΥΓΕ ΔΕΝ ΣΕ ΘΕΛΩ ΕΔΩ ΜΕΣΑ. ΦΥΓΕ" Η ανάσα μου δυσκολεύεται να βγει. Κρίση πανικού. Εκείνος έφυγε. Δεν τον ένοιαξε. Έκλεισα την πόρτα και συρθηκα πανω της. Γιατί; Γιατι; Γιατι ρε Μάρκο;

Άκουσα το κλάμα της κόρη μου και σηκώθηκα γρήγορα. Πήγα πανω και την πήρα στην αγκαλιά μου. "Ηρέμησε καρδιά μου. Όλα καλά." Σκούπισα τα ματια μου και την κουνησα στην αγκαλιά μου. "Η μαμα είναι εδώ. Όλα καλα"