𝕃𝕒𝕤𝕥 𝕥𝕚𝕞𝕖

21

Είχα καταφέρει να κοιμηθώ μέχρι που το τηλέφωνο διέκοψε την συνάντηση μου με τον Μορφέα. Πηρα στα τύφλα το κινητό μου και το σήκωσα. Δεν ακουγόταν τίποτα εκτός από μια λαχανιασμενη ανάσα. Ανακαθησα στο κρεβάτι. "Ελλη;" Ρώτησα με σπασμένη φωνή. Λυγμός ακούστηκε από την μεριά της. "Μάρκο. Συγγνώμη." Συγγνώμη; "Ελλη που εισαι; Δεν καταλαβαίνω με το δεύτερο γράμμα." Εκείνη μιλούσε ψιθυριστά. "Δεν εχω στείλει δεύτερο γράμμα...Έστειλα μόνο ένα Μάρκο. Αυτό πήρα να σου πω, μην πιστέψεις λέξη από το δεύτερο γράμμα. Το έστειλαν εκείνοι. Με ανάγκασαν να το γράψω. Είναι παγίδα." Σηκώθηκα όρθιος και αγχωμένος. Ποιοι είναι εκεινοι; Ποιος την ανάγκασε; "Σε κάθε γράμμα που θα σου στείλω θα υπογράφω διαφορετικά. Πρέπει να κλείσω. Να προσέχεις Μάρκο. Σ'αγαπω" Δεν την άκουγα πλέον. "Οχι! Ελλη! Ελλη! Περίμενε Ελλη!" Είχε κλείσει. Δεν πρόλαβα....

Άκουσα ένα δυνατό θόρυβο στο δωμάτιο των κοριτσιών. Έτρεξα εκεί. Ήταν ένας άνδρας. Είχε πιάσει την Παολα στα χέρια του και την ταρακουνουσε. "Άφησε την!" Στην αρχή με κοίταξε σοκαρισμενος. "Εσυ υποτίθεται θα ήσουν Κύπρο" Η παγίδα... Πήγα να πλησιάσω αλλά εμπιξε το μαχαίρι που κρατούσε στην κοιλιά της Παολας. "Παυλίνα!" Ούρλιαξα και πυροβολησα τον άνδρα στον ώμο. Έπεσε πίσω ένα εγώ έπιασα την μικρή στα χέρια μου. Με το χέρι μου χάιδευα το προσωπάκι της. "Μωρο μου, σε παρακαλώ έχε τα ματια σου ανοιχτά. Ο μπαμπάς πρέπει να κανονίσει εκείνον." Μου χαμογέλασε. ''Ειμαι καλα πήγαινε." Ο Γιάννης έκανε την εμφάνισή του. "Γιάννη πάρε το σταθερό που σου έμαθα σε περίπτωση ανάγκης. Πες τους κόκκινος συναγερμός στο σπίτι." Έτρεξε έξω από το δωμάτιο. Πήγα στον άνδρα ενώ είδα πως ο Σέργιος ειχε πάρει αγκαλιά την Παολα.

Στο μεταξύ...

Ήμουν καθισμένη στο κρεβάτι με τα χέρια δεμένα στα γόνατα. Η εικόνα του να καίγεται δεν είχε βγει από το μυαλό μου. Άνδρες μπήκαν βίαια μεσα στο δωμάτιο. Ήρθαν σε εμενα. Με τράβηξαν από τα μαλλιά μέχρι να βρεθώ γονατιστη μπροστά τους. "Τον ειδοποιήσες ετσι;" Τον κοίταξα στα μάτια και χαμογέλασα με το πιο διαβολικό χαμόγελο που είχα. Εκείνος χαμογέλασε πίσω και με χαστουκισε. Η δύναμη με εριξε κατω. "Του είπες που εισαι;" Σηκώθηκα απευθείας από το πάτωμα. Ημουν ξανα στα γόνατα. "Οχι" Ήταν περίεργος με ολη την συμπεριφορά μου. "Γιατι;" Δεν του απάντησα. Δεν του χαμογέλασα. Δεν έκανα τίποτα. Νευρίασε. "Εσενα μικρή σε πούλησε ο πατέρας σου εδώ. Το ότι δεν σε έχω δώσει σαν τις άλλες δεν σημαίνει πως έχεις κάποιο είδος δύναμης πανω μου." Με είχε κολλήσει πανω του. Η πλάτη μου ακουμπούσε πανω στο στερνό του ενώ το χερι του είχε γίνει περιδέραιο στο λαιμό μου. Το στόμα του ηταν κολλημένο στο αυτί μου. Με έριξε κατω ενώ ήρθαν οι άνδρες του και με κλοτσουσαν. Ένιωθα κάθε κόκκαλο μου να σπάει.

Πίσω στο σπίτι...

Ο άνδρας αυτοκτόνησε για να μην δώσει πληροφορίες που βρίσκεται η Έλλη. Το μόνο που μας είπε ήταν "Οι μέρες για την Έλλη πλέον ήταν κενές" Η Παυλίνα είναι καλά...Ράμματα μόνο χρειαζόταν.

Είμαι πίσω στο σπίτι. Ένας φάκελος βρέθηκε ξανα μπροστά από την πόρτα. Τον πήρα γρήγορα στα χέρια μου και τον άνοιξα.

"Μάρκο,
Είδα έναν νεαρό με το πιο ζωηρό χαμόγελο, ντυμένο στα άσπρα να στέκεται απέναντι απο το κρεβάτι και να με κοιτάει. Το βλέμμα μου συνάντησε το δικό του. Τον χάζευα ήρεμη απ' το κρεβάτι. Κάποια στιγμή εκείνος με πλησίασε και μου έκλεισε το μάτι...
Με λένε Παύλο μου είπε, σάστισα.
Έτριψα τα μάτια μου. Όταν τα άνοιξα βρισκόταν ακόμα εκεί. Παύλο. Απάντησα τραυλίζοντας από την έκπληξη αλλά και από τον φόβο
Ονειρεύομαι σκέφτηκα. Αυτό δεν συμβαίνει... Σηκώθηκα από το κρεβάτι και κοίταξα γύρω μου. Το δωμάτιο ήταν αγκαλιασμενο από τις φλόγες που άναψα εγώ. Ο Παύλος ειδε τι ειχα κανει και ειχε ερθει. "Πιάσου από το χέρι μου" Ειπε. Τον κράτησα. Σε κλάσματα δευτερολεπτου άρχισα να πετω μαζι του στον ουρανο. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο... Είναι το μυαλό μου μπλεγμένο...σαν λαβύρινθο. Τελειώσανε για εμάς Μάρκο τα ωραία πριν αρχίσουνε. Ο έρωτας γεννιέται και πεθαίνει ακαριαία. Και όπως φαίνεται ηρθε η ωρα να πεθάνει και ο δικός μας.

Με αγάπη,
Μέδουσα."

Πριν προλάβω να επεξεργαστώ τις πληροφορίες το τηλέφωνό χτύπησε. "Μάρκο..." Άκουγα την φωνή του Κώστα να βγαίνει με δυσκολία. "Κώστα μιλά!" Αναστέναξε βαριά. "Η αποθήκη του Άλκη...Κάηκε. Και από ότι φαίνεται ήταν και ο Μάριος μεσα στην συμμορία." Οχι... Θυμήθηκα τα λόγια της. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και κοίταξα γύρω μου. Το δωμάτιο ήταν αγκαλιασμενο από τις φλόγες που άναψα εγώ.

"Οχι!" Έκλεισα το τηλέφωνό και έτρεξα στη μηχανή μου. Τα παιδιά ήταν σχολείο οπότε όλα καλά. Σε λιγότερο από πέντε λεπτά ημουν εκεί. Έτρεξα μεσα στα αποκαΐδια και την έψαχνα μανιωδώς. Είδα τον Μάριο. Έτρεξα και τον έπιασα από τον λαιμό. Το δέρμα του ηταν καμένο. "ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ!" Εκείνος γέλαγε δυνατά. "Άργησες ιππότη...Η κοπελα είναι θεότρελη για να μας σκοτώσει πέθανε και εκείνη." Οχι. Δεν το δέχομαι. Έβγαλα το περίστροφο μου και τον πυροβολησα. Έτρεξα και έψαξα σε κάθε δωμάτιο της αποθήκης. Μπηκα στο τελευταίο. Βρήκα ένα καμένο σώμα ανάσκελα.

Πλησίασα...Είχε κλείσει την γροθιά του σφιχτά και κράταγε κάτι. Άνοιξα ένα ένα τα δάχτυλα και...αυτό ήταν. Δάκρυα ξέφυγαν από τα ματια. Το βραχιόλι που της είχα δώσει την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα. "Τι ειναι αυτο;" Με ρώτησε με παιδιαστικη φωνή. "Αυτό είναι κάτι που θέλω να το έχεις. Ήταν της μητέρας μου. Μου είχε πει να το δώσω στην κοπελα που ξέρω ότι θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί της." Έκλαιγα και ούρλιαζα. Δεν με ένοιαζε τι θα σκεφτεί η ομάδα μου που παρακολουθουσε ώρα τώρα το θέαμα. Είχα χάσει τον κόσμο μου. Το κορίτσι μου... Ήμουν στα γόνατα και κρατούσα το καμένο της κορμι σφιχτά στην αγκαλιά μου.