𝕃𝕒𝕤𝕥 𝕥𝕚𝕞𝕖

14

Ώρα, προσμένει μοναχή
η άμαξα, κάτω απ’ τη βροχή,
και δεν τη μέλει·
κι είναι σα να την τυραννά
πιότερο η ξένη γειτονιά
που δεν τη θέλει.

Τ’ αλογατάκια της, σιμά,
κάτω απ’ τον ίδιο μουσαμά
κάνουν καρτέρι·
στον τόπο αυτόν, το θλιβερό,
πράμα δε μένει από καιρό,
να το ‘χουν ταίρι.

Γρίλιες δεν είναι, μήτε αυλές
περικοκλάδες βαθουλές·
δεν έμειν’ ένα
απ’ τα φανάρια στη σειρά
με τα δυο μπρούτζινα φτερά,
τα σταυρωμένα.

Τ’ ανώφλια επέσαν κι οι αγκωνές
κι οι ανεμοπέραστες, στενές,
οι γαλαρίες·
κι έφυγαν έντρομες, πολλές,
κι οι θύμησες, σαν τις καλές,
σεμνές κυρίες.

Άδεια βιτόρια και φτωχή,
πάρε μου εμένα την ψυχή,
πάρε με εμένα
για ταξιδιώτη σου: κι ευθύς
πάμε, όθε κίνησες να ‘ρθείς:
στα Περασμένα.
—————————————–—————

Νιώθω μουδιασμένη.

Προσπαθώ να ανοίξω τα ματια μου αλλα τα νιωθω βαριά.

Ακούω όμως γύρω μου.

Ακούω τον Μάρκο που μου μιλάει.

Ακούω την Βάσω.

Ακούω κάποια άλλα παιδιά από την συμμορία.

Ακούω τον αδερφό μου.

Ακούω τα αδέρφια του Παύλου.

Ακούω μέχρι και την κόρη μου να κλαίει.

Αλλα ένιωθα τα ματια μου κολλημένα μεταξύ τους.

Προσπάθησα να τα ανοίξω ξανα αλλά ήμουν πολύ αδύναμη.

Ένιωσα ενα χερι να αγγίζει το δικό μου.

"Αδερφούλα μου εισαι καλα;"

Μικρέ μου Γιάννη...

Κατάφερα να ανοίξω τα ματια μου.

Μετά από πολύ προσπάθεια.

"Έλλη!"

Πηδηξε πανω μου.

Τον κράτησα για να μην πέσει αλλα πονεσα.

"Σιγα μικρό μου τερατακι, πρόσεχε μην χτυπήσεις"

Ο Μάρκος άφησε σε μια καρέκλα τον Σέργιο να συνεχίσει τον ύπνο του και ηρθε σε εμενα.

Πήρε βιαστικά τον μικρο από πάνω μου και τον έβαλε στην αγκαλιά του.

"Μικρε μην ανεβαίνεις πανω στην Ελλη. Πονάει εύκολα τωρα"

Ο Γιάννης με κοίταξε με ενοχή.

"Συγγνώμη Ελλη"

Τον άφησε να σταθεί στα πόδια του.

"Δεν πειράζει μωρο μου. Η κορη μου που ειναι;"

Ολοι με κοιτουσαν και δεν μιλουσαν

"Που είναι η κορη μου; Που ειναι το παιδί μου;"

Ο Μάρκος ηρθε και με πηρε αγκαλιά.

Αποτραβηχτηκα

"Μάρκο που είναι το παιδι μου; Θελω να μάθω τώρα!"

"Καλά! Είναι με την γιατρό. Θα έρθει. Και θα σε ενημερώσει εκείνη."

Δεν πέρασε λεπτό και μέσα στο δωμάτιο μπηκε η γιατρός.

"Που είναι η κορη μου;"

Μου χαμογέλασε και η πορτα άνοιξε παραπάνω.

"Σας την έφερα για να την δείτε από τόσο κοντά μια τελευταία φορά."

Το βλεμμα μου έφυγε από την ομορφιά του μωρο μου και εστιαθηκε στην γιατρό

"Τι εννοείται; Τι έχει η Παυλίνα;"

"Οο συγγνώμη δεν το έθεσα καλά. Είναι καλά. Η γέννα ήταν πολύ καλή. Απλά ήταν όπως γνωρίζετε φυσικά πρόωρος ο τοκετός σας. Οπότε το μωρό θα πρέπει να μπει σε θερμοκοιτίδα Εκεί όλες τους οι ανάγκες αντιμετωπίζονται επαρκώς. Ο ρόλος της θερμοκοιτίδας είναι ότι υποκαθιστά εν μέρει το θερμό περιβάλλον της μήτρας, έτσι ώστε η ανάπτυξη του μωρού να ολοκληρωθεί πιο γρήγορα. Θα μείνει εκεί μέχρι να δω ότι μπορεί να ανταποκριθεί σωστά το οικείο για εμάς περιβάλλον."

Κοίταξα ξανα τα καφε ματια της κόρης μου.

Το χέρι μου ακούμπησε το δικό της.

"Σύντομα θα είμαστε ξανα μαζί μικρή μου"

Είδα την γιατρό μου που μετακίνησε το ιατρικό καροτσάκι με την κόρη μου μεσα μακριά μου.

Άκουσα το γοερο κλάμα της.

Έκλεισα τα μάτια μου και ψιθύρισα ξανα τις ίδιες λέξεις.

"Σύντομα θα είμαστε ξανα μαζι"