𝕃𝕒𝕤𝕥 𝕥𝕚𝕞𝕖

19

Χρόνια και χρόνια πέρασαν και η Έλλη είχε εξαφανιστεί. Κανένας δεν την είχε δει. Η Παυλίνα είχε μεγαλώσει. Ήταν πλέον εφτά χρόνων. Πτώμα της Έλλης δεν βρέθηκε ποτέ. Ο πατέρας της εξαφανίστηκε και αυτος μαζί. Ο Μάρκος δεν έπαψε να την ψάχνει. Τα παιδιά δεν πιστεύουν πως είναι νεκρή. Όταν εξαφανίστηκε ήταν έξι χρόνων. Τώρα είναι δεκατρία. Ο Μάρκος από έφηβος έγινε άνδρας. Ήταν δεκαοχτώ και πλέον είναι εικοσιπέντε.

Άφησα την Παυλίνα στο δημοτικό ενώ η Λίνα και τα αγόρια πήγαν μόνοι τους στο γυμνάσιο. Δεν έχω πάψει να αναζητώ την Ελλη και δεν θα σταματήσω. Ακόμα θυμάμαι τον ήχο που έκανε η καρδιά μου αλλα και τον κόμπο στο στομάχι μου όταν διάβασα το γράμμα της. "Ακόμα και να πεθάνω" Είχε πει. Εμας μας ρωτησε; Μας ρώτησε εάν θέλουμε να πεθάνει; Την κόρη της την ρώτησε;

Ξεκλειδωσα την πόρτα και μπήκα στο διαμέρισμα. Πήγα πανω στο δωμάτιο μου. Άρπαξα τα κλειδιά της μηχανής και άφησα του αυτοκινήτου. Ωρα για δουλειά λοιπόν. Όπως κατέβηκα βρήκα στο πάτωμα του σαλονιού, μπροστά από την πόρτα ένα φάκελο. Ένα μικρό άσπρο φακελάκι. Εσκυψα και το σήκωσα. Άνοιξα το φάκελο και έβγαλα το χαρτί που είχε μέσα. Το ξεδιπλωσα και...θεέ μου. Αυτή η γραμματοσειρά είναι της Έλλης.

"Μάρκο,

Με βάφτισαν Γοργώ, μα με φωνάζουν Μέδουσα απ’ τη στιγμή που πλήρωσα βαρύ το τίμημα του φύλου μου. Όταν ένας Ποσειδώνας χωρίς δεύτερη σκέψη παραβίασε το δικαίωμα για μένα της επιλογής (Ανόσια πράξη!) και έκανε το σώμα μου να μοιάζει μιαρό, καθώς εκείνος απομακρυνόταν και οι γυναίκες έδειχναν με το δάχτυλο. Όχι αυτόν, αλλά εμένα! Ο μύθος έχει πως άμα με κοιτάξεις, θα πετρώσεις, μα όποιος τολμούσε να σηκώσει το βλέμμα του θα έβλεπε πως εγώ γελώ και πως η ομορφιά μου δεν χάθηκε ακόμα και όταν όλοι με αποκάλεσαν τέρας. Ξέρεις, η ιστορία μου αγγίζει όλους τους αιώνες που οι γυναίκες τιμωρούνται για τις πράξεις των αντρών που θεωρούν πως μπορούν με βρώμικα χέρια   να τις αγγίξουν, να τις βαφτίσουν μετά τέρατα, να τις αποκεφαλίσουν και να τις δωρίσουν λάφυρο στον πρώτο βασιλιά. Αν μονάχα τολμούσες να με κοιτάξεις στα μάτια, θα έβλεπες πως ακόμα και τώρα, πριν απ’ τον θάνατο εγώ γελώ. Και το τέρας σε κοιτά μέσα απ’ την αντανάκλαση!

Με αγαπη,
Ελλη Αναστασίου"

Άνοιξα την πορτα γρήγορα. Δεν υπήρχε κάνεις. Δεν καταλαβαίνω. Ειδοποίησα στην δουλειά πως θα αργήσω. Ανέβηκα στην μηχανή μου και σε δευτερα ημουν στην αποθήκη.

Στο μεταξύ...

"Ελλη Αθανασίου!" Άκουσα τον φύλακα να με φωνάζει. Άνοιξε την βαριά σιδερένια πόρτα και μπηκε μεσα. Όλες οι υπόλοιπες κοπέλες κρυφτηκαν ενώ εγώ σηκώθηκα όρθια.

Με πλησίασε. Πηγε να ακουμπήσει το χερι μου αλλα τον χτύπησα. Άλλοι τρεις άνδρες μπήκαν στο δωμάτιο. Οι δυο πήραν ένα σκοινί και το πέρασαν γύρω μου ενω ο τρίτος μου έδωσε ηρεμιστικό.

Πίσω στην αποθήκη...

Είμαστε πάνω από το γράμμα μια ωρα τώρα. Δεν έχουμε βγάλει καμία άκρη. "Ο μύθος της μεδουσας είναι ότι ο Ποσειδώνας την βίασε σε μορφή αλόγου στον ιερό ναό της Αθήνας. Αλλά δεν καταλαβαίνω... Τι σχέση έχει αυτό με την Ελλη;" Η τοποθεσία! "Σοφία! Που είπες βιάστηκε η μέδουσα;" Η Σοφία με κοίταξε μπερδεμένη. "Στον ιερό ναό της θεάς Αθηνάς." Μάζεψα το γράμμα γρήγορα και το έβαλα στην τσέπη μου. "Τι κανεις;" Με κοιτούσαν όλοι. "Παιδιά η τοποθεσία. Κάτι έγινε εκεί. Πέτρο, Σοφία, Βάσω και Κώστα πηγαίνετε στην Ακρόπολη. Εγώ πρέπει να παω στην δουλειά γιατί θα με απολύσουν." Βγήκα γρήγορα από την αποθήκη και έφτασα στο γραφείο.

Το αφεντικό μου ήρθε σε εμενα. "Τι ειναι αυτα Μαρκο; Έλειπες δύο ωρες! Δύο ώρες!" Δεν εσκυψα το κεφάλι μου. Δεν ένιωθα μετάνοια. Ημουν ενα βημα πιο κοντα να βρω την Ελλη μου. Να την βρω και να της εξηγήσω πως και εγω ημουν και ειμαι ερωτευμένος μαζι της. "Συγγνώμη αφεντικό προέκυψε κάτι σοβαρό. Έτσι και αλλιώς είχα ειδοποιήσει." Με κοίταξε με συμπόνια. "Το ξερω πως σου λείπει η κοπελα σου αλλά έχουν περάσει εφτά χρόνια από την στιγμή που πεθαν-" Νευριασα στο άκουσμα των λέξεων. Η Έλλη να είναι νεκρή; Οχι αποκλείεται.. Τον διέκοψα. "Δεν ειναι νεκρή. Απλά αγνοούμενη. Τώρα αν μπορώ να πάω στο γραφείο μου θα το εκτιμούσα." Μου χαμογέλασε και εγνεψε. Παλιό μαλακα. Να μην ειχα ανάγκη τη δουλειά και θα σου έλεγα εγώ.

Κάθισα στο γραφείο μου και ξεκίνησα να μελετάω τα σχέδια του κτηρίου που επρόκειτο να χτιστεί. Γιατί διάλεξα την αρχιτεκτονική ειπαμε;

Ο ήχος του μηνύματος ακούστηκε. Έπιασα το κινητό μου και άνοιξα το μήνυμα. Ήταν από την Βάσω. "Δεν θα πιστέψεις τι βρήκαμε..."

(Το ποίημα μέδουσα είναι από την Δέσποινα Γεωργα)