𝕃𝕒𝕤𝕥 𝕥𝕚𝕞𝕖

11

Κοίταζα στη Μακρόνησο συχνά
τις μάχες γλάρων και κοράκων
για κανένα ξεροκόμματο
για τίποτ’ αποφάγια.
Βέβαια ήμουνα με τη μεριά
των άσπρων γλάρων
χαιρόμουν που νικούσαν πάντα
τα κατάμαυρα κοράκια.
Πολύ αργότερα έμαθα πως οι γλάροι
είναι πουλιά εξίσου αδηφάγα
ενώ τουλάχιστον οι κόρακες
σε κάτι χρησιμεύουν
τρώγοντας ψοφίμια.

———————————————————

Είμαι εδώ.

Είμαι στην αποθήκη.

Είμαι μόνη μου.

Είναι εδώ όλη η αποθήκη αλλά εγώ νιώθω μόνη μου.

Θέλω τον Παύλο.

Θυμάμαι τα λογια που μου είπε.

"Άκουσε με...Πραγματοποίησε τα όνειρα μας. Ζησε την ζωη σου και μεγάλωσε το παιδι μας με αρχές. Και πες του γι-α τον πατέρα του, πες του πως το αγάπησα με ολη μου την ψυχή π-πριν καν γεννηθεί. Σαγαπω Έλλη Αναστασίου. Πάντα το έκανα και πάντα θα το κάνω... Ήσουν η σωτηρία μου..."

"Συγγνώμη μωρό μου αλλα κάποια πράγματα δεν ήταν γραφτό να γίνουν. Ημουν και θα είμαι για πάντα δικός σου. Σε μια άλλη ζωή Έλλη μου θα γεράσουμε μαζί. Αλλά σε αυτήν πρέπει να συνεχίσεις μόνη σου."

"Αρχηγέ είσαι καλα;"

"Χμ;"

"Εισαι καλα;"

"Στρατο μάζεψε τους όλους έχω να σας ανακοινώσω κάτι."

"Μάλιστα Αρχηγέ."

Έφυγε.

Εκείνος έφυγε ενώ εγώ εγειρα το κεφάλι μου πίσω.

Α ρε Παύλο.

Έφυγες και με άφησες εδώ με τους λύκους.

Αναστέναξα.

Σήκωσα το βάρος μου και περπατούσα με σθένος.

Πρέπει να μείνω δυνατή.

Είμαι σε εμπόλεμη κατάσταση.

Και η βασίλισσα δεν πρέπει να δείχνει πότε μα ποτέ αδυναμία.

"Λοιπόν! Θέλω όλοι να έχετε την προσοχή σας εδώ. Δεν θα τα πω δεύτερη φορά. Ο άνθρωπος που είναι δεύτερο χέρι του αρχηγού αλλάζει. Από αυτή την στιγμή είναι ο...Μάρκος."

Δυσκολεύτηκα αρκετά να πω το όνομά του Μάρκου.

Αυτή η θέση είναι του Παύλου.

Του άντρα μου.

Του πατέρα του παιδιού μου.

"Τι; Που ειναι ο Παύλος;"