𝕃𝕒𝕤𝕥 𝕥𝕚𝕞𝕖

13

Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την,
μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά και απότομα.
Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδόσου,
μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει.
Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την,
μόλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρα σου σαν το βοριά, που ερημώνει τον κήπο.

Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει.
Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου.
Κι όπως ανεβαίνει ως την κορυφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου, που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο,
έτσι κατεβαίνει και ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.

———————————————————
"Έλλη!"

Ένιωθα τα ματια μου πρησμένα.

Το σώμα μου αδύνατο.

Τα χέρια μου νεκρά.

Το κεφάλι μου πονούσε.

Πέρασε άλλη μια νύχτα χωρίς εκείνον.

Άλλη μια νύχτα και τώρα θα πέρασει άλλη μια μέρα.

Άλλη μια μέρα που το παιδί μας θα μεγαλώνει μέσα μου και εκείνος δεν θα είναι εδώ.

Έχουν περάσει 152 μέρες.

152 μέρες χωρίς εκείνον.

Η κοιλιά μου πλέον είναι εμφανής.

Το σχολείο το άφησα.

Δουλεύω ως σερβιτορα το πρωί και ως barwoman το βράδυ.

Είμαι εφτά μηνών έγκυος.

Τα παιδιά έχουν αποδεχτεί πλέον το θάνατο του Παύλου.

Ο Μάρκος κοιμάται στο δωμάτιο της μητέρας μου 5 μήνες τώρα.

"Έλλη! Θελω βοήθεια"

Η πορτα άνοιξε και έκανε το χαρακτηριστικό τρίξιμο.

"Τι έγινε Σεργιε;"

Έριξα όλο το βάρος του σώματος μου στα χέρια μου.

"Δεν βρίσκω το παντελόνι μου"

Κάθισα στο κρεβάτι.

"Έλα μωρό μου παμε να το ψάξουμε μαζι"

Τα χέρια μου χωθηκαν στο στρώμα.

Τα πόδια μου μπήκαν μέσα στη Γη.

Το βάρος μου βρέθηκε στα γόνατα μου.

Σηκώθηκα.

Πήγα να κανω ενα βήμα αλλά ένιωσα κάτι υγρό να κυλάει στο ποδι μου.